Στην προσπάθεια μου να καταλάβω τι πάει λάθος με την υπομονή μου που εξαντλείται σε συχνό επίπεδο, συνειδητοποίησα και μια και δυο φορές πως η κοινωνία του σήμερα δεν μου ταιριάζει όπως περίμενα από όταν ήμουν πιο μικρή. Δεν μιλάω για την ανθρωπότητα ασφαλώς, ούτε και για τους ανθρώπους μου, μην μπερδεύεσαι.

Μιλάω για αντιλήψεις, απόψεις που δεν ζητήθηκαν αλλά και συμπεριφορές που αξίζουν να μπουν τελικά στα σκουπίδια της γειτονιάς μας ή και του γείτονα.

Μιλώ για αυτούς που η αυτοκριτική απουσιάζει από τη ζωή τους και ιδιαιτέρως από το λεξιλόγιο τους και κυρίως μιλώ για όλους εμάς που ασχολούμαστε με τους άλλους και αγνοούμε τους εαυτούς μας ενώ θα έπρεπε να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο.

Είναι πιο εύκολο

Είναι πιο εύκολο και πιο ευχάριστο βλέπεις να ασχολούμαστε με τις ζωές των άλλων, με όσα έκαναν ή όσα δεν έκαναν επειδή πολύ απλά φοβόμαστε ή αρνούμαστε να ασχοληθούμε με τη δική μας αλήθεια. Θα το έχεις παρατηρήσει πως ορισμένοι άνθρωποι έχουν υιοθετήσει έναν εντελώς λάθος τρόπο ζωής και μάλιστα είναι αυτοί που δείχνουν μέσα στο τόσο δηλητήριο που στάζουν να μοιάζουν να το απολαμβάνουν.

Είναι αυτοί που εννέα στις δέκα φορές κάτι τους ακούγεται περίεργο, κάτι τους φαίνεται παράξενο, κάτι τους «μυρίζει». Είναι αυτοί που νιώθουν περίεργα μέσα τους, που φαίρονται παράξενα και που μυρίζουν οι ανασφάλειες τους από χιλιόμετρα μακριά. Κι αν προσπαθήσεις να βγάλεις άκρη, αν προσπαθήσεις να τους αλλάξεις, τότε το λάθος μάντεψε.. Ξεκινάει από εσένα και όχι από εκείνους.

Κάνεις δεν αλλάζει αν δεν το θέλει ο ίδιος

Νόμος. Νόμος από αυτούς που άργησα να μάθω αλλά ουδέποτε αρνήθηκα. Κι αν κάτι έχω μάθει είναι αυτό: Κάνεις δεν αλλάζει όταν το θελουμε εμείς και ευτυχώς που συμβαίνει αυτό γιατί αν θελουμε το καλό των ανθρώπων θα πρέπει να τους αφήσουμε να κάνουν τα λάθη τους. Λάθη στον δικό τους ρυθμό, με τον δικό τους τρόπο κι αν δεν διακρίνουν λάθη, τότε στα μάτια τους ας μοιάζουν πάντα για σωστό.

Δεν είμαστε ίδιοι άλλωστε, κάνεις με κανέναν, και αυτό είναι είναι στα αλήθεια πολύ όμορφο. Είναι στα αλήθεια οκ, κι ας μας ενοχλεί όλες εκείνες τις φορές που νιώθουμε να εκπέμπουμε σε άλλο μήκος κύματος.

