Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση για μια μόνιμα θετική στάση απέναντι στη ζωή. Αυτό είναι πολύ καλό όμως παράλληλα και “επικίνδυνο”. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε περισσότερο άσχημα απο πριν μπούμε στη διαδικασία να το μοιραστούμε.

Δεν τρέχει κάτι αν που και που μας πουν “Έλα δες τη θετική πλευρά, δεν είναι πρόβλημα”, τότε μιλάμε για μια θετική στάση, όταν όμως γίνεται κατάχρηση αυτής της έκφρασης τότε μιλάμε τοξική θετικότητα και μπορεί να οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα.

Είμαστε άνθρωποι και η ζωή είναι απρόβλεπτη, έχει και τα θετικά της και τα αρνητικά της. Μας προσφέρει στιγμές απίστευτης ευτυχίας μα μας προσφέρει και στιγμές θλίψης. Όταν πάμε λοιπόν να μοιραστούμε τη θλίψη μας και η απάντηση που παίρνουμε μόνιμα μας “σπρώχνει” να αφήσουμε πίσω το όποιο άσχημο συναίσθημα και να παραμείνουμε θετικοί όσο δύσκολη και να είναι η κατάσταση, να δούμε το θετικό ή απλώς να το ξεχάσουμε, δεν μας βοηθάνε.

Φαντάζομαι θα σου έχει συμβεί να βιώνεις ένα πρόβλημα και να πας σε μια φίλη σου, σε κάποιο μέλος της οικογένειάς σου ή σε κάποιον που εμπιστεύεσαι για να το μοιραστείς.

Επίσης φαντάζομαι πως τις περισσότερες φορές η απάντηση σε αυτό που σε απασχολεί, στεναχωρεί, πονάει είναι “Έλα όλα καλά θα πάνε, θα δεις” ή “ Εντάξει δεν είναι τόσο άσχημα όσο πιστεύεις”, “Δες τη θετική πλευρά” κ.α.

Προφανώς η πρόθεση είναι καλή και αυτός ο άνθρωπος θέλει να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, να μην στεναχωριέσαι. Πετυχαίνει όμως το στόχο του;

Εκείνη την ώρα έχουμε την ανάγκη κάποιος να μας αναγνωρίσει και να μοιραστεί μαζί μας το συναίσθημά μας

Με τέτοιες εκφράσεις η άλλη πλευρά νομίζει ότι βοηθάει αλλά στην πραγματικότητα κόβει τη συνομιλία, ακυρώνει ή μειώνει το συναίσθημά μας και μας κάνει να νιώθουμε ότι συναισθήματα όπως θλίψη, θυμός ακόμα και φόβος δεν είναι φυσιολογικά και καλό θα είναι να μην τα νιώθουμε. Όλη αυτή η στάση -ειδικά όταν προσπαθήσουμε να μείνουμε θετικοί και δεν τα καταφέρουμε επειδή το αρνητικό συναίσθημα είναι εκεί και επιμένει- μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε ντροπή, αδύναμοι ακόμα και να σκεφτούμε πως “κάτι δεν πάει καλά με εμάς αφού δεν τα καταφέρνουμε”.

Όλο αυτό μας οδηγεί στο να θάβουμε αυτά τα συναισθήματα και να νιώθουμε ακόμα πιο μόνοι, αφού από τη μια ξέρουμε πως δεν θα βρούμε υποστήριξη σε αυτό που νιώθουμε και από την άλλη “πρέπει” πάντα να είμαστε θετικοί. Όλη αυτή η στάση έχει τρομερά επιβλαβείς συνέπειες για την ψυχική μας υγεία. Όχι μόνο γιατί είναι μη ρεαλιστική και ανέφικτη κατάσταση μιας και προσπαθεί να αφαιρέσει κομμάτια της εμπειρίας μας, αλλά και επειδή είναι επιβεβλημένη.

Αυτό που είναι βοηθητικό να κάνουμε (το πρώτο βήμα) είναι να αναγνωρίσουμε ότι η κατάσταση την οποία βιώνουμε ναι είναι δύσκολη, ναι μας πονάει, να μας στεναχωρεί, ναι μας θυμώνει, ναι κάναμε λάθος (και είναι okay όλα αυτά).

Μετά σιγά σιγά θα μάθουμε να είμαστε ανθεκτικοί σε τέτοιες καταστάσεις (δεν γίνεται απο τη μια μέρα στην άλλη, ούτε επειδή μας το είπε κάποιος, θέλει το χρόνο του ο οποίος είναι διαφορετικός για τον καθένα μας για να καλλιεργηθεί και να ενισχυθεί). Και έτσι μέσα από την αναγνώριση και την ανθεκτικότητα μπορούμε να ανακάμψουμε τις αντιξοότητες.

Δεν είναι λύση λοιπόν να αποφεύγουμε ή να ακυρώνουμε καταστάσεις που μας στεναχωρούν ή μας αγχώνουν ή μας θυμώνουν. Θέλουμε να τις αναγνωρίσουμε, να τις αποδεχθούμε και να μας φροντίσουμε μέσα σε αυτές. Να προβληματιστούμε και να ενδυναμωθούμε. Στη συνέχεια θα πρέπει να βρούμε ανθρώπους στους οποίους μπορούμε να βασιστούμε, να ανοιχτούμε και να ξέρουμε ότι θα μας ακούσουν πραγματικά.

Μπορούμε επίσης -αφού κατευνάσουμε τα συναισθήματά μας- να προσπαθήσουμε να δούμε την κατάσταση σφαιρικά και να σκεφτούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που μας συνέβη κάτι αντίστοιχο.

Τέλος, είναι πολύ σημαντικό να επιλέξουμε να μείνουμε μακριά από λογαριασμούς (στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) οι οποίοι μας επηρεάζουν αρνητικά ή μας απομακρύνουν από τα δικά μας συναισθήματα και θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε αντίθετα αποτελέσματα.

Μην ξεχνάς πως δεν μπορεί κανείς να σου πει πως να νιώσει, πότε να νιώσεις και πως θα βιώσεις μια κατάσταση. Αποδέξου και αγκάλιασε κάθε πτυχή του εαυτού σου (καλή ή κακή, δεν υπάρχει το τέλειο) γιατί είσαι εσύ και να θυμάσαι πως δίπλα σου αξίζεις ανθρώπους που σε αγαπάνε για όλα αυτά που είσαι.