Ο Hieu Nguyen, γνωστός με το ψευδώνυμο «kelogsloops», είναι ένας 21χρονος καλλιτέχνης από τη Μελβούρνη, ο οποίος από την ηλικία των 5 ετών ήταν πάντα «το παιδί που σχεδιάζει». Όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες, ξεκίνησε να ζωγραφίζει με μολύβι και έπειτα ασχολήθηκε με την ψηφιακή τέχνη, μέχρι τη στιγμή που πειραματίστηκε με την ακουαρέλα, η οποία τον γοήτευσε όσο τίποτα άλλο.

Στο χώρο της τέχνης λίγοι είναι αυτοί που θα ξεχωρίσουν και θα γίνουν γνωστοί παγκοσμίως. Ο καλλιτέχνης που θα δεις παρακάτω ξεχωρίζει για μένα ανάμεσα σε πολλούς και τα έργα του σίγουρα θα σε εμπνεύσουν, ειδικά αν είσαι κι εσύ καλλιτέχνης. Χαζεύοντας ένα απόγευμα στο Youtube διάφορα tutorials καλλιτεχνών, έπεσε μπροστά μου και το δικό του βίντεο και από τότε βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Καιρός λοιπόν να γνωρίσεις κι εσύ τον ανερχόμενο καλλιτέχνη από την Αυστραλία, του οποίου τα έργα θα σε μαγέψουν.

Στις αρχές της φετινής χρονιάς συμμετείχε με δύο έργα του, τα «Absence» και «Presence», στην διεθνή έκθεση «Bitter | Sweet», που διεξήχθη στις 18 Μαρτίου 2017 στην γκαλερί «19 Karen Contemporary Artspace» στο Gold Coast της Αυστραλίας. Σε συνέντευξή του στο καλλιτεχνικό περιοδικό «Beautiful Bizarre», μας εξηγεί την ιδέα πίσω από τη δημιουργία των δύο έργων για την έκθεση. Ο τίτλος της έκθεσης «Bitter | Sweet», τον έκανε να σκεφτεί τι ακριβώς είναι το γλυκόπικρο συναίσθημα, και συνειδητοποίησε πως δεν είναι κάτι ξεκάθαρο αλλά κάτι σαν το μαύρο και το άσπρο, κάτι που περιέχει και το καλό και το κακό. Αναρωτήθηκε αν έχει νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο, και αυτό τον έκανε να θυμηθεί πώς είναι το να χάνεις κάποιον που αγαπάς. Αντιμετωπίζοντας κάτι τέτοιο, υπάρχουν τα πέντε στάδια του πένθους, σύμφωνα με το μοντέλο της Kübler-Ross, τα οποία ξεκινούν με την «άρνηση» και τελειώνουν με την «αποδοχή». Για τον ίδιο, το να χάνει κάποιον και να καταφέρνει να το αποδεχτεί, είναι μια κατάσταση που εκπροσωπεί και το πικρό και το γλυκό.

Πιο πρόσφατα, έλαβε μέρος στην έκθεση «Heart’s Blood», που πραγματοποιήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2017 στην Haven Gallery της Νέας Υόρκης και επιμελήθηκε από το περιοδικό «Beautiful Bizarre». Για την συγκεκριμένη έκθεση, ζητήθηκε από 45 από τους καλύτερους ζωγράφους, γλύπτες και κατασκευαστές κούκλας, να εμπνευστούν από την ιστορία του Oscar Wilde «The Nightingale and the Rose» και να ερμηνεύσουν με τον δικό τους τρόπο αυτή την ιστορία, μέσα από το δημιούργημά τους.

Το ταξίδι του στο Βιετνάμ (από το οποίο κατάγονται οι γονείς του) τον περασμένο χρόνο, τον ενέπνευσε για τα τωρινά έργα του. Βρήκε τον εαυτό του αντιμέτωπο με ένα πολιτιστικό σοκ και γοητευμένος από την ιδιαίτερη ομορφιά της βιετναμέζικης τέχνης και του παραδοσιακού ενδύματος των γυναικών εκεί (ονομαζόμενο ως ao dai), υιοθέτησε αυτή τη νέα έμπνευση. Το Βιετνάμ ήταν ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος από αυτόν στον οποίο μεγάλωσε και τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για μια κουλτούρα που ήταν εγγενώς η δική του. Το έργο του εκείνη την εποχή εξελισσόταν προς ένα πιο western στυλ, αλλά το ταξίδι αυτό ήταν ο λόγος για τον οποίο επαναπροσδιόρισε το στυλ του συνδυάζοντας την κληρονομιά του με την αυστραλιανή του εθνικότητα.