Μερικές δύσκολες μέρες ή και μήνες, ένα τραγούδι που με έκανε να θέλω να τα σπάσω όλα και μια αγκαλιά που μου θύμισε το νόημα και τα ιδανικά μου.

Θα σου αναφέρω μερικά και θα σου πρότεινα να δώσεις σημασία. Όση περισσότερη μπορείς. Γιατί ενηλικίωση δεν σημαίνει πως παύεις να είσαι παιδί. Ενηλικίωση σημαίνει να ξεκινήσεις επιτέλους να μην ξεχνάς ποτέ το παιδί που κρύβεις μέσα σου.

Ένας ενήλικας που τιμάει τον εαυτό του δεν προσποιείται ότι είναι καλά. Ένας ενήλικας με αυτοεκτίμηση, βρίσκεται δίπλα στον εαυτό του είτε είναι καλά, είτε όχι.

Ένας «σωστός» ενήλικας δεν διαγράφει ανθρώπους και παρουσίες έτσι απλά επειδή οι διαφωνίες δεν στάθηκαν ικανές να τον κρατήσουν κοντά. Αντιθέτως, μαθαίνει να συμφωνεί πως είναι εντάξει να διαφωνείς.

Ένας ενήλικας δεν θεοποιεί κανέναν γιατί αναγνωρίζει πως κανένας δεν είναι τέλειος. Δεν ψάχνουμε το αψεγάδιαστο, μα το ανθρώπινο. Εκείνο που φέρνει πολύ κοντά και στα δικά μας χαρακτηριστικά, οποία και αν είναι αυτά.

Ένας καλά δουλεμένος ενήλικας, δεν εγκλωβίζει τον εαυτό του σε νόρμες, καλούπια και στερεότυπα, εξαναγκάζοντας τον εαυτό του να υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την τελειότητα η οποία μάλιστα δεν υπάρχει. Ένας πραγματικός ενήλικας επιζητεί διακαώς την αλήθεια που κρύψει η μη τελειότητα.

Ένας ενήλικας με έψιλον κεφαλαίο, δεν αντλεί ευχαρίστηση μόνο από αυτά που οι σημαντικοί για εκείνον άλλοι έχουν να του προσφέρουν. Αντιθέτως, προσπαθεί επειδή κυρίως το θέλει, να συνδεθεί με αυτό που ο άλλος σημαίνει και κυρίως είναι.

Ένας ενήλικας δεν βλέπει τον εαυτό του ούτε και τους γύρω του όπως στη φαντασία του τους οραματίζεται. Αποδέχεται το «είναι» του διπλανού του, του εαυτού του αλλά και όλων των ανθρώπων.

Ένας ενήλικας δεν εξιδανικεύει, κυρίως παρατηρεί και γοητεύεται μέσα από το να γνωρίζει. Δεν αποφεύγει άλλο να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Δεν αναβάλλει άλλο να αποδεσμεύεται από όσα κουβαλάει για χρόνια τώρα και τον κρατάνε πίσω. Ξέρει ήδη πως τα χρόνια περνάνε και πως μάλιστα είναι όλα δικά του.

Ένας ενήλικας που έχει πονέσει, παλεύει για να πάψει να αποφεύγει την αδυναμία κι ας ξέρει πως η αδυναμία είναι χαρακτηριστικό των δυνατών. Ξεκινά να την κουβαλάει, και να δίνει σιγά σιγά στις αδυναμίες το νόημα που κανένας μέχρι στιγμής δεν είχε την δύναμη να δώσει.

Ένας ενήλικας δεν προβάλει αλλά δεν προσβάλει κιόλας παράλληλα την σκιά του. Θυμάται όλες εκείνες τις φορές που το ξεχνάει πως έχει τουλάχιστον μία και αυτή είναι όλη δίκη του και παραδέχεται πως οι σκιές είναι κομμάτι και αυτές ενός παζλ που σκοπό έχουν να δημιουργήσουν την πραγματικά μεγάλη εικόνα του εαυτού.

Ένας ενήλικας δεν μάχεται άλλο τα «δεν»

Είναι εκείνη η κόκκινη γραμμή που κάπως έφτασες, είτε αβίαστα είτε επειδή έπεσες και κάπως έτσι κατάλαβες πως τελειώνει πλέον η εποχή που ο επαναστάτης μέσα σου επιζητά μόνο την νίκη. Νίκη είναι να αγαπάς τον εαυτό σου και τίποτα άλλο και αυτό ένας ενήλικας το γνωρίζει καλά.

Ένας συνειδητοποιημένος ενήλικας αποδέχεται τους περιορισμούς και παίζει εντός και εκτός ορίων. Δεν βλέπει πλέον κάγκελα, ούτε και εμπόδια. Βλέπει πληγές που επουλώνονται και αντί για φράχτες, άχυρα. Πολλά ή λίγα καμία σημασία δεν έχει, αφού αποτελούν απλά ένα ασφαλές μέρος για να εγκαταλείψει επιτέλους την παντοδυναμία του, δίνοντας αποκλειστικά σημασία στην αυτοδυναμία του.

Η ενηλικίωση δεν ξεκινά ούτε τελειώνει στα δεκαοχτώ

Η ενηλικίωση είναι ταξίδι και όχι προορισμός. Ένα ταξίδι με πολλά εμπόδια, μαθήματα, απολαύσεις αλλά και συγκινήσεις. Ένα ταξίδι με πολλές στροφές και η διαδρομή μεγάλη. Αλλά ξέρεις κάτι; Υπάρχει για έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Υπάρχει για να μας δείχνει πως να κρατάμε μόνοι το φως μας και πως να απλώνουμε τα κλαδιά μας, αφού πρώτα καταφέρουμε να απλώσουμε αργά και σταθερά και τις ρίζες μας.

Ενηλικίωση, ένα ταξίδι διαφορετικό για τον καθένα

Ένα ταξίδι μαγικό και η μαγεία κρύβεται στο πόσο διαφορετικά θα επιλέξει να την ζήσει ο καθένας μας. Ένα ταξίδι κυριολεκτικά εσωτερισμού. Μια πορεία ψυχικής ωρίμανσης, που ευτυχώς δεν μας καλεί να πάψουμε να είμαστε παιδιά. Μας προσκαλεί να μάθουμε να μεγαλώνουμε όμορφα, να ζούμε για όσα έρχονται και όχι για όσα έφυγαν. Δίπλα στα παιδιά που υπήρξαμε και στα παιδιά που θέλοντας και μη πάντα θα θέλουμε να νιώθουμε μέσα μας..

Δεν γεννήθηκε κανένας μας ενήλικας. Γινόμαστε και αυτή είναι η μόνη αλήθεια, αν φυσικά το επιλέξουμε!