«Σταματά να κάνεις χατίρια σε όλους» μου έχει πει πολλές φορές κατά καιρούς η μάνα μου. «Από την πολλή σου αγάπη να ξέρεις πως δεν θα μπορείς να παίρνεις πίσω σε αντάλλαγμα πάντα και των άλλων», μου επαναλάμβανε. Η μαμά μου είχε δίκαιο, κι ας αρνούμαι ακόμα εγώ κάθε φορά να την πιστέψω.

Τι θα γίνει λοιπόν αν χαλάσουμε τελικά και μερικά χατίρια; Που και πότε αξίζει να το κάνουμε;

Έχουμε ομολογώ στη ζωή μας και ανθρώπους εστεμμένους. Ανθρώπους που και την καρδιά μας αν χρειαστεί την χαρίζουμε. Βασιλιάδες στον θρόνο που τους αξίζει με τις χαρές που έχουν την χάρη να μας προσφέρουν. Άνθρωποι κατά την γνώμη μου διαμάντια. Άνθρωποι που ευτυχώς που υπάρχουν και που αξίζει να υπάρχουν για να μην τους χαλάμε και εμείς με την σειρά μας κανένα χατίρι, αφού η δικιά τους χαρά θα είναι πάντα και δική μας.

Οι «εστεμμένοι» που αξίζει να κατέβουν στα χαμηλά

Για αυτούς θέλω να μιλήσουμε. Για αυτούς που είναι ώρα να ξεβολευτούν από τις αναπαυτικές τους πολυθρόνες, μήπως και καταφέρουμε να δούμε που κρύβουν την αγάπη τους για εμάς. Σε αυτούς να πούμε τα «όχι» μας λοιπόν, έτσι για την αλλαγή. Σε αυτούς να δώσουμε τα παπούτσια στο χέρι, υπενθυμίζοντας τους πως η αγάπη δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται. Κι αν χαθεί, ιδιαιτέρως η εμπιστοσύνη, τότε είναι δύσκολο να ξανά κερδηθεί.. Αντέχεις; Αν το λέει η ψυχή σου κι αν σκοπεύεις να προσπαθήσεις ακόμη μια φορά για αυτούς τους ανθρώπους, τότε μάντεψε.. Ξεκίνα να χαλάς χατίρια.

Σε γενικές γραμμές (αν και δεν με ρώτησες) είμαι από τους ανθρώπους που σπάνια δίνει ψίχουλα αγάπης στους ανθρώπους. Κοινώς, η μπαίνω με όλο μου το «είναι» σε μια νέα γνωριμία, μια φιλία ή μια σχέση ή καλύτερα μόνη μου. Χάνω το νόημα όταν δεν είμαι εγώ ή όταν είμαι μισή εγώ. Καλύτερα παρέα με τις σκέψεις και τις ιδέες μου. Καλύτερα με λίγους και εκλεκτούς, παρά με αχάριστους. Παρά με ψεύτικους ανθρώπους. Και είναι περίεργο ή ίσως εγώ είμαι περίεργη που ακόμα ψάχνω για αιτίες ενώ η αιτία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι συνήθως πάντα μία. Υπαρξιακά. Λέγονται υπαρξιακά και τα έχουν συνήθως εκείνοι οι άνθρωποι που μας φέρονται κάπως. Έχουμε όλοι, απλά η αλήθεια είναι πως κάποιοι τα έχουν σε υψηλότερο βαθμό, πράγμα που μας αναγκάζει να ξανά κατέβουμε επίπεδο. Το θέλεις; Αν ναι, συνέχισε την ανάγνωση.

Οι άνθρωποι μοιάζουν με χρυσόψαρα

Βλέπεις, ο κόσμος ξεχνάει γρήγορα και ιδιαιτέρως το καλό που του κάνεις. Συνήθως θυμούνται τα στραβά σου, όσα δεν έκανες για εκείνους ή όσα απαίτησαν

