Το κακό λένε μπορεί να σε βρει παντού. Το κακό, η άτυχη στιγμή και η τραγωδία, είναι ικανή να σου χτυπήσει την πόρτα εκεί που δεν το περιμένεις. Και η ψυχή σου; Γεμάτη μονίμως με αναπάντητα ερωτήματα.

Μαθημένη πλέον, δεν τολμάς να την κοροϊδέψεις. Φέρνει στα μάτια της το πιο γνώριμο βλέμμα, εκείνο που ξέρει τη λέξη θλίψη και από την καλή αλλά και από την ανάποδη.

Προβληματίζομαι. Για την ακρίβεια στεναχωριέμαι. Αύριο ξέρω πως θα νιώθω απογοητευμένη και ύστερα ο χρόνος θα γίνει φίλος μας. Θα τα ξεχάσει όλα, μαζί και κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια.

Άραγε να αλλάξουμε χώρα; Άραγε είμαστε δειλοί που σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο; Μήπως να κλείσουμε τα αυτιά μας και να ασχοληθούμε αποκλειστικά με τα προσωπικά μας όνειρα; Μήπως να τα παρατήσουμε όλα;

Όχι, καλύτερα να κατηγορήσουμε το σύστημα. Ή το σύστημα είμαστε εμείς; Κάπου το χάνω, μαζί και την υπομονή μου. Το σύστημα και όλοι οι αρμόδιοι και υπαίτιοι για κάθε κακό που μας συμβαίνει ή μας περιμένει στον επόμενο «σταθμό» άραγε ποιος θα το επωμιστεί;

Μια μάνα σήμερα τα έχει χαμένα

Όχι δεν είναι η δική μου, αν και για μερικά λεπτά αισθάνθηκε λέει πως ήταν αυτή. Μια γυναίκα φοβάται να ξανά μπει σε τρένο, ίσως αυτή η γυναίκα να σου μοιάζει και να μου μοιάζει. Ένας άνδρας στη σκέψη και μόνο ότι ένα τρένο έχει τη δύναμη να του στερήσει το άλλο του μισό ή και ολόκληρο, ανατριχιάζει.

Δεκάδες παιδιά καθημερινά κλαίνε και χιλιάδες ενήλικοι αναρωτιούνται αν τους βρει το «κακό» πόσο δυστυχισμένοι θα νιώσουν αν δεν καταφέρουν να τρέξουν από το λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή.

Θέλεις μόνο να ζήσεις. Θέλεις απλά να ταξιδέψεις για να δεις τον σύντροφο σου, τα παιδιά σου, τους γονείς σου. Θες να ξεφύγεις από όλους και από όλα. Θέλεις να βρεις τον εαυτό σου αλλά και πάλι δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να σου συμβεί τη λάθος στιγμή, στο λάθος σημείο. Στο λάθος ταξίδι.

Θέλεις να ονειρευτείς έναν κόσμο καλύτερο. Θέλεις να πιστέψεις σε ένα καλύτερο αύριο που βρήκες το θάρρος να τάξεις στον εαυτό σου. Ένα «αύριο» που το βλέπεις ολοκάθαρα να ανοίγεται μπροστά σου και αυτό το «αύριο» για κάποιους δεν θα εμφανιστεί ποτέ. Έτσι απλά, λόγω λάθος στιγμής. Γιατί κάποιοι βασίζονται στο «πάμε κι όπου βγει».

Η άνοιξη στην πραγματικότητα δεν φάνηκε ακόμα

Ο Μάρτιος είναι και επίσημα εδώ αλλά η άνοιξη που φέρνει μαζί του μας πληροφόρησε το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου με τα χειρότερα νέα.

