Το 2003 η Amy Koppelman έγραψε το πιο προσωπικό της μυθιστόρημα. Τότε για την ίδια, όπως και για τον υπόλοιπο κόσμο, η επιλόχειος κατάθλιψη ήταν μία άγνωστη έννοια. Υπήρχαν απλά νέες μητέρες, όπως η Koppelman, που υπέφεραν, πονούσαν κι έκαναν κακό στον εαυτό τους, ενώ παράλληλα ντρέπονταν για όλα αυτά. Φέτος, το μυθιστόρημα Mouthful of Air έρχεται στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνίστρια την Amanda Seyfried.

Στην ταινία Mouthful of Air, η Amanda Seyfried υποδύεται την Julie, μία νέα σύζυγο και μητέρα

Η Julie φαίνεται να έχει μία όμορφη ζωή. Είναι μαζί με τον σύζυγό της που αγαπά πολύ, έχουν ένα υπέροχο σπίτι και μόλις απέκτησαν τον πρώτο τους γιο. Εκείνη γράφει βιβλία που βοηθούν τα παιδιά να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους. Όλα όμως αλλάζουν όταν εκείνη μένει για δεύτερη φορά έγκυος και πρέπει να αντιμετωπίσει τους δικούς της φόβους. Όπως λέει χαρακτηριστικά και στο trailer: “κι έτσι, ξαφνικά, μέσα σε μία στιγμή, ένιωσα μία μεγάλη λύπη”.

Αυτή η λύπη είναι ανεξήγητη για εκείνη και προσπαθεί να την εξηγήσει με όποιον τρόπο μπορεί. Αισθάνεται πως είναι κακή μητέρα, βλάπτει τον εαυτό της και πληγώνει άθελά της τους γύρω της. Εξακολουθεί όμως να μην μπορεί να εξηγήσει αυτό που της συμβαίνει. Έτσι πρέπει να αντιμετωπίσει μόνη της τους δαίμονές της. Όλα αυτά μέχρι να έρθει κάποιος επιτέλους να της πει πως όλα αυτά τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά και εντάσσονται κάτω από την ομπρέλα της επιλόχειου κατάθλιψης.

Λίγες είναι οι ταινίες που έχουν αποφασίσει να ασχοληθούν με αυτό το ευαίσθητο ζήτημα

Ακόμη και σήμερα θα δεις πολλές μητέρες να καταπνίγουν τα αρνητικά τους συναισθήματα ούσες νέες στη μητρότητα. Υπάρχει ένα γενικότερο κλίμα ντροπής που τις περιβάλλει και η ιδέα ότι “δεν είναι καλές μαμάδες“. Αυτή, όμως, η πεποίθηση βρίσκεται πολύ μακριά από την αλήθεια. Η αναγνώριση των συναισθημάτων της επιλόχειου κατάθλιψης είναι και το πρώτο βήμα αντιμετώπισής της.

Η ταινία έρχεται να μας υπενθυμίσει κάτι πολύ σημαντικό: η μητρότητα δεν έρχεται εύκολα. Αντί, λοιπόν, να γεμίζουμε τις νέες μητέρες με τύψεις και να τις αξιολογούμε για τις επιδόσεις τους, ας τους δώσουμε τον χώρο και τη στήριξη που χρειάζονται. Όχι κρίνοντας, αλλά πραγματικά ακούγοντας τες.