από εσένα χωρίς την συγκατάθεση σου. Θα τους δεις να συχνάζουν σε μέρη γεμάτα φασαρία και εκοφαντικές σιωπές, πράγμα οξύμωρο κι όμως τους ταιριάζει. Θα τους δεις να ζητάνε χάρες και εσύ να περιμένεις να σου τις επιστρέψουν πίσω. Θα τους δεις, θα τους νιώσεις και εσύ θα περιμένεις για να συμβεί και από την μεριά τους το ίδιο. Μάντεψε όμως και εδώ. Οι αχάριστοι και οι υπαρξιακά ασταθείς χαρακτήρες θα σου προσφέρουν πολλά «παραφουσκωμένα» τίποτα και θα είναι αυτοί που συνήθως με τα λόγια θα σου πουν τα ωραιότερα ποιήματα. Ομολογώ έχουν ιδιαίτερο ταλέντο σε αυτό και στοιχηματίζω πως μόλις σκέφτηκες κάποιους. Τους ξέρεις και τους ξέρω καλά.

Πρόσωπα όμορφα, πρόσωπα πληγωμένα και κουρασμένα. Πρόσωπα σαν τα δικά μας. Τι κρίμα όμως για εκείνους που δεν είμαστε όλοι ίδιοι και που από ότι φαίνεται δεν θα γίνουμε και ποτέ.

Να ντύνεσαι καλά όταν φυσάει αχαριστία

Να φοράς το υπέροχο πανωφόρι σου για προστασία. Εκείνο που σου κάθεται τέλεια και που προβάλλει προς τα έξω όλα τα εσωτερικά σου χαρίσματα. Να σε πηγαίνεις βόλτα με αυτό το πανωφόρι, ιδιαιτέρως όταν βρέχει ασταμάτητα αχαριστία, για να θυμάσαι πως είναι εντάξει και να βρέχεσαι που και που. Για να θυμάσαι πως έτσι μπορείς και αντέχεις ακόμα να υπάρχεις σε έναν κόσμο που φοβάται να αγγίξει την αλήθεια του.

Τα μπαλόνια δεν φταίνε σε τίποτα

Θέλουμε και εμείς να μας βοηθήσετε στη χαρά και στη λύπη μας. Απευθύνομαι σε εσάς που το μόνο που περιτριγυρίζει τις σκέψεις σας είναι να προσπεράσετε και όχι να συνυπάρχετε. Εσάς που φουσκώσατε εγωισμό το μπαλόνι σας και αυτό κοντεύει να σκάσει. Θα βρείτε άλλο να παίξετε δεν λέω αλλά να, από κάτι τέτοιους χαρακτήρες σαν εσάς είναι που πηγάζει η καχυποψία μας και όχι από τα αγαπημένα μας μπαλόνια. Τα μπαλόνια δεν φταίνε σε τίποτα.

Το κολύμπι της καχυποψίας

Το κολύμπι της καχυποψίας πολλές φορές δεν έχει προορισμό, βγαίνεις στα ανοιχτά και δεν ξέρεις που θα καταλήξεις. Και κάπως έτσι η κακή συμπεριφορά των άλλων γυρνάει boomerang σε εμάς. Γι’αυτό σου λέω, από’δω και μπρος τα χατίρια σου να τα πουλάς και να τα αγοράζεις γιατί οι καλοί λογαριασμοί δημιουργούν δυνατούς δεσμούς με τους ανθρώπους και είναι επιτέλους καιρός να αλλάξει αυτός ο κόσμος ή τουλάχιστον εμείς μέσα σε αυτόν.

Το τζάμπα πέθανε

Από την εποχή που άρχισε να θερίζει το ψέμα, πέθανε θεωρώ και η δωρεάν ειλικρίνεια. Γιατί δεν αξίζουν όλοι τα ίδια και γιατί όσοι αξίζουν μια θέση στο θρόνο μας με θέα τη θάλασσα πρέπει επιτέλους πανηγυρικά να πάρουν ότι τους αξίζει. Η εμάς ολοκληρωτικά δηλαδή ή καθόλου.

Να μην υποχρεώνεις κανέναν να μένει στη ζωή σου μόνο και μόνο για τα χατίρια σου, ακους; Οποίος αξίζει μια θέση στη καρδιά σου, πίστεψε με και πίστεψε το πως ειλικρινά θα το νιώσεις. Μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο, αρκεί να ξέρεις να διακρίνεις. Αρκεί να έχεις το σθένος και το ταλέντο να παρατηρείς. Το’χεις;