Πάμε μια βόλτα μαζί; Μια βόλτα στα χρόνια τα μαθητικά. Τότε που το ξυπνητήρι έμπαινε νωρίς-νωρίς, ώρα σταθερή. Για snooze δεν υπήρχαν περιθώρια, η απουσία της πρώτης ώρας ήταν προ των πυλών. Κι αυτό για κάποιο λόγο έμοιαζε τις περισσότερες μέρες το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημά σου.

Κι όπου πρόβλημα, ξέρεις τι υπέθετες τότε. Έστω άγνωστος Χ. Και βήμα ένα, δύο, τρία, τέσσερα, και το πρόβλημα λυνόταν. Άλλοτε πιο εύκολα, άλλοτε πιο δύσκολα, πάντως λυνόταν. Έπαιρνες τον ορισμό, τον εφάρμοζες στην περίπτωση και προσέθετες τα ήδη γνωστά στοιχεία. Έπειτα μεθοδολογία και, τσουπ, έβρισκες τον άγνωστο Χ.

Ένα παιχνίδι σχετικότητας

Τέλος βόλτας και επιστροφή στο εδώ και τώρα. Φαντάσου να ήταν όλα έτσι. Να ήταν όλη σου η δυσκολία το σταθερά νωρίς ξυπνητήρι και τα προβλήματά σου να ήταν απλώς ένας άγνωστος Χ. Να είχαν όλα μεθόδους να λυθούν και να σου τις υποδείκνυαν κιόλας. Να είχαν δοκιμαστεί κι από άλλους και μάλιστα να ήταν βέβαιο πως αν τις εφαρμόσεις σωστά, όλα θα πάνε όπως πρέπει.

Το άλλο με τον Τοτό δε σε ρωτάω, το ξέρεις. Ε, έτσι κι εδώ. Μόνο με πραγματικότητα δεν μοιάζει όλο αυτό, παρά μόνο σε ουτοπία φέρνει. Γιατί τα θέματα και τα προβλήματα είναι πολύπλευρα και άκρως διαφορετικά μεταξύ τους. Γιατί δεν έχουν όλα ξανασυμβεί ακριβώς όπως συμβαίνουν σε σένα, ούτε και πρόκειται ποτέ. Γιατί ο άγνωστος δεν είναι ένας και δυο αλλά άπειροι. Τα δεδομένα στοιχεία δε, άπειρα κι αυτά. Κι ούτε καν είναι σταθερά, παρά αλλάζουν από λεπτό σε λεπτό. Όπως κι εσύ. Όπως τα πάντα.

Και πίσω στο ξυπνητήρι. Που αλλάζει κι αυτό. Θα το έχεις ήδη συνειδητοποιήσει. Είναι και το ξυπνητήρι μια εφαρμογή της θεωρίας της σχετικότητας. Το βάζεις 7. Να σηκωθείς, να ετοιμαστείς, να προλάβεις την κίνηση, να είσαι στην ώρα σου στη δουλειά. Χτυπάει και θες να το χτυπήσεις κι εσύ. Αλλά το βάζεις και πάλι 7. Να σηκωθείς, να ετοιμαστείς, να φτιάξεις καφεδάκι και να φύγεις για εκείνη την εκδρομή που τόσο καιρό περιμένεις κι ετοιμάζεις. Τώρα σηκώθηκες πριν καν χτυπήσει, λες κι ο ύπνος σου απόψε ήταν πιο χορταστικός. Και λες και αν πάει 7 για να σηκωθείς, ξαφνικά θα έχεις χάσει τη μέρα. Ναι, την ίδια μέρα που όταν πρόκειται για εργάσιμη, γκρινιάζεις που ακόμα δεν έχει καλά-καλά ξημερώσει.

Όλα εκείνα που αναβάλλεις να κάνεις

Η δικαιολογία δίνει και παίρνει. Είναι η σωματική κούραση, η έλλειψη χρόνου, είναι η πνευματική εξάντληση. Και τα εποχιακά σου και η συσσώρευση άγχους και το συναισθηματικό μπλοκάρισμα. Αυτά και άλλα πολλά ή και συνδυασμός τους ή και όλα μαζί.

Σε κάθε περίπτωση, αυτά που δεν θες να κάνεις, είναι σχεδόν πάντα εύκολο να βρίσκεις λόγους να συνεχίσεις να μην τα κάνεις. Λόγους ικανούς να σε κάνουν να μην έχεις ενοχές μεν, λόγους που φτάνουν την αναβλητικότητά σου στα ύψη δε. Λόγους που σου υπαγορεύει το μυαλό σου και βρίσκει και επιχειρήματα τόσα, ώστε να μην μπορείς να του πας καν κόντρα. Και μοιάζει, τελικά, η αναβολή μονόδρομος.

Μόνο που δεν είναι έτσι. Τείνεις να έχεις την προσδοκία να μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις κάτι όταν πράγματι το θέλεις και νιώθεις καλά με αυτό. Περιμένεις να νιώθεις επιθυμία και ενθουσιασμό, αποφασιστικότητα και στοχοπροσήλωση. Και πως αφού τα ένιωσες όλα αυτά και ξεκίνησες λοιπόν αυτό που έπρεπε, αναμένεις να είναι βατό, σαφές, άνετο, ικανοποιητικό, κατά περιπτώσεις έως και διασκεδαστικό. Μόνο που πάλι δεν είναι έτσι.

Το μόνο που καταφέρνεις με το σκεπτικό αυτό είναι να τρέχεις μακριά από ό,τι μοιάζει άβολο, σκληρό, συντριπτικό. Και παράλληλα, αναδεικνύεις τον κάθε τυχόν περισπασμό σε ευκαιρία διαφυγής και την πρώτη στραβή σε ωραιότατη τεράστια έξοδο κινδύνου.