Αυτή είναι η κοινωνία μας

Μια ζούγκλα καταπράσινη που άλλες φορές εμπεριέχει όλες τις αποχρώσεις του γκρι, γεμάτη πάντα ανεξερεύνητα μέρη και προσωπικότητες. Αν κάποιος βλέπει τη ζούγκλα άλλο χρώμα είναι θέμα δικιάς του οπτικής και όχι δικιάς μας. Αυτό που θέλω να πω με απλά λόγια είναι ότι δεν ωφελεί να προσπαθήσεις να πείσεις τους πάντες ότι οι επιλογές σου είναι σωστές ή ότι η επιλογή σου θα πρέπει να συνοψίζεται πάντα σε μία. Πόσο μάλιστα όταν οι επιλογές αφορούν τη δική σου ζωή και μόνο. Βρες το δικό σου νόημα σε αυτή τη ζωή, υποστήριξε το μέχρι τέλους, κάνε τα σχέδιά σου, τα όνειρα σου, τα λάθη και τα σωστά σου και απλά προχώρα. Άλλαξε δρόμους, γύρνα πίσω, μπες σε στενάκια, μη σταματήσεις όμως ποτέ να προχωράς. Μη δίνεις βάση και σημασία σε όσους μιλούν και κριτικάρουν απλά από χόμπι.

Τελικά μάθαμε τι θα πει ο γείτονας;

Αναρωτιέμαι και δεν σου κρύβω πως εκνευρίζομαι όλες εκείνες τις φορές που ορισμένοι άνθρωποι και κυρίως τα παιδιά, αποφασίζουν ασυναίσθητα να αναβάλουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους από τον φόβο του τι θα πει ο άλλος. Ο άλλος, ο οποιοσδήποτε άλλος να κοιτάει τη ζωή του. Την όμορφη ή τη μίζερη ζωή του, στα αλήθεια καθόλου δεν σε αφορά. Άλλωστε, στο τέλος της ημέρας, όσες απόψεις κι αν ακούσεις, όσα θέλω κι αν αφήσεις πίσω, το ξέρεις και το ξέρω πως το μόνο που μετράει είναι αυτό που θα επιλέξεις να κάνεις εσύ και όχι το τι θα πουν οι άλλοι ότι οφείλεις να κάνεις.

Οι παντογνώστες του καναπέ

Ωραία τυπάκια δεν λέω, ενημερωμένα, ξεκούραστα και σχεδόν με μια γνώμη για τα πάντα – πάντα. Και καλά κάνουν, εσύ τι λόγο έχεις να τους ακούς όμως; Εσύ, εγώ και όλοι αυτοί που αναλώνουν την ψυχή τους αδίκως.

Αδίκως ναι, γιατί αν δεν ζήτησες βοήθεια, γνώμη και κριτική τότε πολύ καλά θα κάνεις να μην τη ξανά δεχτείς.

Τα πάρε- δώσε σου, είναι πολύτιμα, έχουν αξία και το πόσο σκοπεύεις να τα κοστολογήσεις το αποφασίζεις μόνο εσύ. Δικιά σου η τιμή, δική σου και η προσπάθεια που καταβάλλεις καθημερινά. Αν λοιπόν πλέον δεν έχεις χρόνο και διάθεση για κακοπροαίρετους (πράγμα άκρως υγιές), τότε μάθε να αγνοείς.

Να αγνοείς ότι στέκεται εμπόδιο στα φτερά σου και δεν σε αφήνει να πετάξεις. Να αγνοείς όσους αρνούνται να καταλάβουν πως είναι θέμα χρόνου για εσένα να τους ξεσκεπάσεις. Να τους αγνοείς γιατί πολύ απλά δεν αξίζουν τον χρόνο σου, τον πολύτιμο χρόνο που με κόπο προσπαθείς να διεκδικήσεις για τον εαυτό σου.

Αν δεν θέλουν λοιπόν ορισμένοι κι αν κυρίως δεν μπορούν, τότε άλλαξε περιβάλλον. Πήγαινε σε εκείνους που μεγάλωσαν με τη λέξη εκτίμηση, εκείνους που δεν διστάζουν να σου πουν την αλήθεια αρκεί να μην σε πληγώσουν. Εκείνους που σε αγαπάνε όπως είσαι. Ακριβώς όπως είσαι. Για τους άλλους; Πες ευχαριστώ, ζήτα τα ρέστα και αφού συμπληρώσεις με τη φράση «Σε καταλαβαίνω», συμπλήρωσε με ένα αλλά να «Δεν ενδιαφέρομαι για τη γνώμη σου».

Έτσι απλά. Έτσι πανηγυρικά λυτρωτικά.