Χθες παρακολούθησα ένα νέο μάθημα στο πανεπιστήμιο στην πόλη Βόρειας Ευρώπης στο οποίο φοιτώ. Το δεύτερο πράγμα -μετά τα ονόματά μας- που μας ρώτησε η καθηγήτρια ήταν τα pronouns μας, δηλαδή τις αντωνυμίες που έχουμε επιλέξει για να συστηνόμαστε.

Τα περισσότερα άτομα που παρευρίσκονταν στην αίθουσα είχαν κάτι το ιδιαίτερα ψαγμένο, εναλλακτικό, “απόκοσμο” για τα ελληνικά τουλάχιστον δεδομένα. Έμοιαζαν περισσότερο με χαρακτήρες του Euphoria ή του Sex Education ή του επίκαιρου εγχώριου Milky Way, του Βασίλη Κεκάτου, το οποίο πέρα από όλα τα υπόλοιπα “αμαρτήματά” του, έχει κατηγορηθεί ότι οι χαρακτήρες του δεν αντικατοπτρίζουν την ελληνική πραγματικότητα της επαρχίας. Οι συμφοιτητές μου στην αίθουσα είχαν μπλε μαλλιά, φορούσαν χίπικες φούστες, είχαν έντονα πολύχρωμα eye liner και γκλίτερ, είχαν mullet κούρεμα και κυρίως είχαν φωνή, προβληματισμούς και κοινωνικές ανησυχίες.

Παρόλο που επιτέλους τα θέματα ταυτότητας με βάση το φύλο, η αυτοδιάθεση, οι λέξεις που χρησιμοποιούμε, η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, η φυλομετάβαση είναι θέματα που ακούγονται όλο και περισσότερο και ενσωματώνονται σε καθημερινά ζητήματα, χθες ένιωσα μία έξτρα αίσθηση ελευθερίας. Σαν όλο αυτό να μην ήταν κάτι, επειδή είναι μόδα ή επειδή είναι κουλ, αλλά επειδή είναι δικαίωμα.

Είναι δικαίωμα το καθενός να επιλέγει το κοινωνικό του φύλο, ακριβώς όπως μπορεί να επιλέγει και το χρώμα θα βάψει τα μαλλιά του ή με τι άτομο θα θέλει να σχετίζεται σεξουαλικά, χωρίς όλο αυτό να είναι κάποια δήλωση. Γνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που ενοχλούνται να βλέπουν ανθρώπους να φιλιούνται στο δρόμο. Άνθρωποι που εκδηλώνουν τον έρωτά τους ενώ “θα μπορούσαν να το κάνουν σπίτι τους, δεν χρειάζεται έξω”, άνθρωποι που φοράνε crop top και σορτσάκια, ενώ η ζυγαριά δεν γράφει το αποδεκτό νούμερο από την κοινωνία ώστε να τους “επιτρέπεται”, άνθρωποι που περπατάνε χέρι χέρι με το ομόφυλο ζευγάρι τους, άνθρωποι που φοράνε ρούχα που δεν “ταιριάζει” με το φύλο/ επάγγελμα/ ηλικία/ κοινωνικό τους στάτους.

Κοινός παρονομαστής δικαιολόγησης ενόχλησης; Είναι αντιαισθητικά. Εννοείται πως είναι. Η τόση ελευθερία και τα τόσα κότσια είναι αντιαισθητικά, ειδικά όταν δεν τα έχεις εσύ. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να τόλμησε να πάει κόντρα στην κοινωνία, να ξεφύγει από αυτό που προβάλλεται ως νόρμα; Αυτό δεν είναι απλά αντιαισθητικό, αυτό τρομάζει κιόλας. Τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, οι περισσότερες σκέψεις και πεποιθήσεις μας για τους άλλους είναι προβολές.

Θέλει πολύ δουλειά και θάρρος και ίσως και μια μικρή (ή και μεγάλη) ματαίωση ώστε να μπορέσεις να αποδεχτείς ότι ο δίπλα τα κατάφερε, γιατί ίσως αυτό χτυπάει σαν καμπανάκι ότι εσύ δεν το έκανες είτε πρόκειται για εκείνη την μέρα που ήθελες να μη χαμογελάσεις στο γλοιώδες αφεντικό σου είτε για το να κυνηγήσεις το όνειρο σου και να πας να ζήσεις σε μια φάρμα. Σου υπενθυμίζει όλες εκείνες τις φορές που δεν ήσουν ελεύθερος.

Ξέρεις τι είναι αντιαισθητικό; Να λες τη γνώμη σου όταν δεν σε ρωτάνε.

Να θεωρείς ότι πρέπει και μπορείς να έχεις γνώμη για τα πάντα. Να έχεις χτίσει ολόκληρη τη ζωή σου γύρω από έναν πυρήνα που έχει σαν βάση το μίσος και την κατακραυγή του διαφορετικού. Το να είσαι υπεύθυνος που κάποιοι άνθρωποι δε μπορούν να ζήσουν όπως θα ήθελαν. Να είσαι παράγοντας έλλειψης της ελευθερίας. Να είσαι αυτός που διαλύει όνειρα και τσακίζει φτερά. Να είσαι εχθρός του ανθρώπου που δεν σε ρώτησε αν είσαι έτοιμος και νιώθεις οικεία ώστε να μπορέσει εκείνος να νιώσει χαρούμενος. Τη ζωή είναι ωραίο να τη ζούμε, αλλά κυρίως πρέπει να αφήνουμε τους άλλους να ζούνε τη δική τους. Και ίσως τότε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι.