Το παιχνίδι στις κούνιες, η μυρωδιά από φρεσκοκομμένο γρασίδι το καλοκαίρι, άμμος πάνω στο μαγιό σου.

Τότε, που οι ζωγραφιές μας με κιμωλία στο πεζοδρόμιο δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από τους πίνακες του Πικάσο και τα ποδήλατά μας ήταν τα μαγικά χαλιά μας. Ζωγραφίζαμε τον κόσμο με μαρκαδόρους, περιέργεια και γέλιο.

Τα παιδιά διαθέτουν ένα σπάνιο είδος μεταδοτικής αισιοδοξίας που τα συνοδεύει στην καθημερινότητα του μικρόκοσμου τους. Δεν επηρεάζονται από τις απόψεις των άλλων. Μέσα από τα γδαρμένα γόνατα και τις πληγές, αυτά συνεχίζουν να δοκιμάζουν νέα πράγματα και να εξερευνούν τον κόσμο με χαρά. Θυμάσαι πόσο ωραία ήταν αυτή η αίσθηση περιέργειας και θαυμασμού;

Γινόμαστε πιο σοφοί καθώς μεγαλώνουμε, παράλληλα όμως γνωρίζουμε την αμφιβολία, την ανασφάλεια και τη ντροπή. Είναι εύκολο να υποθέσουμε πως τη παιδιάστικη διάθεση και το κουράγιο που κάποτε είχαμε, έχουν εξαφανιστεί από την ενήλικη ζωή μας – όποτε τη χρειαστούμε όμως, μπορούμε να την αναζητήσουμε ξανά. Σε στιγμές ανασφάλειας, θα ήταν ενδιαφέρον να καλέσεις το παιδί μέσα σου και να την ρωτήσεις τι πιστεύει. Αν την αφήσεις να σου μιλήσει, η απάντησή της σίγουρα θα είναι γεμάτη συμπόνια, χιούμορ, αυτοπεποίθηση και ειλικρίνεια.

Τις περισσότερες φορές, εμείς οι ίδιο είμαστε οι μεγαλύτεροι κριτές μας. Αν δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις την αξία σου και να χαρείς για αυτήν, τότε προσπάθησε να μιλήσεις στον εαυτό σου όπως θα μιλούσες στον 5χρονο εαυτό σου. Μίλησέ του με αγάπη και ευγένεια – ακριβώς όπως εσύ αξίζεις να σου μιλούν. Ρώτησε τον: τι κάνεις σήμερα; Πώς νιώθεις; Ποιο είναι το αγαπημένο σου λουλούδι;

Αν εξασκηθούμε στο να μιλάμε στον εαυτό μας με αυτό τον τρόπο, το παιδί μέσα μας θα μας διδάξει την αυτο-αγάπη. Δανείσου το μαγικό τηλεσκόπιο της για να δεις τον κόσμο με τα δικά της μάτια.