.Λατρεύω το κρασί και δη το κόκκινο. Στην πρώτη ωραία γουλιά πάντα με θυμάμαι να λέω, ότι αυτή η γουλιά δεν είναι γουλιά, είναι μπουκιά, μια μπουκιά γεμάτη από αρώματα, πηχτή γεύση…μια μπουκιά γεμάτη μαγεία.

Ποτέ δεν ήμουν των ποτών. Στη δική μου αντίληψη υπάρχουν δύο κατηγορίες αλκόολ – τα βαριά ποτά και τα κρασιά.

Πάντοτε μυαλό και σώμα, ανήκε στη δεύτερη. Η διαδικασία της δημιουργίας ενός κρασιού, η χρονολογία του, το μέρος στο οποίο παράχθηκε, η ιστορία του αμπελώνα και η ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε ιδιοκτήτη ήταν ένα νόστιμο ταξίδι που κατέληγε στον οισοφάγο μου. Λατρεύω τα μονοπάτια των διαδικασιών, όποιες κι αν είναι αυτές. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε γραφειοκρατικά μονοπάτια – εκείνα απλά τα ακολουθώ για να τελειώνουν οι απαραίτητες κινήσεις που σε οδηγούν στη διεκπεραίωση των θεμάτων σου.

Κρασί. Μια περίεργη σχέση. Αλκοόλ. Μια ακόμη πιο περίεργη σχέση.

Είμαι ένας άνθρωπος που πάντοτε – όσο και όπου αυτό είναι εφικτό – μου αρέσει να έχω τον έλεγχο του μυαλού μου. Δεν μου αρέσει να ξεφεύγω και η πειθαρχία και η τάξη θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι συνώνυμα του ονόματός μου. Πάντοτε με τρόμαζε το να χάνομαι ή να βλέπω άλλους να χάνονται. Δεν μου αρέσει να ξεφεύγω από την πραγματικότητα και τα προβλήματά της ούτε να τα απαρνούμαι. Ίσα ίσα, όταν έρχονται δυσκολίες θέλω να τις κοιτάω κατάματα, εγώ εκείνες κι εκείνες εμένα και να εξηγούμαστε στα ίσα. Αντιλαμβάνομαι όμως την ανάγκη των ανθρώπων για χαλάρωση αρκεί η χαλάρωση αυτή να μην γίνεται από μια περιστασιακή συνθήκη – μια μόνιμη κατάσταση. Εκεί τα πράγματα με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθούν στην καταστροφή.

Φυσικά και έχω μεθύσει.

Όταν ήμουν μικρότερη τα μεθύσια ναι, είχαν μια χιουμοριστική και γλυκιά πλευρά. Αυτό πιθανολογώ πως συνέβαινε διότι η ωριμότητα, η αντίληψη, η λογική, το συναίσθημα ήταν σε άλλα επίπεδα, φυσιολογικά για την ηλικία και την εποχή. Μπορεί να μην γρατζουνούσαν επιφάνεια – δηλαδή να μην έπλεα σε πελάγη ευτυχίας και άγνοιας άλλα όσο μικρότερος είσαι, οι δείκτες κινδύνου, ανοχής, αντοχής και γενικότερης θεώρησης της ζωής είναι σε άλλα πλαίσια, εκείνα ενός νεαρού ατόμου που εξελίσσεται και παρατηρεί με το να πράττει και να βλέπει εκ των υστέρων τα αποτελέσματα των πράξεών του. Στο κάτω κάτω – παθαίνοντας μαθαίνεις και είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος εκείνος ο βιωματικός. Ξέρεις από πρώτο χέρι τί σου πάει και τί δεν σου πάει και αποφασίζεις για τον εαυτό σου.

Μεγαλώνοντας τα μεθύσια, πήραν άλλη τροπή.

Εκείνη τη μελαγχολική, που είχε μαζί της θυμό, νεύρα και παράπονο. Το αλκοόλ δεν συγχωρεί. Με το που εισέρχεται στο αίμα, τα κάνει όλα άνω κάτω. Επηρεάζει την κρίση, τους νευρώνες και θολώνει οτιδήποτε ήταν καθάριο πριν. Δεν θα μιλήσω για τα πρηξίματα στο σώμα από την κατακράτηση ούτε για τις 3 ημέρες που χρειάζονται μετά από ένα γερό ξενύχτι, προκειμένου να συνέλθεις. Ναι, έχω στείλει μηνύματα που δεν ήθελα, ναι, έχω πει πράγματα που δεν ήθελα, ναι έχω υπάρξει περισσότερο διαχυτική διότι οι όποιοι αναστολείς – αυτομάτως εξαφανίζονται. Ναι, έχω υπάρξει louder than usual, με περίσσια αισιοδοξία και μπρίο! Ναι, έχω ενδώσει σε φλέρτ πιο εύκολα διότι αυτομάτως εξαφανίστηκαν οι όποιοι ενδοιασμοί μου και δεύτερες σκέψεις και αναγνώσεις. Ναι, έχω μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μιας παρέας και ναι, έχω αισθανθεί άνετα εκεί που κάτω από άλλες συνθήκες θα ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Στην κυριολεξία.