Και οκ, τρέχεις προς τα εκεί και αυτό θα μπορούσε θεωρητικά να σε ευχαριστεί αφού φεύγεις από όσα δε θες να κάνεις. Τι κακό σε αυτό άλλωστε; Μα έλα που. Έλα που όλη αυτή η συμπεριφορά σε οδηγεί τελικά σε μια ζωή η οποία δε σε αφήνει ευχαριστημένο. Γιατί ωραίο το κούρνιασμα στη θαλπωρή του νοητικού σου καναπέ, αλλά η εξέλιξη είναι αυτή που σε κάνει να ανασαίνεις. Η εξέλιξη και όσα εκείνη φέρνει μαζί της. Το ένα βήμα πιο πέρα, το λαχταριστό αύριο, το πιο κοντά στα όνειρα.

Κι αν σου έλεγαν πως γίνεται κι αλλιώς;

Κοιτάς μπροστά σου αυτό που είναι να κάνεις και δεν κάνεις. Και παρατηρείς ότι ναι, όντως, έχεις την προσδοκία να θέλεις να θέλεις να το κάνεις, όχι να το κάνεις επειδή πρέπει. Και όταν βάλεις μπρος, περιμένεις να έρθουν όλα ιδανικά, δίχως ιδιαίτερο κόπο και ιδρώτα.

Και ιδού. Και μόνο που παρατήρησες ότι αυτό που έχεις μπροστά σου είναι ένα από αυτά τα μυστήρια που ανήκουν στην κατηγορία που τόση ώρα συζητάμε, ναι, αυτό και μόνο αυτό σου δίνει την ευκαιρία της επιλογής. Της επιλογής ότι είσαι εσύ, με αυτό μπροστά σου και μπορείς να το κάνεις κι ας μη νιώθεις τέλεια με αυτό. Μπορείς να το κάνεις επειδή το επιλέγεις εσύ, σαν μια εμπειρία την οποία διαλέγεις να βιώσεις. Μια περιπέτεια στην οποία ανοίγεσαι και θέλεις να εμπλακείς. Κι ας είναι αβέβαιο και άβολο, μπορεί πάντα να είναι μια πρόκληση.

Ακριβώς σαν κάτι πρωινά που βγαίνεις για τρέξιμο, κόντρα στο κρεβάτι που μοιάζει μαγνήτης, έχοντας ως κίνητρο το πώς θα νιώσεις μετά. Ή όπως ένα παιδί, την ώρα που γκρινιάζει και αντιδρά. Μπορεί να μην πετάς τη σκούφια σου για την αντίδρασή του αυτή, αλλά ταυτόχρονα δεν αναιρείται η αγάπη σου γι΄αυτό. Όπως ακριβώς κι όταν νιώθεις την οικογένειά σου να σε εκνευρίζει. Ναι, έχεις βαρέσει κόκκινο, αλλά δεν παύεις να τους αγαπάς.

Όπως το δέντρο και το δάσος, έτσι το τούβλο και το κτίριο. Όλα αυτά που έχεις να κάνεις, το καθένα τους μεμονωμένα αποτελεί ένα τούβλο στο κτίριο που ορθώνεις. Και κάθε τούβλο, είναι ένα σκαλοπάτι πιο κοντά σε ένα μέλλον πιο ουσιαστικό. Σίγουρα ανυπομονείς να ολοκληρωθεί το κτίριο και να νιώσεις περηφάνεια. Αλλά εκτός από το σύνολο, θα δεις πως θα αγαπάς τελικά και κάθε τούβλο του ξεχωριστά.

Ακριβώς εσύ και ακριβώς εδώ

Μερικά από τα πιο δύσκολα τούβλα μας, είναι και τα πιο σημαντικά. Η στροφή στην καριέρα που απέφευγες, το παιδί που φοβόσουν να φέρεις στον κόσμο, η τοξικότητα που άργησες να διώξεις κι ας σε έφθειρε καθημερινά, οι κάθε είδους αλλαγές που έτρεμες να αποφασίσεις. Ακριβώς στη μη ευκολία τους, εκεί έγκειται η σημασία τους. Γιατί έτσι διαμορφώθηκες, έτσι είσαι εσύ και είσαι εδώ που λέγαμε. Στο εδώ και τώρα.

Τις αρνητικές σου σκέψεις, να τις αποδυναμώνεις καθώς τις μοιράζεσαι. Αλλιώς τις αφήνεις να σε πάρουν με τα μούτρα και σαμποτάρεσαι αυτοβούλως. Ακόμα κι αν μέσα σου βρίζεις που θα κάνεις αυτό που μοιάζει άβολο, απλά κάνε το. Κι ας αραδιάζεις σιωπηλά απαγορευμένες -για το λεξικό των καλών τρόπων- λέξεις.

Σπάσε σε κομματάκια ό,τι μοιάζει δύσκολο και πήγαινε βήμα το βήμα. Αυτοί οι στόχοι είναι πάντα πιο εφικτοί. Και γίνε η cheerleader του εαυτού σου. Τα pom-poms σου ας είναι οι σκέψεις όλων όσων έχεις καταφέρει στο παρελθόν. Κι όσα ίσως δεν κατάφερες, ας μην είναι ενοχικά εμπόδια, παρά δημιουργικά μαθήματα.

Κι αν τίποτα από αυτά δε δείχνει να δουλεύει, ίσως απλά δεν είναι η μέρα σου. Καληνύχτα το λοιπόν και αύριο πάλι. Κανένα αύριο δεν είναι ίδιο με το επόμενο, κράτα αυτό.