Με λένε Δάφνη. Όταν γεννήθηκα μου είπε ο πατέρας μου πως είχα ένα ερωτηματικό χαραγμένο στο κούτελό μου – παίζει να τον ρώτησα κάτι μόλις γεννήθηκα αλλά δεν το θυμάται – λέει. Μου άρεσε πάντα να επεξεργάζομαι έντομα και εκείνα που πετάνε και εκείνα που περπατάνε. Χαρακτηριστικές στιγμές ευτυχίας, εκείνες που έβαζα κατσαρίδες στο φούρνο μικροκυμάτων και η μαμά μου με έβαζε τιμωρία. Δεν ζω χωρίς μπατονέτες - έχω πάντοτε 2-3 – στις τσέπες μου, είτε για τη μάσκαρα των ματιών είτε για τη μάσκαρα των φρυδιών και φυσικά να δανείσω σε κάποιον αν ξέχασε να καθαρίσει τα αυτιά του. Δαγκώνω συνέχεια τα χείλια μου και παίζω με μια συγκεκριμένη τούφα μαλλιών στο κεφάλι μου – πιστεύοντας ότι αυτά με χαλαρώνουν ενώ στην πραγματικότητα μου δημιουργούν επιπρόσθετο εκνευρισμό. Μπορώ να κάνω άπειρες παιδικές – απόκοσμες- γελοίες φωνές και ένα από τα όνειρά μου μεγαλώνοντας θα ήταν να δανείσω τη φωνή μου σε παιδικά έργα και ταινίες. Μου αρέσουν πολύ τα κριτσίνια και ας κολλάνε στα δόντια τα οποία δείχνω υπερήφανα με ένα τεράστιο χαμόγελο στους άλλους προτού βουρτσίσω τα δόντια μου. Γενικά ο κόσμος με συμπαθεί. Εσείς, δεν ξέρω.
Όταν η Άννα Μπαλάν θύμισε στη Δάφνη την αξία της γνώσης, της αποδοχής και του θάρρους
Rewire 2022: Ένα event που δίνει ρεύμα στην αλλαγή
Μία πρεμιέρα και η COVID-19 με κράτησαν μακριά σου
Πόσο κοστίζει μία περίοδος;
Η κατσαρίδα συμβολίζει τελικά έναν ήρωα;
Δεν ξέρεις τι να κάνεις με τα ρούχα που δεν χρειάζεσαι;
Μπορείς να πεις μια καλή κουβέντα, χωρίς να πληρωθείς
Όλοι έχουμε κάτι να διδάξουμε
Τσόντες, γυμνό στα social media, ρομαντισμός, νηστεία και ψυχοθεραπεία
To ζάναξ των παιδιών λέγεται tablet, το ζάναξ των ενηλίκων λέγεται Instagram
Η δική μου Λήμνος
Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Κολυμπώντας προς τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο
