Λίγοι χαρακτήρες, συγκεκριμένα τοπία και μία γενικότερη αίσθηση παραμυθιού είναι τα λίγα, αλλά καθόλου περιοριστικά, συστατικά της νέας ταινίας της Céline Sciamma. Είναι δύσκολο να βρει κανείς τις λέξεις για να περιγράψει το είδος στο οποίο ανήκει το Petite Maman. Ίσως είναι ιστορία ενηλικίωσης, ίσως είναι ένα οικογενειακό δράμα. Σίγουρα όμως είναι μία ταινία που δεν φτιάχτηκε για να μπει σε κουτάκια.

Στο Petite Maman, το παρόν συνομιλεί με το παρελθόν

Στην αρχή της ταινίας γνωρίζουμε την 8χρονη Nelly, ένα κορίτσι “χαρισματικό”, όπως έχει χαρακτηριστεί από τους γύρω της. Πράγματι, η Nelly φαίνεται να έχει περισσότερη αντίληψη για κάποιες καταστάσεις από τους ενήλικες που βρίσκονται γύρω της. Η Nelly μόλις έχει πει το τελευταίο αντίο στη γιαγιά της και επιστρέφει στο σπίτι αυτής με την οικογένεια της για να μαζέψουν τα πράγματά της. Όταν η μητέρα φεύγει ξαφνικά το ίδιο βράδυ, ως παιδί, αναζητά μερικές απαντήσεις στο πρόσωπο του πατέρα της χωρίς όμως να παίρνει πίσω αυτό που ψάχνει.

Βγαίνοντας μία βόλτα στο δάσος, η Nelly συναντά ένα κορίτσι που της μοιάζει πολύ. Αργότερα μαθαίνει πως αυτό το κορίτσι έχει το ίδιο όνομα με τη μητέρα της, Marion. Από εκεί και πέρα δημιουργείται ένα απλό και όμορφο παιχνίδι με τις μνήμες και τον χρόνο που μας καλεί να βουτήξουμε κι εμείς με τη σειρά μας στην παιδικότητά μας.

Οι φιγούρες των δύο κοριτσιών και οι συζητήσεις τους φέρνουν στην ταινία το στοιχείο του μαγικού ρεαλισμού

Το Petite Maman μάς θυμίζει πως κάποια παιδιά μεγαλώνουν και “ενηλικιώνονται” γρηγορότερα από άλλα. Η ταινία λειτουργεί ως ένα ασφαλές μέρος όπου μπορεί κανείς να έρθει σε επαφή με όσα ήταν προτού γίνει αυτό που είναι σήμερα. Κι αν αυτό μοιάζει αρκετά περίπλοκο στο σήμερα, στην πραγματικότητα δεν είναι. Η Nelly και η Marion είναι η απόδειξη πως καμιά φορά δεν κληρονομούνται μόνο τα χαρακτηριστικά του προσώπου, αλλά και η θλίψη, η αγωνία και ο πόνος.