Ο Σόλων Τσούνης βρίσκεται αυτή την σεζόν κάπου ανάμεσα στην τηλεόραση και στο θέατρο.

Στην επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1, «Παγιδευμένοι», που προβάλλεται για 2^η συνεχόμενη χρονιά, ο Σόλων γίνεται Νίκος και μας προβληματίζει με τα λόγια και τις πράξεις του. Στο «Unfriend» του Steven Moffat σε σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου, γίνεται ο Πέτρος και μας προσκαλεί στο Νέο Ακάδημο για τη μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων χρόνων στο West End.

Αυτή τη φορά αφήνει πίσω του τους ρόλους και απαντάει σε ερωτήματα ζωής.

Που και πως βρίσκεις το peace of mind σου;

Βρίσκω το peace of mind μου με ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε, πάντα αυτό με βοηθάει στο να ηρεμεί το μυαλό και η ψυχή μου. Και φυσικά κοντά στη φύση, είτε στην θάλασσα, είτε στο βουνό.

Είναι πιο σημαντικό να σε συμπαθούν ή να σε σέβονται;

Θα πω πως πιο σημαντικό είναι μάλλον κάποιος να σέβεται. Αν με ρωτούσες παλαιότερα θα σου έλεγα το πρώτο, το να σε συμπαθούν. Με τα χρόνια όμως έχω διαπιστώσει πως είναι σημαντικότερο να σε σέβονται. Ξέρεις, αν υπάρχει κάποιος που θέλει να πει κάτι για σένα, κάτι κακό, με σκοπό να σε αντιπαθήσουν, θα το κάνει, θα σε υπονομεύσει, ακόμα κι αν είσαι ο καλύτερος άνθρωπος. Οπότε εκεί το να σε σέβονται, κερδίζει.

Υπάρχει ευτυχία χωρίς δυστυχία;

Υπάρχουν και τα δυο στην ζωή, αυτό είναι το σίγουρο. Αλλά ναι, υπάρχει ευτυχία χωρίς δυστυχία, όπως υπάρχει και δυστυχία χωρίς ευτυχία. Και τα δυο συμβαίνουν αναπόφευκτα. Δεν πιστεύω ότι συνδέονται μεταξύ τους. Δεν σημαίνει ότι όταν κάποιος ζήσει την απόλυτη ευτυχία, θα πρέπει ή θα τύχει μετά να βιώσει και κάποιο δυστυχές γεγονός. Ίσως να έρθει, αλλά δεν συνδέονται.

Είναι η αγάπη ένα είδος εθισμού;

Ναι! Ίσως η αγάπη να είναι από τους μεγαλύτερους εθισμούς. Όταν νιώσεις την αληθινή αγάπη, σου είναι δύσκολο να ζήσεις μετά χωρίς αυτή. Αλλά η αγάπη υπάρχει παντού, μπορείς να την βρεις, δεν θα την στερηθείς, αν κι εσύ αγαπάς. Ο έρωτας από την άλλη, δεν είναι κατά την γνώμη μου είδος εθισμού, γιατί πάει κι έρχεται στις ζωές μας. Η αγάπη μένει.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε σωστό και λάθος;

Αρχικά η διαφορά είναι τεράστια, αλλά παραμένει να είναι κάτι υποκειμενικό. Εκτός βέβαια αν μιλάμε για ένα τεράστιο εμφανές και αντικειμενικό λάθος, όπως είναι ένα έγκλημα, ένας φόνος, ένας βιασμός, μια πολύ κακή πράξη. Είναι κάτι τόσο υποκειμενικό, που πιστεύω ότι συνήθως πρέπει να κάνεις σαν άνθρωπος το λάθος, για να καταλάβεις έπειτα τι είναι το σωστό, και που διαφέρει. Τα λάθη είναι στην ζωή, και πρέπει να υπάρχουν για να καταλαβαίνουμε πως πρέπει να πράττουμε και τι τελικά είναι το σωστό. Προσωπικά, αναγνωρίζω τα λάθη μου, ζητάω συγγνώμη, και προσπαθώ να τα αποφεύγω. Δεν θα σου κρύψω ότι όταν κάνω λάθος γίνομαι πολύ ενοχικός και αυστηρός με τον εαυτό μου πάντα.

Μπορεί ένας μόνο άνθρωπος να αλλάξει τον κόσμο;

Θα μπορούσε. Αλλά θα μπορούσε μόνο αν είχε την πίστη και την στήριξη περισσότερων ανθρώπων. Η αρχή γίνεται πάντα από έναν άνθρωπο, αλλά είναι αναγκαία η στήριξη των υπολοίπων, για να δούμε την αλλαγή.

Θα έκανες σχέση με τον εαυτό σου;

Με τίποτα. Ποτέ. Θα μου έσπαγε τα νεύρα ο εαυτός μου. Όχι και πάλι όχι. Πιστεύω ότι τα αντίθετα έλκονται. Θέλω έναν άνθρωπο με υπομονή, να είναι εκτός χώρου. Θέλω το αντίθετο από μένα, το έχω διαπιστώσει στην πράξη. Δεν είναι ότι απλώς με ενδιαφέρει κάτι εντελώς κόντρα από μένα, είναι ότι αυτό με εξιτάρει. Καλός άνθρωπος είμαι, αλλά δεν θα μπορούσα να είμαι με το «πανομοιότυπο» μου.

Φωτογραφία: Ραφαήλ Φωτόπουλος  Make-Up: Έφη Γερουλάκου

Ευχαριστούμε πολύ το Peace of Mind (Πλατεία Υμηττού 3, Υμηττός) και την εταιρεία Dimello για τη φιλοξενία.