Μόλις έκλεισα τα 38 και είμαι single. Έχω Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών (POCS) και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην 23η ημέρα της περιόδου μου. Ξέπλενα τα σεντόνια στις 3 το πρωί σήμερα το πρωί προκειμένο το αίμα να μην αφήσει λεκέ για πάντα.

Σε έναν κόσμο που τιμά τους άνδρες, το ωάρια μου μειώνονται, η γονιμότητά μου αργοσβήνει, το λίπος γίνεται πιο δύσκολο να χαθεί, δεν είμαι η γυναίκα κανενός, δεν είμαι η μητέρα κανενός – γίνομαι όλο και πιο αόρατη. Και καταλήγω πως δεν είναι αυτό που ήθελα για τη ζωή μου.

Ποτέ δεν συνειδητοποίησα πόσο ξέγνοιαστη ήταν η δεκαετία των 20 και των 30 μου. Πάντα είχα την εντύπωση ότι ένας άντρας θα ερχόταν «εκεί που δεν το περίμενα» και αυτή η αγάπη θα ήταν σαρωτική. Αν είδα πολλές ταινίες; Είδα. Και Sex and the City. Όλους τους κύκλους. Επί 2.

Εκείνος που θα ερχόταν θα είχε οικονομική σταθερότητα, θα ήταν υποστηρικτικός και θα ήταν έτοιμος να κάνει ένα παιδί μαζί μου. Θα κάναμε διακοπές μαζί, γελώντας και απολαμβάνοντας τη ζωή. Θα έμενα έγκυος, θα μεγαλώναμε τα παιδιά μας τόσο χαρούμενα όπως στις διαφημίσεις και θα περπατούσα στην κουζίνα μας ξυπόλυτη, με ωραία μαλλιά, φτιάχνοντας κέικ καθώς η μουσική θα γέμιζε το σπίτι. Ακόμα και τώρα που το γράφω, γελάω. Δεν είμαι βέβαια σίγουρη αν γελάω με την αυταπάτη μου ή την αποτυχία μου.

Όλα αυτά τα χρόνια επικεντρώθηκα στο να είμαι ο καλύτερος άνθρωπος που θα μπορούσα να είμαι. Η καλύτερη εκδοχή μου. Επικεντρώθηκα στο να έχω μια γεμάτη ζωή, να δοκιμάζω νέα πράγματα, να βγαίνω έξω, να περνάω καλά, να μοιράζομαι, να πληγώνω και να πληγώνομαι, να κάνω φιλίες, να ταξιδεύω και να εξερευνώ.

Και μετά οι φίλοι μου άρχισαν να ζευγαρώνουν. Τα πάρτι τα Σαββατοκύριακα μετατράπηκαν σε γεύματα για τα 30ά γενέθλια, μετά σε πάρτι αρραβώνων, μετά σε γάμους και μετά σε πρώτα γενέθλια. Ωστόσο, δεν ανησυχούσα για το αν θα παντρευτώ ή να κάνω παιδιά, ήξερα ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε και σε μένα. Συνέχισα να ψάχνω για «τον έναν» όπως είχα δει στις ταινίες και είχα διαβάσει στα μυθιστορήματα αλλά μέτριες ιστορίες γνωριμιών και άντρες που δεν είχαν ξεκάθαρο τι θέλουν από τη ζωή, συνέχισαν να συσσωρεύονται στη δική μου.

Στα 32 μου γνώρισα τον άντρα που πίστευα ότι θα παντρευόμουν. Ζήσαμε μαζί για λίγο, τον ερωτεύτηκα ολοκληρωτικά. Με αγαπούσε, έτσι μου είπε κι έτσι μου έδειξε αλλά δεν με επέλεξε. Με άφησε καταρρακωμένη και μου πήρε πέντε χρόνια για να το ξεπεράσω. Θλιβερό, το ξέρω.

Τώρα, εδώ είμαι εδώ να αμφιταλαντεύομαι

Βρίσκομαι σε ένα άγνωστο -για μένα- μέρος. Ένα μέρος που ποτέ δεν ονειρευόμουν ότι θα βρισκόμουν. Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι μπορεί να μην κάνω ποτέ την οικογένεια που ήθελα.

