H Betty Brosmer, μοντέλο και συγγραφέας της δεκαετίας του ’50 φόρεσε μία pencil φούστα κι ένα top που αναδεικνύουν -αν όχι τονίζουν- τη μέση και το στήθος της, σύμφωνα με τα πρότυπα ομορφιάς της εποχής που ήθελαν μέση δαχτυλίδι και πλούσιο μπούστο και μηρούς. Χωρίς να αναζητήσει κανείς περισσότερα για το πλαίσιο της φωτογραφίας μαντεύει ότι ντύθηκε για τη φωτογράφηση και με έμμεσο σκοπό να γοητεύσει το κοινό της.

Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στο Good Morning, America το 1979, η υπέροχη Σοφία Λόρεν είπε ότι, «Το φόρεμα μιας γυναίκας πρέπει να είναι σαν φράχτης από συρματοπλέγματα: να εξυπηρετεί τον σκοπό του χωρίς να εμποδίζει τη θέα». Το μήνυμα ήταν ότι τα ρούχα είναι εκεί για να προστατεύουν μεν το σώμα, αλλά όχι τόσο ώστε να καλύπτουν τις σέξι καμπύλες μιας γυναίκας δε.

Ό,τι κι αν ίσχυε στο παρελθόν, σήμερα οι γυναίκες -ευτυχώς- δεν ντύνονται πια για να εντυπωσιάσουν τους άντρες ή το οποιοδήποτε κοινό τους.

Αντί να φαίνονται «ελκυστικές» -με οποιαδήποτε παραδοσιακή έννοια- οι γυναίκες σήμερα επιλέγουν να φορούν τα ρούχα τους με τρόπο που θεωρείται ως μια ευκαιρία να γίνουν πιο δημιουργικές. Το 2011 έρευνα της Simple skincare διαπίστωσε ότι η πλειοψηφία των γυναικών σκέφτονται τις φίλες τους όταν ντύνονται αφού εκτιμούν το κομπλιμέντο μίας γυναίκας περισσότερο από το κομπλιμέντο ενός άνδρα.

Σήμερα, η γυναικεία μόδα δεν περιλαμβάνει το σκεπτικό «Κοίτα με! Είμαι όμορφη με αυτά που φοράω». Οι βασικές ερωτήσεις όταν ντύνονται οι περισσότερες γυναίκες είναι: είμαι άνετα; θα το λατρέψουν οι φίλες μου; θα το ενέκρινε η αγαπημένη μου fashion blogger; μοιάζω με το είδος του ανθρώπου που θέλω να είμαι; Και κάπως έτσι το ανδρικό βλέμμα σχεδόν ποτέ δεν μπαίνει στην εξίσωση.

Αλλά προτού παρασυρθούμε από τη χαρά ότι επιτέλους το κάνουμε για τον εαυτό μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η βιομηχανία της μόδας είναι φτιαγμένη με οδηγό τι σκέφτονται οι άλλοι. Συμμετέχοντας σε μια συγκεκριμένη τάση της μόδας ή αγοράζοντας ένα in φόρεμα, είναι σαν να ανακοινώνουμε στον κόσμο ότι ανήκουμε στην ομάδα των ανθρώπων που ξέρουν απο μόδα ή έστω που ενδιαφέρονται για αυτήν.

Αυτό που άλλαξε είναι η διάθεση με την οποία ντυνόμαστε

Η μόδα πια έχει μεταφερθεί σε πιο ουδέτερο έδαφος, ειδικά ό,τι αφορά τα φύλα. Η ξαφνική κυριαρχία των oversized boxy μπουφάν, τα άνετα t-shirts, τα μεγάλα κοστούμια και τα oversized ψηλόμεσα τζιν έχουν αυτή την αδιαμφισβήτητη πινελιά ανδρόγυνου που οι περισσότεροι straight άντρες, σε γενικές γραμμές, βρίσκουν μη ελκυστικά σε μια γυναίκα. Όμως αρέσει σε εμάς. Κι όση σημασία κι αν έχει τι προτιμά ένας άνδρας/γυναίκα να βλέπει πάνω μας, μεγαλύτερη σημασία έχει πως προτιμάμε εμείς τον εαυτό μας.

