Το Annette έκανε την πρεμιέρα του και ήταν η εναρκτήρια ταινία του φετινού Φεστιβάλ των Καννών. Διόλου τυχαία, έλαβε αμέσως μετά ένα πεντάλεπτο χειροκρότημα που δεν έλεγε να σβήσει. Λέγεται μάλιστα πως ο Leos Carax δημιούργησε μία από τις καλύτερες ταινίες που υπήρξαν ποτέ. Αυτή η avant-garde, ροκ όπερα που μοιάζει να βγήκε από τα πιο περίεργα όνειρά σου, αναμένεται να σαρώσει σε λίγο καιρό τους κινηματογράφους. Γι’αυτό κι εμείς συγκεντρώσαμε όλα όσα πρέπει να ξέρεις γι’αυτή.

Στην αρχή μοιάζει με μία πιο αρτιστίκ εκδοχή του LaLaLand, αλλά καταλήγει να θυμίζει πολύ το A Star is Born

Η πρώτη σκηνή θα μπορούσε να είναι μία εναλλακτική για την αντίστοιχη του LaLaLand. Άνθρωποι που συναντιούνται στο δρόμο, χορεύουν και τραγουδούν μαζί με τους πρωταγωνιστές. Όσο όμως η ταινία εξελίσσεται, το ίδιο εξελίσσονται και οι αναφορές. Πολλοί θεώρησαν ότι εμπνεύστηκε από το A Star is Born, τον Pinnochio ή την Πεντάμορφη και το Τέρας.

Οι ηθοποιοί τραγουδούν κανονικά σε όλη την διάρκεια, χωρίς playback

Κι αυτό κάνει την όλη διαδικασία πολύ πιο δύσκολη αλλά και ρεαλιστική. Η ταινία αποτελείται στο 95% από τραγούδι το οποίο ερμηνεύουν οι ίδιοι ηθοποιοί live. Μαζί με τις κινήσεις και όσα έχουν να κάνουν παράλληλα, η φωνή συχνά σπάει ή χάνεται. Αυτό προσθέτει ακόμη περισσότερο στον ρεαλισμό της.

Aκόμη κι αν φαίνεται weird, είναι μία από τις πιο “νορμάλ” ταινίες του Leos Carax

Θα έλεγε κανείς ότι μία τέτοια ροκ όπερα είναι μία περίεργη ταινία. Ωστόσο, δεδομένου των ταινιών του Leos Carax, πρόκειται για μία από τις πιο συμβατικές του. Άλλωστε είναι και η πρώτη ταινία που αποφάσισε να δημιουργήσει εξ ολοκλήρου στα αγγλικά.

Tα μιούζικαλ έχουν συνήθως 10-20 τραγούδια, ενώ το Annette έχει 40 δικά του original κομμάτια

Κάποιος θα μπορούσε να χαθεί μέσα σε 40 ολόκληρα τραγούδια. Η ταινία είναι σχεδόν εντελώς καλυμμένη από αυτά. Οι θεατές ίσως να δυσκολεύονταν να συγκρατήσουν κάποιον στίχο μετά από τόσα ξεχωριστά τραγούδια. Κι όμως για πολλούς συνέβη το αντίθετο. Πολλές μελωδίες και στίχοι τους καρφώθηκαν στο μυαλό. Έμειναν έτσι να τα σιγοτραγουδάνε για μέρες.

Σπάει τον τέταρτο τοίχο τόσο εύκολα

Η ταινία παίζει με το πραγματικό και με την αντίληψη μας διαρκώς. Από την πρώτη κιόλας στιγμή οι ήρωες σπάνε τον τέταρτο τοίχο του σινεμά και μας απευθύνονται. Το λογικό θα ήταν να τους αντιληφθούμε έτσι πιο κοντά μας. Όσο περνά η ώρα όμως, εκείνοι απομακρύνονται περισσότερο.