Κι αν δεν είχες τάσεις φυγής στην καραντίνα. Την πρώτη, τη σκληροπυρηνική. Όχι πως δε σου είχε ξανασυμβεί. Αλλά ειδικά τότε, σχεδόν κάθε μέρα ξυπνούσες με την ίδια ακατανίκητη επιθυμία να φύγεις. Να φύγεις από την πόλη, να ταξιδέψεις, να πας μια εκδρομή, ένα διήμερο. Να πάρεις τον αέρα σου, να πάρεις και τα βουνά. Και μεταφορικά, οκ, αλλά και κυριολεκτικά.

Για το πράσινο, τις μυρωδιές της φύσης, το ψηλά με θέα, το χάζι με ξεγνοιασιά, τις νέες εικόνες, τις όποιες τυχόν περιπέτειες, τον ύπνο τον βαθύ τον χωρίς ξυπνητήρι. Και βέβαια, για τις γεύσεις του τόπου. Πού πας χωρίς αυτές;

Αναμνήσεων καταλύτης

Δε γίνεται. Θα σου έχει συμβεί σε πολλές συζητήσεις με φίλους, με οικογένεια, με το ταίρι. Ξέρεις, η πρόταση που ξεκινάει “Θυμάσαι που είχαμε πάει εκεί και αφήσαμε το αυτοκίνητο στο ξέφωτο αριστερά που ήταν κι ένα ζευγάρι ερωτευμένο και περπατήσαμε και σταματήσαμε στο κτίριο το πέτρινο και στρίψαμε στο μονοπάτι δεξιά και..”. Και τίποτα. Πάρ’ το αλλιώς. “Θυμάσαι που είχαμε πάει σε εκείνο το μαγαζί με τα απίστευτα λουκάνικα;”. Και να το. Εμφανίστηκε η ανάμνηση, όλα καλά.

Το λουκάνικο λοιπόν. Ο καταλύτης των αναμνήσεων. Δεν έχει σημασία αν ήταν με πράσο ή πορτοκάλι, δεν έχει σημασία αν ήταν στα κάρβουνα ή σε μαντέμι ή τηγανητό, ούτε καν αν του βάλατε λεμονάκι από πάνω ή όχι. Σημασία έχει ότι ήταν το ορόσημό σας. Η απόλαυση που έδωσε χαρακτήρα στη μέρα εκείνη και δε θυμάσαι αυτοκίνητα, ξέφωτα, αποστάσεις, πέτρινα σπίτια και ζευγάρια. Παρά μόνο το λουκάνικο.

Όπου λουκάνικο, βάλε γιορτή

Αυτά σκεφτόσουν κι όταν άρθηκαν οι περιορισμοί των μετακινήσεων. Και άνοιξαν και τα ξενοδοχεία και θα μπορούσες να φύγεις να πάρεις εκείνα τα βουνά που λέγαμε, αλλά η εστίαση παρέμενε κλειστή. Κι έτσι το είδες ολοφάνερα εμπρός σου, ήταν παράγοντας σοβαρός. Μπορεί να τη βρίσκεις με τον εναλλακτικό τουρισμό, μπορεί με ένα φιλόξενο ζεστό ξενώνα, μπορεί να θέλεις τις πολυτέλειες και τα spa σου, αλλά το σίγουρο είναι πως θες στην εκδρομή σου και την εστίαση ανοιχτή.

Σκέφτεσαι χιόνια με κασκόλ και σκουφιά, αλλά χωρίς παϊδάκια και ζεστό κρασί στην ταβέρνα με το τζάκι; Τα πρωινά χωρίς ξυπνητήρι εκεί που πήγες, τα ονειρεύεσαι με καφεδάκι σκέτο και να φεύγουμε; Δε νομίζω. Πάνε παρέα με χειροποίητα πρωινά με πίτες χωριάτικες κι αβγουλάκια από το κοτέτσι δίπλα και κατσικίσια τυριά και ψωμιά με προζύμι, μόλις που βγήκαν από τον ξυλόφουρνο.

Και πίσω στο λουκάνικο. Σε ό,τι ξενοδοχείο κι αν διάλεξες, ό,τι είδος τουρισμού κι αν σου ταιριάζει, σκέφτεσαι Πήλιο χωρίς λουκάνικο; Είναι ποτέ δυνατόν; Ε, τη γιορτή της κάθε μέρας, φαντάσου τη σαν το λουκάνικο της εκδρομής σου. Είναι αυτό που θα θυμάσαι. Είναι η απόλαυση, είναι το κάτι παραπάνω, είναι η γεύση της μέρας σου. Τείνουμε να περνάμε τις μέρες μας με το βλέμμα στα πρακτικά και στη διεκπεραίωσή τους, στις δουλειές, από το ένα πρόγραμμα στο επόμενο.

Και σε όσα μας αποσπούν την προσοχή και στους τρόπους που θα βρούμε να τα εξαλείψουμε. Μέχρι να εξαλείψουμε αυτά, εξαντλήσαμε τα κουράγια μας και ήρθε βράδυ. Πέφτουμε να κοιμηθούμε, να κάνουμε ό,τι επαναφορά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις προλαβαίνουμε, ώσπου να ξημερώσει. Και φτου κι από την αρχή. Μόνο που αυτό δεν είναι πράγματι ζωή. Παρά ένας αέναος κύκλος επιβίωσης και ολοκλήρωσης, λες και όλα αυτα που θέλουμε είναι σε λίστα με κουτάκια και απλά περιμένουν το τικ τους. Αυτό ονειρευόσουν για τη ζωή;

Πρόκληση πρώτη: κάθε μέρα και μια νίκη

Κόντρα στη συνήθειά σου να ξεκινάς τη μέρα σου με μια λίστα γραπτή ή νοητή με όσα πρέπει να καταφέρεις ως το τέλος της, πώς θα ήταν να σκεφτόσουν και να εντόπιζες 1,2 ή 3 πράγματα που θα αναδείκνυαν τη μέρα σου αυτή σε μια φαντασμαγορική νίκη;

Θα παραμείνουν στη λίστα σου υποχρεώσεις, οκ, ζούμε σε ένα πλαίσιο με κανόνες και καλώς κιόλας. Αλλά πλάι σε εκείνες, βάλε κι αυτά που σκέφτηκες. Πες ότι είναι Δευτέρα για παράδειγμα. Και σκέψου τι μπορεί να αναδείξει τη Δευτέρα σου σε κάτι γιορτινό και ξεχωριστό, να πάψει να είναι τσαγκαροδευτέρα τέλος πάντων.

Μπορεί να είναι ένα ποτό το βράδυ με φίλους, λες και ήταν Σάββατο. Μπορεί να είναι ένα κομμάτι red velvet ή μια βόλτα προς το αγαπημένο σου κοντινό βουνό. Ας είναι ένα, μικρό ή λιγότερο μικρό, ό,τι προλαβαίνεις. Αρκεί να το σκεφτείς και να το κάνεις όντως. Όπως οι υποχρεώσεις σου, να υπάρχει σίγουρα κι αυτό.

Πρόκληση δεύτερη: μια σύντομη ανασκόπηση

Κι αφού έγινε ό,τι έγινε κι έφτασε το βράδυ, ήρθε η ώρα για μια σύντομη παύση. Παύση αναθεώρησης και ενδοσκόπησης, μια ειλικρινής ματιά στο πώς πήγαν όλα. Τι είχε η λίστα σου που θα μετέτρεπε τη μέρα σου σε νίκη; Το έκανες; Έγινε; Το κατάφερες; Κι αν δεν ολοκληρώθηκε, το ξεκίνησες έστω;

Και μόνο η σκέψη του τι θα έφτιαχνε τη μέρα σου, είναι ευκαιρία για αλλαγή. Κι αν έβαλες τα σκαριά αλλά δεν το προχώρησες, αυτό τώρα είναι μια ευκαιρία να δεις τι σε κράτησε πίσω. Κι αφού δεν ήθελες να μείνεις πίσω, αύριο είναι μια νέα ευκαιρία να πας μπροστά. Ευκαιρίες παντού. Αν μη τι άλλο, με τη σημερινή σου ανασκόπηση, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και τι να μην κάνεις, ώστε αύριο να τα καταφέρεις. Τελικά, ό,τι κι αν έγινε ή δεν έγινε, το βλέπεις τώρα, δεν είναι; Είσαι σε κάθε περίπτωση κερδισμένος.

Πρόκληση τρίτη: τελετουργικό για ό,τι ήρθε εις πέρας

Αν η μέρα σου φέρνει κάτι σε τεράστια μακρόστενη μπαγκέτα ψωμιού, θυμήσου πως πάντα μπορείς να την κόψεις σε φέτες. Το δηλαδή, δε χρειάζεται να τη φας όλη με τη μία και να βαρυστομαχιάσεις. Δε χρειάζεται να έρθει η μέρα σου στο τέλος για να ηρεμήσεις και να γιορτάσεις. Μπορείς να το κάνεις και ενδιάμεσα, μετά από μία ή 3-4 φετούλες από αυτές που έκοψες.

Φέρνεις κάτι εις πέρας και μπράβο. Αλλά δώσε χρόνο στο μπράβο αυτό. Πριν προχωρήσεις στο επόμενο που χρήζει της προσοχής σου, μείνε λίγο εδώ. Και γιόρτασε. Από αυτό που μόλις έκανες, τι κέρδισες; Για τι είσαι ευγνώμων; Χρειάζονται λίγα μόλις δευτερόλεπτα για να εκτιμήσεις αυτό που κατάφερες, να εκτιμήσεις εσένα, να σε ανταμείψεις ίσως και κάποιες φορές και πιο δυνατός να πας στο παρακάτω.

Μπορείς να φουσκώσεις μπαλόνια χωρίς να έχεις γενέθλια, μπορείς να πας μια βόλτα στη θάλασσα χωρίς να είναι σαββατοκύριακο. Μπορείς να αναβάλεις εκείνη την υποχρέωση που ούτως ή άλλως από την αρχή δε σου έκατσε καλά και αυθόρμητα εκείνη την ώρα να πας όπου σου κατέβει στον εγκέφαλο. Χωρίς τύψεις. Χωρίς πρόγραμμα. Χωρίς αλλά. Χωρίς άλλους ή και με άλλους. Ή και με εκείνον, τον ένα. Να βάλεις την ψυχή σου στη στιγμή και να αφήσεις τη μαγεία να συμβεί. Δεν είναι πρόβα αυτό εδώ, οπότε φρόντισε και να είσαι εδώ. Ούτε στις αναμνήσεις, ούτε και στα αν. Εδώ, εκεί, όπου νιώθεις ότι πράγματι ζεις.