Αυτή η αλλαγή έχει προκαλέσει μεγάλη συζήτηση για τις «γυναίκες δεν μοιάζουν πια με γυναίκες». Αλλά για σκέψου το. Πέρα από το να είναι πραγματικά γυναίκα τι δηλαδή χρειάζεται να κάνει μια γυναίκα για να μοιάζει με γυναίκα; Να βάλει κορσέ; Να στριμωχτεί σε pencil φούστα; Να τριγυρίζει όλη μέρα με ένα ζευγάρι στιλέτο;

Γιατί μια άνετη γυναίκα δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτό που κάποιος θα αποκαλούσε “θηλυκό”; Από τη μια πλευρά, ”μια γυναίκα που νιώθει άνετα και αγκαλιάζει αυτό το μοντέρνο μινιμαλιστικό look χωρίς μακιγιάζ δείχνει ατημέλητη ή μη θηλυκή”. Από την άλλη πλευρά, ”ένα γεμάτο πρόσωπο μακιγιάζ, τα ψηλοτάκουνα και μια γενικά λαμπερή εμφάνιση φαίνεται ματαιόδοξη και αλαζονική”.

Πραγματικά, το να μοιάζεις με τη «γυναίκα» που φαντάζονται οι άλλοι είναι μια αδύνατη προσπάθεια. Σημαίνει σφιχτό αλλά όχι πολύ σφιχτό, περιποιημένο αλλά όχι πολύ, σέξι αλλά όχι υπερβολικά. Τελικά, όλον αυτόν τον κόπο, τη σκέψη και την ενέργεια ας την χρησιμοποιήσουμε κάπου αλλού, πιο χρήσιμα.

Και μετά έχεις το φαινόμενο “ας μην φοράει κοντή φούστα”

Μια σέξι γυναίκα που περπατά στο δρόμο υφίσταται σεξουαλική παρενόχληση. Ανάμεσα σε όλες τις άλλες αντιδράσεις θα υπάρξει και το σχόλιο “ας είχε ντυθεί πιο προσεκτικά”. Αυτή η βαθιά ριζωμένη (και εντελώς λανθασμένη) πεποίθηση ότι είναι ευθύνη της γυναίκας να προσαρμόζει την ελκυστικότητά της ανάλογα με την προσοχή που θέλει να λάβει από τους άνδρες, αντί να είναι δεδομένο ότι όλοι οι ενήλικες, είτε άνδρες είτε γυναίκες, είναι υπεύθυνοι για τον έλεγχο των συναισθημάτων τους (ανεξάρτητα από το αν αυτά τα συναισθήματα είναι λαγνεία, θυμός ή σεξουαλική απογοήτευση).

Στα απομνημονεύματά της, η Eleanor Roosevelt έγραψε: «Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κατώτερος χωρίς τη συγκατάθεσή σου». Μια όμορφη γυναίκα με μια κοντή φούστα δεν ζητά πια προσοχή, με τον ίδιο τρόπο που ένα Big Mac δεν σου ζητάει να το φας ή ένα ρολόι δεν σου φωνάζει να το αγοράσεις. Ο πειρασμός είναι στο μυαλό, όχι στην εικόνα. Ως εκ τούτου δεν είναι να απορείς που οι γυναίκες αγαπούν όλο και περισσότερο τα ανδρόγυνα ρούχα.

Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον αυτός ο νέος τρόπος ντυσίματος είναι πολύ λιγότερο αμφιλεγόμενος για τον κόσμο και τον τρόπο που σκέφτεται εκεί έξω. Και στο τέλος της μέρας είσαι και πιο άνετα. Ένα ειρωνικό #winwin.

Φυσικά οι γυναίκες δεν έχουν σταματήσει να δείχνουν σέξι

Είναι υπέροχο φόρεμα είναι τόσο χρήσιμο σε μία γκαρνταρόμπα όσο και ένα biker jacket. Μια γυναίκα που πρόκειται να βγει ραντεβού πιθανότατα δεν θα βγάλει mom jeans ή φόρμες και τα πάνινα παπούτσια της, αλλά πιθανότατα θα θέλει να φορέσει το φόρεμά της. Δεν είναι όμως αυτό το νόημα του άρθρου. Αυτό για το οποίο μιλάμε εδώ δεν αφορά ένα ραντεβού, μια συνέντευξη για δουλειά ή μία βόλτα με φίλους, αλλά την καθημερινή εικόνα μιας γυναίκας, το πρόσωπο που επιλέγει να δείξει μέσα από την γκαρνταρόμπα της σε καθημερινή βάση. Οι γυναίκες σήμερα στην καθημερινότητά τους είναι πολύ πιο άνετες με τα ρούχα τους από ό,τι ήταν ποτέ ξανά πριν. Κι αυτό είναι μια ενδιαφέρουσα και εντελώς ανεξερεύνητη στιγμή στην ιστορία της μόδας και μας αρέσει πολύ.

Τώρα, λοιπόν, το ερώτημα παραμένει, για ποιον ντύνεσαι εσύ;

inspiration @lonewolfmagazine