Όταν είμαστε μικροί, συνήθως σχεδιάζουμε και ονειρευόμαστε το μέλλον μας, πολλές φορές λεπτομερώς, διαλέγοντας ακόμα και το χρώμα των τοίχων του σπιτιού των ονείρων μας.

Πολλοί ονειρεύονται ένα μεγάλο σπίτι με κήπο, άλλοι θα ήθελαν να ζουν μια μποέμικη ζωή μέσα σε ταξίδια κι εμπειρίες.

Κάποιοι άλλοι εστιάζουν σε πιο συγκεκριμένα πράγματα, όπως «θα είμαι ποτέ αρκετά έξυπν@; Αρκετά σίγουρ@; Σε ποια ηλικία θα νιώσω ότι έφτασα εκεί που ήθελα κι εκπλήρωσα τους στόχους μου;»

Η ιδέα της «άφιξης» στο στόχο, μοιάζει ουσιαστικά με την ολοκλήρωση ενός μεγάλου ταξιδιού, που μόλις τελειώσει και επιστρέψεις πίσω, σχεδιάζεις το επόμενο.

Ίσως κάποτε φτάσεις σε μια κορυφή βουνού ή προσγειωθείς σε μια μακρινή ακτή στον ορίζοντα. Θα εισπνεύσεις τον καθαρό αέρα, θα αναστενάξεις με ανακούφιση, και στη συνέχεια, χωρίς να ξεκουραστείς ή να απολαύσεις τη στιγμή, θα σκεφτείς: «Δεν είναι αυτό! Υπάρχουν ψηλότερες κορυφές, πιο μακρινές ακτές. Δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί.»

Ίσως ήδη να το έχεις νιώσει και να σου φαίνεται γνώριμο συναίσθημα. Με κάθε στόχο που κατακτάς, θες να πας κι ένα βήμα παραπέρα.

Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι μόλις αποκτήσουμε το Χ, θα είμαστε επιτέλους ευτυχισμένοι

Η κοινωνία μας ανταμείβει για το κυνήγι των στόχων και των ονείρων μας. Μας κρατάει πεινασμένους και πρόθυμους να δουλέψουμε σκληρά. Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι μόλις αποκτήσουμε το Χ, θα είμαστε επιτέλους ευτυχισμένοι. Μόλις γίνουμε η “καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας” ή φτάσουμε στο ψηλότερο βάθρο της επιτυχίας, τότε μπορούμε να αρχίσουμε να ζούμε πραγματικά. Μέχρι τότε, οι ζωές μας είναι σε αναμονή, καθώς τρέχουμε πίσω από έναν κινούμενο στόχο. Μόνο που κάθε φορά που πλησιάζουμε, η γραμμή του τερματισμού με κάποιο τρόπο απομακρύνεται όλο και περισσότερο…

Και αυτό συμβαίνει επειδή η ιδέα της άφιξης του στόχου είναι αφηρημένη. Σαν οφθαλμαπάτη, μας γνέφει λίγο πιο πέρα. Η άφιξη είναι ταυτόχρονα μια πανταχού παρούσα αλήθεια και ένα απατηλό ψέμα. Έχουμε ήδη φτάσει και, επίσης, δεν θα φτάσουμε ποτέ. Αυτή η ακτή που προσπαθούμε να φτάσουμε είναι ένα κατασκεύασμα που εμείς δημιουργήσαμε.

Ίσως είναι ο φόβος ή ίσως δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τις τρέχουσες συνθήκες. Το να αντιμετωπίσουμε το παρόν σημαίνει να αποδεχτούμε πιθανά διαλυμένα όνειρα ή αποτυχημένα σχέδια. Όταν η ζωή μας οδηγεί σε απροσδόκητες κατευθύνσεις, είναι ευκολότερο να συνεχίσουμε να προσπαθούμε αντί να καθόμαστε με την απογοήτευση και τη θλίψη μας. Ένα απατηλό «κάποτε» προτιμάται από την παρούσα στιγμή.

Ίσως επίσης φοβόμαστε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Είναι ευκολότερο να ονειρευόμαστε αυτό που μπορούμε να γίνουμε παρά να αναγνωρίσουμε αυτό που ήδη είμαστε. Αυτό μπορεί να νιώθουμε, αν βρισκόμαστε σε περίοδο ανάπτυξης ή αν μαθαίνουμε από ελλείψεις και λάθη. Δεν πειράζει να χρειαζόμαστε βοήθεια ή να έχουμε εσωτερική δουλειά να κάνουμε.

Αυτό όμως σημαίνει ότι δεν έχουμε «φτάσει» ακόμα; Σίγουρα όχι

Φτάνουμε όταν απελευθερώνουμε τα σχέδιά μας και τα αντικαθιστούμε με ευγνωμοσύνη. Η πολυαναμενόμενη άφιξη συμβαίνει όταν αποδεχόμαστε την παρούσα στιγμή, όταν μαθαίνουμε να αφαιρούμε τις προσδοκίες και την κρίση. Αυτό είναι το μέλλον που ονειρευτήκαμε- είμαστε ξύπνιοι και το ζούμε. Είναι μια πράξη αυτοαγάπης, στην πραγματικότητα – το να αγαπάμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας, άσχετα αν έχει εξελιχθεί όπως νομίζαμε.

Ας φτιάξουμε λοιπόν μια γλώσσα «άφιξης» μιλώντας σε ενεστώτα χρόνο αντί να αναφερόμαστε συνεχώς στο μέλλον. Όχι «Κάποια μέρα θα κάνω οικογένεια», αλλά «Αυτή τη στιγμή, έχω οικογένεια». Ίσως να είναι διαφορετική από ό,τι νόμιζες ότι θα ήταν, ίσως είναι οι φίλοι σου ή ο σύντροφός σου και ο σκύλος σου ή μπορεί απλά να μοιάζει όπως την περίμενες.

Η «άφιξη» βρίσκεται στην παρούσα στιγμή, μια στιγμή που δεν θα ξαναέρθει ποτέ.

Είσαι ακριβώς εκεί που πρέπει να είσαι. Και είσαι αυτ@ που υποτίθεται ότι «πρέπει» να είσαι. Είσαι ήδη εδώ!