Η λέξη “χρόνος” μου δημιουργεί παράξενα συναισθήματα. Δεν μπορώ να πω ότι μπορώ να τα περιγράψω. Ωστόσο, συμπεριφέρομαι σαν να μην έχω αρκετό χρόνο. 

Νιώθω ενοχές που ξοδεύω χρόνο για να μην κάνω τίποτα γιατί είναι λες και τον σπαταλάω άσκοπα. Την ίδια στιγμή όμως, λατρεύω όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που με κάνουν χαρούμενη γιατί τότε ξέρω ότι ξόδεψα σωστά το χρόνο μου.

Αν έπρεπε να βάλω μία ταμπέλα στη σχέση μου με το χρόνο, το πιο πιθανό είναι να έβαζα το “είναι περίπλοκο”

Θα μπορούσα να πω ότι φταίει η κατάσταση με τη μαμά μου. Μπορεί και αυτά με τον μπαμπά μου, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Έχασα τη μαμά μου όταν ήμουν σε μία κρίσιμη ηλικία. Ο χαμός αυτός με άφησε με λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ και ερωτήσεις που δεν απαντήθηκαν. Αυτό που με βασάνιζε επίσης ήταν το άγχος μου, που το προκαλούσε η ανυπομονησία και η ανάγκη μου να μάθω και να ελέγχω το καθετί. 

Η ψυχαναλύτριά μου κάποια στιγμή που πρότεινε να προγραμματίζω στιγμές μόνο για μένα μέσα στη μέρα. Στιγμές να κάθομαι με τον εαυτό μου, με τις σκέψεις μου, με τις ερωτήσεις και με το ημερολόγιό μου. Ήξερε ότι η πρότασή της θα έπεφτε πάνω στην τεράστια απόρριψή μου. Αν καθόμουν με τις σκέψεις μου και ανέλυα σε υπερβολικό βαθμό τα πάντα, το μυαλό μου θα έκανε έκρηξη. Οπότε δεν θα το χαρακτήριζα και ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου. 

Μετά από τις απανωτές αντιρρήσεις μου άκουσα την επεξήγησή της. Μου είπε ότι οι στιγμές αυτές είναι κάτι τόσο απλό, όσο το να κάνεις ένα ζεστό μπάνιο, να πηγαίνεις μια βόλτα στο πάρκο, να γράφεις στο ημερολόγιό σου ή να πίνεις ένα ποτήρι κρασί πριν κοιμηθείς.

Ο σκοπός αυτούς ήταν ακόμα πιο απλός. Το να προσθέσω στην καθημερινότητά μου στιγμές ευγνωμοσύνης και να αποβάλω το άγχος μου σχετικά με τον χρόνο. Σίγουρα ήξερε τι έλεγε

Μετά από μία “μεγάλη” μέρα, αποφάσισα ότι χρειάζομαι μερικές στιγμές μόνη μου στο αυτοκίνητό μου, μαζί με λίγο φαγητό. Μπορεί να μην ήταν ακριβώς αυτό που είχε η ψυχαναλύτριά μου στο μυαλό της, αλλά σίγουρα με έκανε χαρούμενη. Όταν ρώτησα τον εαυτό μου τι θα ήθελα να πιω, μου απάντησα χαμογελώντας: “Μια Coca Cola”. Ήταν το αγαπημένο της μαμάς μου.

Πάρκαρα το αυτοκίνητό μου και θυμόμουν ιστορίες που μου έλεγε ο μπαμπάς μου για εκείνη. Τον Ιούλιο του 2009, ήταν στο νοσοκομείο αφού είχε πέσει το σάκχαρο στο αίμα της, μετά από ένα ταξίδι με τις αδερφές τις. Η μαμά μου είχε διάφορα προβλήματα με την υγεία της εκείνη την περίοδο: καρκίνο στο πάγκρεας, διαβήτη, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια καθώς και νεφρική ανεπάρκεια. Ήταν θαύμα που πλημμύριζε από χαρά.

Η μπαμπάς μου έτρεξε στο νοσοκομείο όσο πιο γρήγορα μπορούσε και η θεία μου τον ενημέρωσε για την κατάσταση. Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρισκόταν σε αυτήν την κατάσταση. Πίστευε ότι ήταν μια φορά όπως όλες οι υπόλοιπες. 

“Θα ήθελα να πιω Coca Cola!” του είπε. 

Μπορούσα να ακούσω τη χαρά στη φωνή της μητέρας μου όταν το είπε. Έβρισκε τη χαρά σε κάτι πολύ μικρό και απλό. Όπως το φως του ήλιου, το χρόνο που περνούσε με τις αδερφές της, το να διαβάζει ένα ωραίο βιβλίο και να πίνει παγωμένη Coca Cola. Όταν σταμάτησε να βρίσκει τις στιγμές ευτυχίες σε αυτά τα πράγματα, τότε ήταν που η υγεία της χειροτέρεψε. 

“Μπορείς να πιεις όση Coca Cola θέλεις,” ήταν η απάντηση του μπαμπά μου.

Ο μπαμπάς μου ήταν κάπως μπερδεμένος, μιας και κανένας γιατρός δεν της είπε κάτι τέτοιο. Αλλά χαιρόταν που μπορούσε να ενδώσει σε αυτόν τον πειρασμό

Όταν πήρε εξιτήριο και μάζευε τα πράγματά της, είπε στον γιατρό της ότι ανυπομονούσε να τον δει στο ραντεβού που είχαν κλείσει σε έναν χρόνο από τώρα. 

Ο γιατρός της χαμογέλασε και της είπε “Θα χαρώ κι εγώ πολύ να σε δω”.

Η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή δύο μήνες μετά. 

Στο μυαλό μου ερχόταν το πρόσωπο του μπαμπά μου όταν κατάλαβε και ο ίδιος ότι ο γιατρός ήξερε πως ήταν θέμα χρόνου. Η μαμά μου άξιζε να περάσει τον χρόνο που της απέμεινε κάνοντας πράγματα που την έκαναν χαρούμενη, αυτό και έκανε. Πάντα πίστευα ότι ο μπαμπάς μου μού έλεγε αυτήν την ιστορία ώστε να μοιραστεί μαζί μου το πώς ήταν οι τελευταίες στιγμές με τη μητέρα μου. Αλλά στην πραγματικότητα η ιστορία αυτή έκρυβε πολλά περισσότερα. 

Κανένα άγχος δεν μπορεί να ελέγξει κάποια πράγματα στη ζωή μας, όπως το χρόνο. Μπορούμε όμως να ελέγξουμε πώς να διαχειριστούμε το χρόνο μας. Αυτό που προτείνω είναι να απολαμβάνουμε όλα εκείνα τα μικρά πράγματα στη ζωή μας πίνοντας ένα ποτήρι Coca Cola.