Δεν μπορούσα να σκεφτώ τί θα ήταν αυτό ή αυτά που θα με κρατούσε/αν μακριά από εσένα, αγαπημένο μου SAVOIR VILLE, αλλά ΝΑ που μια πρεμιέρα εκπομπής και ο COVID-19, τα κατάφεραν και ναι, με οδήγησαν στο να σκεφτώ πολλά τα οποία θα μοιραστώ μαζί σου.

Πάνω που βγήκαμε στον αέρα της ΕΡΤ2 με τη νέα μας εκπομπή που ονομάζεται «ΚΥΨΕΛΗ» φύγαμε και από τον αέρα της ΕΡΤ2 λόγω κρουσμάτων COVID-19.

Ας τα πάρουμε όμως ένα – ένα για να δώσουμε στο καθένα από αυτά την πρέπουσα σημασία τους και για να μην σας αφήσω επουδενί με απορίες, μέρες που ναι, κρίμα θα ‘ναι. (γέλια ή κλάματα, ό,τι σας ευχαριστεί).

Στις 20 Δεκεμβρίου και ώρα 13.00 βγήκαμε live στην ΕΡΤ2 με την πολυαναμενόμενη (για εμάς) καθημερινή μας εκπομπή εν ονόματι, ΚΥΨΕΛΗ ή Κυψελάρα όπως την λέμε εκ των έσω. Σύμπραξη τριών κοριτσιών που βγαίνουν μπροστά, η Ξένια Ντάνια, η Τζένη Μελιτά κι εγώ. Φυσικά για να βγει αυτή η εκπομπή υπάρχουν πολλά, πολλά άλλα άτομα στην ομάδα μας και μακάρι αν θέλετε τη γνώμη μου, να βγαίναμε όλοι μαζί μπροστά! Στόχος της εκπομπής, να γίνει μια πρόταση διαφορετική εν έτη 2021 στα Ελληνικά media. Μια εκπομπή στο σήμερα, με τρία άτομα του σήμερα, στο σήμερα. Δεν μπορώ ακόμα να σας πω εντυπώσεις διότι μείναμε στον αέρα για 2 ημέρες καθώς την Τετάρτη 22/12 χτύπησε σε ένα μέλος της ομαδάρας μας την πόρτα ο COVID-19 και μας πήρε η μπάλα, μεταξύ εκείνων κι εμού.

Το άγχος μιας ζωντανής εκπομπής δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα. Γύρω στις 13.15 την ημέρα της πρεμιέρας, 15 λεπτά δηλαδή, μετά την έναρξή μας και ενόσω ήμασταν στον αέρα, κοίταξα το ρολόι μου το οποίο έδειχνε 135 παλμούς. Μετά όλα κύλησαν ανώδυνα. Ήταν μέχρι να γίνει η αρχή, να πει η κάθεμία από εμάς εκείνα τα λόγια που θεωρούσε σημαντικά για την έναρξή της και μετά να βρούμε τους ρυθμούς μας και τους παλμούς μας. Αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν πως και η πρεμιέρα ήταν κι εκείνη μια ακόμη πρόβα και έδρασε αρκετά ανακουφιστικά!

Για εμένα αυτή η εκπομπή σαφώς και αποτελεί πρόκληση αλλά εσωκλείει και πολλά περισσότερα μέσα στην υλοποίησή της (δεν θα τα αποκαλύψω ακόμη διότι θέλω να περάσει κι άλλος καιρός προτού τα μοιραστώ) και τελικά την πραγμάτωσή της. Είναι μια ευκαιρία να επικοινωνήσω μηνύματα και απόψεις που θα ήθελα εγώ η ίδια ως πολίτης αυτής της κοινωνίας αλλά και ως τηλεθεατής να δω και να ακούσω. Μια προσέγγιση πιο ειλικρινή, με αληθινές ερωτήσεις και τοποθετήσεις που σκοπό δεν έχουν να προκαλέσουν και να αναπαραχθούν αλλά να προβληματίσουν (άνω τελεία) γιατί διεγείροντας τον προσωπικό μας προβληματισμό και θεώρηση στα πράγματα μπορούμε τελικά να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε. Αισθάνομαι υπερήφανη και τυχερή που βρίσκομαι πλέον στην κρατική τηλεόραση και πιστεύω πως αν μας κάνει τη χάρη η Covid-19 θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την πορεία μας εκεί και να κάνουμε ωραία, σωστά, δομημένα και από καρδιάς τη δουλειά μας.

Covid-19 πάνω που ξεκίνησα τη νέα μου δουλειά, στο νέο μου σπίτι στην Λεωφόρο Μεσογείων, εσύ αποφάσισες να με κλείσεις μέσα στο δικό μου σπίτι, εδώ πάνω στα βουνά και να την βλέπω με κιάλια.

Τα «χαρμόσυνα» νέα μου τα ανακοίνωσαν την Παρασκευή 24/12, παραμονή Χριστουγέννων από το διαγνωστικό κέντρο στο οποίο πήγα για να κάνω το 600ο μου μοριακό τεστ και το 1536ο rapid. Με 3 rapid αρνητικά μέσα σε εκείνη την εβδομάδα, ξεγελάστηκα θεωρώντας πως την έχω γλιτώσει αλλά τελικά, γελάστηκα. Δεν σας κρύβω πως μόλις διαγνώστηκα θετικά, μου διαπέρασε ρίγος και πανικός. Πανικός όχι γιατί φοβήθηκα για εμένα και την υγεία μου αλλά γιατί φοβήθηκα, αγχώθηκα και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ στην ιδέα του να έχω κολλήσει κάποιον άλλον. Σήμερα η ημέρα είναι Τετάρτη 29/12 και δεν έχω ακούσει αρνητικά νέα από κάποιον με τον οποίο ήρθα σε επαφή και αυτό είναι πάρα πολύ ευχάριστο.

