Είναι μια πραγματικότητα που τείνουμε να αγνοούμε πολλές φορές: Η ζωή είναι γεμάτη αναμονές. Πολλές αναμονές. Υπάρχουν οι καθημερινές αναμονές, στην ουρά του ταχυδρομείου, στη στάση του λεωφορείου, στις διαφημίσεις πριν αρχίσει η ταινία, κ.λ.π. Υπάρχουν και οι άλλες, αυτές που –δεν το παραδεχόμαστε συχνά- αλλά όταν μένουμε μόνοι, τις σκεφτόμαστε, τις φανταζόμαστε και ανυπομονούμε γι’ αυτές.
Όλοι τις γνωρίζουμε. Είναι αυτά «τα καλύτερα που θα έρθουν εκεί που δε το περιμένεις», όπως ακούς συχνά-πυκνά. Είναι αυτές οι προσμονές που προκαλούν ταχυκαρδία και κάνουν την αδρεναλίνη μας να ανεβαίνει στα ύψη:
Αυτό το ιδανικό αγόρι που θα μας κάνει να πετάμε στα σύννεφα. Αυτή η προαγωγή στη δουλειά που ονειρευόμαστε εδώ και καιρό. Αυτή η συναισθηματική σταθερότητα, αντί του άγχους, του πανικού και της κατάθλιψης. Αυτό το παιδί που θα γεννηθεί και θα μας χαρίσει το αίσθημα της πληρότητας. Αυτή η σχέση που πρέπει να αποκτήσουμε με τον εαυτό μας και θα μας γεμίσει αυτοπεποίθηση και δυναμισμό.
Μαθαίνουμε να ανυπομονούμε με λαχτάρα για όλα αυτά και οι αναμονές αυτές έχουν γίνει περισσότερο εμμονές, φαντασιώσεις ή ακόμη και φόβοι. Πώς θα μπορέσουμε, λοιπόν, να περιμένουμε για όλα αυτά με χαρά και ελπίδα, ακόμα κι αν τίποτα δε συμβεί στο τέλος; Σίγουρα, υπάρχουν τρόποι.
Το να αγνοούμε τις επιθυμίες μας, μάλλον δεν είναι ένας από αυτούς. Σε μια περίοδο μακράς αναμονής –για τον ιδανικό άντρα, την ιδανική δουλειά, κ.λ.π.- είναι καλύτερο το να εστιάζουμε σε αυτό που επιθυμούμε και περιμένουμε με ανυπομονησία και να το αγκαλιάσουμε. Όσο δύσκολο κι αν είναι το να αγαπήσουμε κάτι που ακόμα δεν έχουμε, περιμένοντας καιρό γι’ αυτό μπορούμε να δούμε πιο καθαρά αν το θέλουμε πραγματικά. Για παράδειγμα, μπορεί να περιμένεις για τον τρυφερό και στοργικό σύντροφο, αλλά αυτό που πραγματικά θέλεις, να είναι η αποδοχή των άλλων προς εσένα και τον πραγματικό εαυτό σου.
Όταν ζούμε στην ένταση της λαχτάρας για κάτι αλλά δεν το βλέπουμε ακόμα να εκπληρώνεται, μπορούμε να ανταποκριθούμε με δύο τρόπους: με ελπίδα ή με απόγνωση. Εάν επιλέξουμε το δεύτερο, κάθε μέρα θα είναι για μας δύσκολη και η αναμονή θα κατατρώει όλο μας το είναι. Αν όμως επιλέξουμε να ελπίζουμε, να πιστέψουμε ότι αυτό που θα έρθει μπορεί να είναι πολύ καλύτερο από αυτό που τολμάμε να φανταστούμε, τότε θα είμαστε πραγματικά ανθεκτικοί και ευγνώμονες γι’ αυτό που ήδη έχουμε.
Τέλος, ένας λόγος γι’ αυτή την ατέρμονη αναμονή είναι το ότι πρέπει να δοκιμαστεί ο χαρακτήρας μας και η ακεραιότητά του. Με τη συνεχή πίεση του εαυτού μας, για να γίνει καλύτερος στη δουλειά, στις ερωτικές και φιλικές σχέσεις και καλύτερος άνθρωπος, αποδεικνύουμε το πόσο άξιοι είμαστε για να πάρουμε αυτό που θέλουμε. Όχι, δεν είναι τόσο σκληρή η ζωή, απλά τίποτα δε μας χαρίζεται αν δεν παλέψουμε γι’ αυτό.
Διάβασε επίσης: Ovethinking
Χαίρομαι που μας δίνεται η ευκαιρία να εξετάσουμε μαζί ένα ψυχολογικό θέμα που αγγίζει πολλούς! 😉
Προσωπικά είμαι της αναμονής μόνο για πρακτικά θέματα, ουρές, απαντήσεις σε αιτήματα, σε mail κλπ!
Γράφεις, η ζωή είναι γεμάτη αναμονές και προσθέτεις πιο κάτω:
“Αυτή η σχέση που πρέπει να αποκτήσουμε με τον εαυτό μας και θα μας γεμίσει αυτοπεποίθηση και δυναμισμό”.
Μήπως η σχέση που πρέπει να αποκτήσουμε με τον εαυτό μας, δεν εντάσσεται στις αναμονές; Θέλει δουλειά η αποδοχή του εαυτού έτσι όπως είναι, αυτό το “γνώθι σαυτόν” (ευτυχώς!) παίρνει μια ζωή προσωπικής δουλειάς, αλλά από εκεί ξεκινάμε για να λειτουργήσει η διάκριση.
Είναι η τάδε δουλειά κατάλληλη για μένα;
Είναι το τάδε αγόρι κατάλληλο για μένα;
Ν’ αφήσω το τάδε ή το άλλο που δεν μου δίνουν χαρά;
“Συν Αθηνά και χείρα κίνει” έλεγαν οι πρόγονοι μας, γιατί τίποτα δεν μας χαρίζεται αν δεν δουλέψουμε γι αυτό και “θέλω” θα πει ενεργώ!
Οι ελπίδες και τα όνειρα, δεν γέμισαν κανενός τη ψυχή ούτε το στομάχι! 😛
Καλή μας δύναμη λοιπόν! 🙂