Θα’ ρθει κάποια στιγμή στην ζωή σου ίσως όταν το φανάρι είναι κόκκινο, ίσως όταν περιμένεις με δύο πράγματα στην ουρά στο σούπερ μάρκετ και ο μπροστινός σου έχει δυο καρότσια πράγματα, ίσως όταν έχεις ξαπλώσει στον καναπέ και βλέπεις μια βαρετή ταινία, ίσως όταν αγοράζεις τσιγάρα από το περίπτερο, ίσως όταν απλώνεις μπουγάδα, ίσως όταν βγάζεις το κεφάλι σου από την θάλασσα μετά το μακροβούτι που θα φωνάξει μια φωνή μέσα στο μυαλό σου “τι έκανα;”. Κι αυτή η φωνή θα φωνάζει όλο και περισσότερο “ΤΙ ΈΚΑΝΑ;”, μέχρι να βγει από το κεφάλι σου και να γίνει δική σου φωνή.

“ΤΙ ΈΚΑΝΑ;“, θα μονολογείς και θα περάσεις με κόκκινο, θα πετάξεις τα δυο πράγματα σου στο καρότσι του μπροστινού και θα φύγεις τρέχοντας πέφτοντας πάνω σε άλλους ανθρώπους στο σούπερ μάρκετ, θα σηκωθείς από τον καναπέ χωρίς να κλείσεις την τηλεόραση, θα αφήσεις τα τσιγάρα στο περίπτερο και θα τρέχεις σπρώχνοντας τους περαστικούς, θα αφήσεις τα ρούχα βρεγμένα στην λεκάνη δίπλα από την απλώστρα και θα ρίξεις την απλώστρα κάτω όπως βιάζεσαι να φύγεις γρήγορα από το σπίτι, θα φύγεις από την παραλία με το μαγιό βρεγμένο.

“ΤΙ ΈΚΑΝΑ;”, θα μονολογείς, θα φωνάζεις, θα σιωπάς και θα σε ξεκουφαίνει η ίδια σου η φωνή, η ίδια σου η σκέψη που θα έχει γίνει θηλιά στον λαιμό και θα σε πνίγει. Που θα έχει γίνει κρύος ιδρώτας στο μέτωπο σου και θα σε κάνει να τρέμεις. Πού θα έχει γίνει μια μικρή θάλασσα στα κάτω βλέφαρα σου που η στάθμη της θα ανεβαίνει σιγά σιγά και δεν θα σε αφήνει να δεις.

“ΤΙ ΈΚΑΝΑ;”, θα απαντήσεις όταν χτυπήσεις το κουδούνι και σε ρωτήσει “ποιος είναι;”

“ΤΙ ΈΚΑΝΑ;”, θα ρωτήσεις όταν σου ανοίξει την πόρτα και δεν θα ξέρεις ποιον ρωτάς, αν ρωτάς τον άνθρωπο στην πόρτα ή αν ρωτάς τον εαυτό σου.

“ΤΙ ΈΚΑΝΑ;” Τι έκανα και δεν σου είπα ποτέ πως σ’αγαπάω, πως είχα θυμώσει μαζί σου και τόσο καιρό έπνιγα αυτόν τον θυμό, πως είχα παράπονα από εσένα που ποτέ δεν στα είπα, πως ήθελα πράγματα από εσένα που ποτέ δεν στα ζήτησα, πως δεν ξέρω αν με πόνεσες εσύ ή αν πόναγα εγώ τον εαυτό μου αλλά πόναγα και πονάω πάλι, ακόμα, πως έκανα πράγματα επίτηδες για να σε πληγώσω, για να δεις πώς είναι να νιώθεις όπως νιώθω εγώ χωρίς να ξέρω αν τα κατάφερα μόνο ελπίζοντας το, και τώρα πιστεύω πως θα κατάφερνα πολλά περισσότερα αν απλά σου έλεγα πως νιώθω. Τι έκανα και με έκρυψα από εσένα και από εμένα για να φύγεις, για να φύγω; Τι έκανα; Και χάσαμε τόσο χρόνο και την ευκαιρία να μάθουμε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε. Κι ας μαθαίναμε πως ίσως δεν μπορούσαμε. Θα είχαμε προσπαθήσει.”

Και τότε θα ζητήσεις συγγνώμη, πρώτα από εσένα και μετά από τον άνθρωπο στην πόρτα. Από τον καθρέφτη που βρίσκεται πίσω του.

Και τότε θα έχεις καταλάβει πως το πιο δύσκολο δεν είναι να συγχωρήσεις αλλά να ζητήσεις συγχώρεση. Πρώτα από τον καθρέφτη πίσω από τον άνθρωπο στην πόρτα και μετά από τον άνθρωπο στην πόρτα.

Μην περιμένεις αυτήν την στιγμή. Πρόλαβε την.

Pic source: pinterest.com