Το 2003 θυμάσαι; Σου είπαν ποτέ για αυτό οι δικοί σου; Θυμάμαι ακόμα τη λέξη «Τέμπη». Σήμερα μπήκα στον κόπο να ψάξω, να διαβάσω και να ξανά θυμηθώ. Να θυμηθώ όσους έμειναν πίσω από «λάθος». Να ανακαλύψω γιατί η λέξη «Τέμπη» απέκτησε επισήμως και σήμερα μια δεύτερη κατάρα πάνω της. Παιδιά στην ηλικία μου, χαίρονταν την ηλικία τους. Συντετριμμένοι οι γονείς κλαίγανε και οι ομαδικές κηδείες μονοπωλούσαν στην κυριολεξία το ενδιαφέρον.

20 χρόνια μετά…

Εν έτει 2023 πλέον, τα πράγματα επαναλαμβάνονται, από ανθρώπινο λάθος όπως χαρακτηρίστηκα ακούμε, από αδιαφορία και από ανεπάρκεια σε όλα τα πολιτικά επίπεδα της χώρας, άνθρωποι νέοι αλλά και ηλικιωμένοι, άφησαν την τελευταία τους πνοή επειδή απλά «Πάμε και όπου βγει». Επειδή οι υπεύθυνοι του μηχανοστασίου δεν γνώριζαν. Επειδή η ευθύνη πρέπει να αποδοθεί κάπου αλλά στο τέλος όπως πάντα τελικά σε κανέναν. Επειδή το αποτέλεσμα είναι πως η ανθρώπινη ζωή μπορεί να μην έχει τελικά και τόση σημασία, αρκεί να βγει το δρομολόγιο και μάλιστα στην ώρα του.

Ελλάδα του 2023 κάπου «ταξιδεύεις»

Κι ας ξέρεις ανά πάσα στιγμή τι γίνεται στα κανάλια, στα ριάλιτι, στις διασημότητες που κοροϊδεύεις αλλά παρακολουθείς και στην ψευτοκουλτούρα που σου έμαθαν ότι είναι ΟΚ να υποστηρίζεις. Κι ας θες να μοιάσεις στην επιρροή που σου ασκούν οι influencers των social media. Κι ας μην γνωρίζεις τον λόγο για τον οποίο το κάνεις αυτό. Κι ας βιώνουμε την απόλυτη πλύση εγκεφάλου και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα.

Εσένα σου αρκεί να μη πέφτει τίποτα κάτω. Να μπορείς να παίρνεις μια μικρή μόνο γεύση από όλους και από όλα. Να λες ότι γνωρίζεις τα «πάντα» ενώ στην πραγματικότητα δεν έχεις ιδέα γιατί δεν έχεις μάθει το πιο σημαντικό: Να συναισθάνεσαι. Και κάπως έτσι η γαλανόλευκη σημαία σου, βασίζεται σε δειλές κουβέντες του τύπου «Πάμε κι όπου βγει».

Άραγε που θα βγει;

Άνθρωποι οι οποίοι θα μπορούσαν να ήταν «οι άνθρωποι μας», έφυγαν «από λάθος».

Γονείς, σύντροφοι, παιδιά, κάτι έχασαν. Μερικοί από αυτούς κυριολεκτικά χάθηκαν στο πουθενά με «τρένο» την ελπίδα. Ποιος να τους πει τι;

Ποιοι θα θελήσουν να μας ακούσουν από εκεί πάνω; Αν μας ακούν, καλύτερα να σιωπάσουμε.

Ντροπή. Το μόνο συναίσθημα για την ώρα που ταιριάζει στο «Πάμε κι όπου βγει». Ένα συναίσθημα που μας αξίζει και θα χρειαστεί να το τιμήσουμε για αρκετό καιρό στη ζωή μας, μέχρι να μάθουμε. Μέχρι να συγχωρήσουμε και να συγχωρεθούμε.

— Αν ταυτίστηκες έστω και λίγο μαζί μου, αν λυπάσαι, ας πορευτούμε για την ώρα στο ίδιο «βαγόνι» με την ελπίδα να παραμείνουμε ενωμένοι.