Δεν μετανιώνω για τίποτα. Οφείλω να το ξεκαθαρίσω αυτό. Χαίρομαι ιδιαιτέρως που τα έχω ζήσει όλα αυτά με το αγαπημένο μου κρασί!

Έχοντας φτάσει στα 34 τα έβαλα κάτω και τα ζύγισα. Είπα στον εαυτό μου δυνατά αυτό που πάντα έλεγα από μέσα και στη συνέχεια και απ’ έξω μου για την εικόνα των άλλων υπό την επήρεια του αλκοόλ. Δάφνη είναι θλιβερό κάποιος να καταναλώνει περισσότερο αλκοόλ από όσο αντέχει. Δάφνη το αλκοόλ δεν είναι για όλους. Δάφνη είναι κρίμα οι άνθρωποι να καταφεύγουν σε ουσίες που τους κάνουν να ξεφεύγουν από τον εαυτό τους και από την πραγματικότητα. Ποτέ δεν άνηκα στα άκρα και ποτέ δεν έφτασα σε αυτά αλλά παρατηρούσα πως όσες φορές έπινα το κρασάκι μου εκείνο με εκδικούνταν με διάφορους τρόπους.

Τύψεις για εκείνα που είπα και δεν ήθελα να πω – τύψεις για το ότι χάνω την επόμενη ημέρα – τύψεις για τις κατακρατήσεις – μα κυρίως τύψεις που η οποιαδήποτε ανία μου ή α-βολεψιά μου, με οδηγούσε στο να θέλω να το κρασί ως μέσο πιο αναίμακτης ένταξης στα πλαίσια παρέας ή συζητήσεις. Φυσικά αυτό που περιγράφω δεν ήταν ο κανόνας αλλά έβλεπα και πάλι καλά που έβλεπα για να πάρω την απόφαση να το διώξω από τη ζωή μου.

Στο κάτω κάτω η αλήθεια είναι όμορφη, η πραγματικότητα και η ζωή πάντα θα φέρνει ηρεμίες και φουρτούνες.

Τα συναισθήματα θα ανεβαίνουν και θα κατεβαίνουν σκαλοπάτια. Το θάρρος θα θέλει κότσια για να βρεθεί. Η αντιμετώπιση των καταστάσεων θα απαιτεί ψυχραιμία και σύνεση και στο τέλος ό,τι έχεις πραγματοποιήσει, λύσει, αντιμετωπίσει με νηφαλιότητα είναι δικό σου κεκτημένο και σε ανεβάζει σιγά σιγά στο βάθρο των δικών σου κατακτήσεων – να σε δεις όπως σε αξιώνεις και να είσαι υπερήφανος πατώντας στα δικά σου πόδια και στις δικές σου δυνάμεις.

Εδώ και 6 μήνες λοιπόν, το κρασί κι εγώ χωρίσαμε. Μπορεί να τα λέγαμε 2 άκακες φορές την εβδομάδα με παρέα και φαγητό και να μην ενοχλούσαμε κανέναν αλλά ενοχλήθηκα εγώ, με εμένα. Αποφάσισα πως δεν έχει κάτι να μου δώσει πια. Δεν έχει καμία θρεπτική ουσία, σιγοντάρει στον καρκίνο του μαστού – του οποίου έχω κληρονομικότητα από την μεριά της μητέρας μου – τροποποιεί το σώμα μου λόγω κατακρατήσεων και δεν αφήνει το μυαλό μου ξάστερο.

Η ζωή χωρίς το αγαπημένο μου κρασί είναι η πλευρά της ζωής και της Δάφνης που μου αρέσει και γαληνεύει το μέσα μου.

Όλα είναι στο μυαλό και ή δύναμη του μυαλού εμένα προσωπικά με σαγηνεύει και μου προκαλεί δέος. Αυτό το αποφασιστικό εξάμηνο, όσες φορές βρέθηκα με παρέα και κρασί, είπα να πιώ μια γουλίτσα – μπουκίτσα. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕ ΤΟ ΑΤΙΜΟ. Δεν είχε κάτι το κρασί. Ήταν το ίδιο – μπορεί και νοστιμότερο διότι όταν έχεις αφήσει τόσο καιρό – η λογική λέει πως όταν το ξαναγευτείς θα έχει διπλάσια γλύκα. Όχι. Δεν είχε. Δεν έφταιγε το κρασί. Έφταιγε το μυαλό μου και η κατηγορηματική μου απόφαση να απέχω από αυτό.

Ό,τι κάνεις να το κάνεις επειδή πραγματικά σου αρέσει και όχι επειδή σε διευκολύνει. Ό,τι κερδίσεις με το μυαλό σου, το μέτρο σου και τα όριά σου δεν θα σε προδώσει ποτέ. Τα μέτρα και τα όρια τα θέτεις εσύ και είναι και αυτό μαγικό. Επειδή στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο, ας τον έχουμε σε ό,τι περνάει από το δικό μας χέρι για να μην μας ξεπεράσει.