Το μέχρι στιγμής χρονικό του Covid-19 μου έχει ως εξής:

σσ: Τα συμπτώματα από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι διαφορετικά και ο κάθε οργανισμός διαχειρίζεται και αντιδρά διαφορετικά στην Covid-19 και σε κάθε νόσημα. Αυτά είναι όσα ένιωσα εγώ και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν διάγνωση ή τρόπους διαχείρισης για την Covid-19.

Την Παρασκευή (ημέρα 1η) και το Σάββατο (ημέρα 2η) τα πράγματα ήταν πολύ δυσάρεστα για εμένα. Το σώμα μου το ένιωθα 4 φορές πιο βαρύ, λαχάνιαζα, τα μάτια μου έκαιγαν, τα κόκαλά μου πονούσαν, τη σπονδυλική μου στήλη, την πλάτη μου ψηλά και τον αυχένα μου, τα ένιωθα σαν κάποιος να είχε πάρει έναν μπαλτά και να με χτυπούσε σε όλο μου το νευρικό και μυϊκό σύστημα, κρύωνα, ίδρωνα και αισθανόμουν εξάντληση. Έκανα εμετούς και είχα αφυδάτωση στο σημείο που αντίκρυσα μπροστά μου 7 άδεια μισόλιτρα μπουκαλάκια και στο θέαμα αυτό ένιωσα τα νεφρά μου να με «τσιμπάνε».

Η Κυριακή (3η ημέρα) ξημέρωσε δείχνοντάς μου «έλεος». Τις 4 πρώτες ώρες αφού είχα ανοίξει τα μάτια μου δεν αισθανόμουν τόσο καλά αλλά ήμουν σίγουρα καλύτερα από την κόλαση των 2 προηγούμενων ημερών. Όσο κυλούσαν οι ώρες η βελτίωση ήταν απότομη και σημαντική. Δεύτερα (4η ημέρα) και ο «ήλιος» ήταν σίγουρα εκεί για εμένα, μπορεί όχι εκτός σπιτιού αλλά μέσα σίγουρα. Αποφάσισα πως δεν θα με πάρει από κάτω. Η μιζέρια και η μαυρίλα που προκαλούνται από την κατάρρευση του οργανισμού είναι κάτι που δεν μπορώ να διαχειριστώ ούτε και να δεχτώ. Όχι επειδή είμαι αφελής ή εθελοτυφλώ αλλά επειδή δεν αντέχω την αίσθηση του να νιώθω ανήμπορη και να εξαρτώμαι από άλλους για να είμαι λειτουργική.

Έχοντας βοηθήσει πολλάκις άλλους, που δεν μπορούσαν λόγω κάποιας ασθένειας να σταθούν στα πόδια τους, θέλω να νιώθω πως εγώ είμαι άτρωτη και δεν θα φέρω κάποιον σε αυτήν τη θέση όσον αφορά εμένα. Έκανα λοιπόν τη γυμναστική μου στο σπίτι, επέλεξα βιβλία που τώρα είχα χρόνο να διαβάσω, είδα ταινίες και σειρές και όλα αυτά κάτω από τις μασχάλες του αγαπημένου μου τριχωτού, επιστήθιου φίλου, του σκύλου μου του Μπάρακ. Τρίτη (5η ημέρα) και Τετάρτη (χθες, 6η ημέρα), αισθάνομαι λίγη δύσπνοια, δεν έχω γεύση ούτε όσφρηση και με συνοδεύει ένα δυνατό μπούκωμα στη μύτη. Παρ’ όλα αυτά δεν το βάζω κάτω. Ξυπνάω νωρίς, τρώω σωστά και συνεχίζω το αυτοδημιούργητο πρόγραμμά μου, αυτό που με κάνει να μην αισθάνομαι εγκλωβισμένη για ακόμη μια φορά μέσα στο σπίτι μακριά από αγαπημένα μου πρόσωπα, μακριά από τη δουλειά, μακριά από τη ζωή.

Η Πρωτοχρονιά, θα με βρει μόνη. Ναι, δεν το λες ωραίο. Αυτό που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις, «ωραίο» είναι ότι χρειάζεται να θυσιάσω το «μαζί» για να είναι οι άλλοι υγιείς γύρω μου. Δεν το λέω για να μου πει κάποιος «μπράβο» αν και μέσα μου αισθάνομαι καλά που μπορώ να διαχειριστώ τη μοναξιά μου προκειμένου να προστατέψω άλλους.

Κάποτε αυτοί που έσωζαν τον κόσμο ήταν πάνω σε λευκά άλογα, κρατούσαν σπαθιά και στο τέλος το πλάνο τους έδειχνε με πολύ κόσμο και μεγάλη χαμόγελα. Τώρα αυτοί που σώζουν τον κόσμο, κάθονται σπίτι, μόνοι, με τεράστιο αίσθημα ευθύνης και μάσκες. Τα μάτια τους εκφράζουν αυτά που νιώθουν όσο περιμένουν υπομονετικά να γίνουν καλά, να γράψει αρνητικό πρόσημο η μοριακή εξέταση και να ξανασμίξουν με αυτό που λέγεται ζωή, ζωή με όρους και προϋποθέσεις.