Τα θέματα ψυχικής υγείας ήταν πάντα ταμπού για τις κοινωνίες, μέχρι που ήρθαν οι Millenials και ξεκίνησαν ένα coming out, πχ. Demi Lovato, Lady Gaga και άλλοι.

Ακόμα και στον 20ο αιώνα όμως, η ψυχική υγεία αποτελούσε ένα θέμα, που όλοι έπρεπε να αποσιωπούν. Κι όσο κι αν επρόκειτο για θέματα υγείας, όλοι προσπαθούσαν να τα κρύψουν, να τα σπρώξουν κάτω από το χαλί.

Γιατί τα τα ψυχικά νοσήματα και οι ψυχικές διαταραχές ήταν ντροπή, ήταν κακό, ήταν λάθος. Και σε  μια φαινομενικά τέλεια κοινωνία, σε ένα φαινομενικά τέλειο σπίτι, σε μια φαινομενικά τέλεια οικογένεια, το λάθος δεν ήταν αποδεκτό.

Ακόμα και σήμερα, σε απομονωμένα χωριά, σε μικρές κοινωνίες, η λέξη τρελός είναι η λέξη της ντροπής, της απαξίωσης. Και ναι, πολλοί από εμάς, τους σύγχρονους, ακόμα και τώρα, κάπως νιώθουν όταν μαθαίνουν ότι, η τάδε έχει κατάθλιψη ή ότι ο τάδε είναι διπολικός.

Ξαφνικά, τα τηλέφωνα σταματούν να χτυπάνε, οι προσκλήσεις για φαγητό, για καφέ ή ποτό αραιώνουν και κάπως έτσι, αυτοί οι “άρρωστοι”, με την κακή έννοια, άνθρωποι εξαφανίζονται. Ή καλύτερα τους εξαφανίζουμε.

Και τώρα ήρθες εσύ αγαπημένο μου παιδί Ζ και μου άνοιξες τα μάτια. Απενοχοποίησες ότι θεωρούνταν μιαρό, απελευθέρωσες τον άνθρωπο που υπέφερε. Σαν να πήρες ένα σφουγγάρι και να καθάρισες το πριν, το στίγμα.

Μαθήματα

Μα θα αναρωτηθεί κανείς, πώς έγινε αυτό;

Ίσως, γιατί αυτή η νέα γενιά, έχει αναπτύξει μια πιο βαθιά ενσυναίσθηση. Ίσως γιατί έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα, που έχουν να κάνουν με την επιβίωσή της. Ίσως γιατί το dna της είναι πιο εξελιγμένο κι έχει μεγαλύτερη διορατικότητα.

Μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί. Μπορεί να μην ισχύει και τίποτα. Το σημαντικό όμως, είναι κι αυτό δεν αλλάζει, ότι η νέα γενιά αναγνωρίζει τα θέματα ψυχικής υγείας και τα αντιμετωπίζει, όπως θα αντιμετώπιζε τα θέματα σωματικής υγείας.

Είναι μια συνειδητοποίηση, που μας αφήνει λίγο άφωνους, γιατί ότι δεν κατάφεραν οι Υ, οι Χ και γενικά οι πιο παλιοί, το κατάφεραν αυτά τα παιδιά.

Σύμφωνα με έρευνα της American Psychological Association, που δημοσιεύτηκε το 2019, η γενιά Ζ λαμβάνει επαγγελματική ψυχιατρική βοήθεια και στήριξη, περισσότερη από οποιαδήποτε άλλη γενιά.

Και αυτό συνδέεται με το γεγονός, ότι αυξάνονται ή μάλλον γνωστοποιούνται, όλο και περισσότερες περιπτώσεις ασθενών, που υποφέρουν από ψυχικές ασθένειες και διαταραχές.

Το επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι, αυτό συνέβαινε και πριν την πανδημία, αλλά κλιμακώθηκε κατά τη διάρκεια της και μετά.

Πραγματικά είναι αξιοθαύμαστο το θάρρος, η υπευθυνότητα και η ωριμότητα της γενιάς αυτής, με τα οποία αντιμετωπίζουν τα ψυχικά νοσήματα. Είναι όμως, και το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά εκθέτονται σε αυτά περισσότερο. Είναι πιο ευάλωτα, πιο ευαίσθητα, σε μια κοινωνία που τα απογοήτευσε και συνεχίζει να τα πληγώνει με πολλούς τρόπους.

Και αυτό φαίνεται στο γεγονός ότι, τα νέα παιδιά είναι περισσότερο εκτεθειμένα στο στρες, γεννιούνται ουσιαστικά με στρες. Σύμφωνα με την αμερικάνικη υπηρεσία “Stress in America“, κάθε χρόνο τα παιδιά νεαρής ηλικίας στρεσάρονται όλο και πιο πολύ.

Το δίκτυο

Αυτή η γενιά λοιπόν, είναι περισσότερο συνδεδεμένη και δικτυωμένη από τις προηγούμενες. Και αυτό την κάνει να μοιράζεται αλλά και να ενημερώνεται περισσότερο.

Είναι σαν μια συνεχής ροή ανταλλαγής πληροφοριών, να τα διαπερνά. Κι αυτά τα παιδιά αξιοποιούν αυτή τη ροή, επικοινωνώντας τις εμπειρίες και τους προβληματισμούς τους. Τολμούν δηλαδή, να μοιράζονται.

Κι αυτό τους κάνει να έχουν πρόσβαση σε βοήθεια και στήριξη. Μια στήριξη, που μπορεί να μην έχουν σπίτι τους. Η απομόνωση λοιπόν, σπάει και τα παιδιά ανακαλύπτουν τον εαυτό τους, αναγνωρίζουν τα προβλήματά τους, μέσα από εμπειρίες συνομηλίκων τους και μιλούν ανοιχτά γι΄ αυτά.

Η νέα γενιά λοιπόν, μιλά ανοιχτά, με ευαισθησία, αλλά και με μια σκληράδα συνάμα, και συνηγορεί και υπερασπίζει τη γενιά της και όλους εμάς, με θράσος, θάρρος και αφοπλιστική ειλικρίνεια.