Αν ήμασταν σε ένα χώρο και έλεγε κάποιος να σηκώσουν τα χέρια όσοι έχουν πληγωθεί, ξέρετε τι θα γινόταν. Δεν είναι περίεργο που όταν πονάς έχεις την ανάγκη να το δείξεις περισσότερο από όταν γελάς;

Όχι. Καθόλου. Ψάχνεις να βρεις μια επιβεβαίωση αφού δεν τη βρήκες εκεί που ήθελες. Τι ήθελες πραγματικά όμως είναι το θέμα. Είναι πολλές οι φορές που έχουμε εκνευριστεί/τσακωθεί/χωρίσει/αποτύχει στη ζωή μας. Είναι και φορές που παρόλο που ξέρουμε την αλήθεια έχουμε την τάση να εθελοτυφλούμε. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως κάτι πάει αντίθετα με τα σχέδια που είχαμε κάνει. Είναι σκληρό να πληγωθεί ο εγωισμός σου. Αλλά ακόμα πιο σκληρό είναι να συνεχίσεις να νομίζεις πως όλα πάνε καλά. Ενώ δεν πάνε. Ξέρω πως δεν ακούγεται και πολύ αισιόδοξο αλλά είναι η αλήθεια. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο θέμα του άρθρου. Τι είναι προτιμότερο; Η αδιαφορία ή η απόρριψη;

Λοιπόν ρώτησα και έμαθα παιδιά. Φυσικά, αν μπορούσαμε δεν θα προτιμούσαμε κανένα από τα δύο. Παρόλα αυτά η πλειοψηφία έδειξε μια αποστροφή προς την αδιαφορία. Λογικό μου φαίνεται. Κανείς δεν θέλει να νιώθει ότι είναι στην αναμονή. Ούτε στην τηλεφωνική κλήση δεν το αντέχεις. Επίσης, αμφιβάλλω αν κανείς θέλει να είναι η δεύτερη επιλογή. Ωστόσο, είναι άλλοι που προτιμούν να είναι η δεύτερη από το να μην είναι καμία. Δεν έχουν πρόβλημα με το λίγο, θα το πάρουν ως αρκετό. Αυτό όμως είναι συμβιβασμός. Φυσικά και, υπάρχουν εκείνοι που θέλουν εξαρχής να δώσουν λίγα, εσύ όμως που όχι μόνο τα δέχεσαι αλλά τα ερμηνεύεις και ‘πολλά’, συμβιβάζεσαι με κάτι που, κατά βάθος, ξέρεις ότι δεν θα γίνει ποτέ αρκετό για σένα. Το χειρότερο είναι ότι από ένα σημείο και μετά, είναι απλώς αντίστροφη μέτρηση. Πότε όλη αυτή η αδιαφορία θα γίνει απόρριψη.

Από την άλλη, η απόρριψη είναι ξεκάθαρη, απλή και κοφτή. Δεν είπα πως είναι θετική –μερικές φορές είναι βασικά- αλλά τουλάχιστον, είναι αυτή που είναι. Έχει συγκεκριμένη μορφή και σου δίνει να καταλάβεις τι γίνεται. Μαθαίνεις ότι απλώς κάποια πράγματα δεν πάνε μαζί. Κάποιοι άνθρωποι δεν κολλάνε. Κάποιες φορές πρέπει να προσπαθείς περισσότερο. Όπως και να έχει, βγάζεις ένα συμπέρασμα. Παίρνεις ένα μάθημα. Και συνεχίζεις τη ζωή σου.

Η αδιαφορία σε κρατάει πίσω. Μάλλον όχι. Σε κρατάει στάσιμο. Στάσιμο σε μια κατάσταση που δεν ξέρεις κι εσύ ο ίδιος αν θέλεις τελικά και που, πιθανότατα ούτε και ο άλλος θέλει. Επομένως, τι γίνεται; Είναι αυτή η αντίστροφη μέτρηση που έλεγα πριν… Στο μεταξύ βέβαια, εσύ ελπίζεις μήπως και τα πράγματα αλλάξουν. Μήπως και δεν είναι τελικά τόσο άσχημη η κατάσταση. Αλλά δυστυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις, εκεί που περιμένεις κάτι να αλλάξει, πέφτουν οι τίτλοι τέλους.

Τελικά δεν ξέρω αν διαφέρουν και πολύ, αυτές οι δύο έννοιες, μεταξύ τους… Πιο πολύ σαν φαύλος κύκλος μου μοιάζουν.

Ανδριάνα Αργυροπούλου