Κι αναρωτιέμαι “γιατί όλες οι στενοχώριες και οι κακές εμπειρίες γνωριμιών – μού έμαθαν κάτι; Γιατί όλη αυτή η αιμορραγία και ο πόνος – για τι; Γιατί όλη η δίαιτα, η στέρηση, τα πολύωρα ραντεβού στο κομμωτήριο, η αποτρίχωση με κερί – για τί; Και τώρα τι;

Τα ραντεβού έχουν γίνει απίστευτα δύσκολα. Ο κόσμος περίπλοκος και ο φίλος μου ο Αχιλλέας λέει “είναι μία κόλαση εκεί έξω για τους singles”. Οι εφαρμογές γνωριμιών κάνουν το σεξ εύκολο και τα λόγια πιο φθηνά από ποτέ. Δεν είναι πια διασκεδαστικό όλο αυτό. Που πήγε η σπίθα;

Στα 36 ένιωσα το πρώτο σημάδι πανικού. Άρχισα να εξετάζω τις επιλογές μου. Συγκέντρωσα πληροφορίες και κόστη που σχετίζονται με την κατάψυξη ωαρίων και ζήτησα από τον γιατρό μου να κάνω όποιες εξετάσεις χρειάζονται. Η εξέταση αίματος AMH ελέγχει βασικά τα αποθέματα των ωοθυλακίων και κατά κάποιον τρόπο καθορίζει τις ευκαιρίες γονιμότητας. Χαίρομαι που για πρώτη φορά στη ζωή μου ήμουν πάνω από το μέσο όρο, τα αποτελέσματα των δοκιμών με βοήθησαν και μου έδωσαν λίγο περισσότερο χρόνο και χώρο για να συνεχίσω να ψάχνω για έναν μπαμπά για τα παιδιά που θέλω να κάνω.

Μετά, είναι κι εκείνοι που μου λένε να κάνω ένα παιδί μόνη μου. Όλα αυτά τα χρόνια έβλεπα την αδερφή μου να είναι μόνη μαμά και ξέρω τον αγώνα. Επιπλέον οικονομικά δεν μπορώ να το αντέξω. Το να κάνω παιδί στα 38 ή στα 40 σημαίνει να έχω έναν έφηβο στα 55. Σημαίνει ότι τη στιγμή που θα θελήσω να συνταξιοδοτηθώ ή να επιστρέψω στη μερική απασχόληση, θα έχω έναν 20χρονο, πιθανότατα να μένει ακόμα στο σπίτι και να εξακολουθεί να είναι κάπως οικονομικά εξαρτημένος από μένα.

Αλλά η ευλογία είναι ευλογία, σωστά; Θα πρέπει να το συζητήσουμε περισσότερο αυτό γιατί παράλληλα θα τρέχει το ενοίκιο κι όσο προνοητική κι αν ήμουν να φροντίσω για το συνταξιοδοτικό μου πρόγραμμα, είναι απίθανο να βρεθώ ποτέ στη θέση να αγοράσω το δικό μου σπίτι ή διαμέρισμα.

Υπεραναλύω; Θα μου πεις “οι γονείς και οι παππούδες μας τα κατάφεραν με λιγότερα”; Ίσως θα έπρεπε να το αντιμετωπίσω αν και όταν συμβεί; Ίσως να χαίρομαι τόσο πολύ για το παιδί μου που θα βρω τη δύναμη να το αντιμετωπίσω; Αν με ρωτάς μου φαίνεται λίγο ανεύθυνο να μην εξετάσω τις οικονομικές δυσκολίες.

Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να πρέπει συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι το όνειρό μου μπορεί να μην γίνει ποτέ πραγματικότητα. Να πρέπει να επαναξιολογήσω το σκοπό μου στη ζωή και να αναζητήσω τη χαρά σε νέες περιπέτειες. Να ανακαλύψω ξανά ποια είμαι, ποια μπορώ να είμαι και τι έχω να συνεισφέρω στον κόσμο. Αν και δεν θέλω.

Κάθομαι μόνη μου στο νοικιασμένο διαμέρισμά μου, χαρούμενη που είμαι ασφαλής, χαρούμενη που είχα υπέροχες εμπειρίες στη ζωή μου, χαρούμενη που είμαι ζωντανή αλλά η καρδιά μου ζορίζεται. Δεν ξέρω ποια είμαι. Αργεί κι ο επόμενος κύκλος του Sex and the city όπου 25 χρόνια μετά, επιτέλους, ο ρεαλισμός της χτύπησε την πόρτα της Carrie.