Μποτάκια, τζιν με μακρυμάνικα πουκάμισα και ελαφριές πασμίνες. Τα πρώτα «ζακέτα να πάρεις» από όσους μας αγαπάνε. Οι πρώτες ζεστές σοκολάτες, οι πρώτες σούπες.

Ακόμη, μπορεί ο ήλιος να κάνει λίγες εμφανίσεις και να μας προσφέρει τις χάρες του, αλλά η βραδινή ψύχρα και τα πρωτοβρόχια παραπέμπουν στην έναρξη μιας ακόμη σεζόν. Η θεατρική σεζόν ξεκίνησε με αισιόδοξο βλέμμα και τα πρώτα μικρά αριστουργήματα κάνουν την εμφάνιση ή… την επανεμφάνισή τους.

Δηλωμένη «Κουτλίτσα», η γράφουσα, δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω τη σεζόν ψάχνοντας τι φανταστικό ετοίμασε ο Γιώργος Κουτλής φέτος για το πιστό κοινό του.

Στο Θέατρο Κιβωτός (ξανά)βλέπουμε τον “Άνθρωπο απ’το Παντόλσκ” γιατί φυσικά τις παραστάσεις αυτού του δημιουργού τις βλέπεις τουλάχιστον δύο φορές.

Έτσι, ανυπομονούμε και για τον “Άσχημο” του οποίου η παρουσίαση έγινε λίγες μέρες πριν, κατέφθασε στις 10 Νοεμβρίου στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου και ήδη γίνεται sold out.

Σε άλλη θεατρική γειτονιά, συνεχίζεται η μεγάλη επιτυχία του Γιάννη Κακλέα “Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού” με τον Πάνο Βλάχο στον κεντρικό ρόλο, έργο για το οποίο αν δεν έχεις ακούσει τίποτα, ήσουν σίγουρα σε κάποιο μακρινό ταξίδι εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστον. Σπεύσατε στο Θέατρο Γκλόρια όσο ακόμα υπάρχει ελπίδα για εισιτήρια!

Το “DA”, του Hugh Leonard σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, για δεύτερο χρόνο ανεβαίνει στο Θέατρο ΙΛΙΣΙΑ ύστερα από την επιτυχία της προηγούμενης θεατρικής σεζόν. Στην επίσημη πρεμιέρα πριν λίγες μέρες,ο μοναδικός Γρηγόρης Βαλτινός μας υπενθύμισε γιατί θεωρείται από τους πιο γοητευτικούς της γενιάς του ενώ ερμηνεύει τον ομώνυμο και πρωταγωνιστικό ρόλο με χαρακτηριστική ευαισθησία. Μαζί του οι Μιχάλης Οικονόμου, Γιώργος Σουξές, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Κωνσταντίνα Κλαψινού, Λάμπρος Κωνσταντέας και Βασίλης Παπαδημητρίου. Στο ρόλο της μητέρας, η Ταμίλα Κουλίεβα.

Τα «Μικρά Συζυγικά Εγκλήματα» του Eric-Emmanuel Schmitt σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια ήρθε στο θέατρο Μικρό Άνεσις για να θέσει ερωτήματα αγάπης και μπαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη στη λίστα μας. Η Ναταλία Τσαλίκη και ο Αρης Λεμπεσόπουλος πρωταγωνιστούν και αναρωτιούνται: Αγαπάμε έναν άνθρωπο γι’ αυτό που είναι; Συχνά παύουμε να τον αγαπάμε γιατί παραμένει αυτό που είναι; Είναι ο πόνος της αγάπης αναπόφευκτος; Το έργο ανεβαίνει έως τα μέσα Ιανουαρίου και αποτελεί μια εξομολόγηση, κυρίως, προς τον εαυτό μας.

«ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ» σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ στο Θέατρο Coronet αποτελούν έναν ύμνο στη ζωή και τη νιότη. Ποια σχέση μπορεί να έχουν ο Μπαχ με τον Ντόναλντ Ντακ και ο Γκαίτε με τους Αδελφούς Καραμαζώφ; Φαινομενικά καμία. Ωστόσο, στο βραβευμένο θεατρικό έργο του Furio Bordon «Τα Τελευταία Φεγγάρια», όλα συνδέονται αρμονικά στο πρόσωπο του ήρωα-πρωταγωνιστή, που κάνει μια βαθιά ενδοσκόπηση στο λυκόφως της ζωής του. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον Στέφανο Κυριακίδη, πλαισιωμένο από την Μαρία Παπαφωτίου και τον Δημήτρη Λιακόπουλο.

«Το μπουφάν της Χάρλεϋ ή πάλι καλά» του Βασίλη Κατσικονούρη μας δίνει την ευκαιρία να δούμε μια εντελώς διαφορετική, ώριμη, Μαριάννα Τουμασάτου. Σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Σταύρου, η παράσταση ξεκίνησε το ταξίδι της στη Θεσσαλονίκη αλλά το ολοκληρώνει στο θέατρο Coronet στην Αθήνα από τον Δεκέμβριο.

«Η Καθαρίστρια» του Αντώνη Τσιπιανίτη με τον Αντώνη Παπαηλία σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου αποτελεί την κωμική πρόταση της σεζόν. Μπορεί το ΟΧΙ της ζωής να γίνει ΝΑΙ, αν το πιστέψεις; Είναι ποτέ αργά να αποκτήσεις όσα ονειρεύεσαι; Ο απολαυστικός κωμικός μονόλογος παρουσιάζεται στο Θέατρο Coronet. Το κείμενο με τα μοναδικά νοήματα για τη ζωή μιας γυναίκας, που δεν μπόρεσε ακόμα να ζήσει όπως πραγματικά ήθελε, ζωντανεύει και πάλι στη σκηνή και υπόσχεται γλυκόπικρα συναισθήματα.

«Ο Κύκλος των χαμένων ποιητών» του Τομ Σούλμαν σε σκηνοθεσία του εξαιρετικού Κωνσταντίνου Ασπιώτη αποτέλεσε το talk of the town της περσινής χρονιάς. Το θρυλικό έργο ανεβαίνει ξανά στο θέατρο Βρετάνια σε θεατρική διασκευή του ίδιου του «οσκαρικού» συγγραφέα. Ο Άκης Σακελλαρίου υποδύεται τον Τζον Κήτινγκ, τον αντισυμβατικό καθηγητή που όλοι θα θέλαμε να είχαμε. Ο Τάσος Χαλκιάς ερμηνεύει τον ρόλο του συντηρητικού διευθυντή Νόλαν και ο Σπύρος Τσεκούρας αυτόν του τραγικού πατέρα κ. Πέρι. Μαζί τους – το πιο σημαντικό – οι μαθητές, ο πυρήνας δηλαδή του έργου που απαρτίζεται από έναν επίλεκτο θίασο ταλαντούχων ηθοποιών της νέας γενιάς.

«Δε διαβάζουμε ή γράφουμε ποίηση για να δείξουμε εκκεντρικοί! Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος και το ανθρώπινο γένος ξεχειλίζει από πάθος! Η ιατρική, η νομική, η διοίκηση επιχειρήσεων – ναι, αυτά είναι σεβαστά επαγγέλματα, απαραίτητα για να συνεχίζεται η ζωή… Η ποίηση, όμως, ο ρομαντισμός, η ομορφιά, ο έρωτας! –αυτά είναι που μας κρατάνε στη ζωή»!

Είναι το θέατρο ένας από τους λόγους που μας κρατάει ακόμη σε αυτόν τον περίεργο και πολλές φορές άσχημο κόσμο, αισιόδοξους; Είναι. Να πηγαίνουμε, να μην χανόμαστε…