Τ’ όνομα του είναι Δημήτρης Κίτσος, αλλά σίγουρα σε «ξεγέλασε» ως Θάνος – το φαινομενικά καλό παιδί – στη τηλεοπτική σειρά «Maestro», σ’ έκανε να τον μισήσεις και να τον αγαπήσεις ταυτόχρονα ως Άρη στην ταινία «Η γεύση της αγάπης», και ήδη ως ένας γοητευτικός και γεμάτος χιούμορ υδροθεραπευτής, από τα πρώτα επεισόδια του «Στα4», σε κάνει να γελάς και να βλέπεις πιο καθαρά την πραγματικότητα της καθημερινότητας.

Καθώς συζητάμε, για όλα, και καθώς βλέπω τις απόψεις του για τη ζωή και την τέχνη το 2023 στην Ελλάδα, συνεχώς επιβεβαιώνομαι: Ο Δημήτρης Κίτσος, θα μας απασχολήσει πολύ, και σίγουρα θ’ αφήσει το στίγμα του (που ήδη έχει αποτυπωθεί) στον καλλιτεχνικό κόσμο.

Δημήτρη, σε συναντώ σε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Τι ακριβώς συμβαίνει στον καλλιτεχνικό κόσμο; Τι είναι αυτό που ζητάτε οι ηθοποιοί με τον αγώνα σας από την πολιτεία;

Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι σύμφωνα με το προεδρικό διάταγμα υποβαθμίζονται τα πτυχία μας. Από πτυχίο Ανωτέρας Σχολής πλέον ανήκουμε στην κατηγορία «Απόφοιτων Λυκείου». Αυτό μας επηρεάζει ως ένα βαθμό οικονομικά, επηρεάζει στις θέσεις του δημοσίου, στις θέσεις σε σχολεία, αλλά και σε εν δυνάμει μεταπτυχιακές σπουδές που μπορεί να επιθυμεί κάποιος να κάνει. Για παράδειγμα, αν θέλεις να συνεχίσεις μέσω ενός μεταπτυχιακού τις σπουδές σου, πλέον είναι αδύνατον ή καθίσταται στην ευχέρεια του κάθε πανεπιστημίου.

Αυτό βασικά ήταν από πάντα ένα πρόβλημα, αλλά τώρα μπήκε με το προεδρικό διάταγμα «η σφραγίδα». Πριν, βρισκόμασταν σε μια «περιοχή» όπου δεν είχε αποφασιστεί τι «είμαστε» ακριβώς. Τώρα καταργείται η βαθμίδα, και εμείς πέφτουμε από κάτω.

Αυτό που θέλουμε είναι να δημιουργηθεί μια κατηγορία, που να εντάσσονται τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα χωρίς να υποβαθμίζονται. Αν δεν είναι αρκετά αυτά, μπορώ να πω πως επηρεαζόμαστε και ηθικά. Είναι θέμα αξιοπρέπειας και αναγνώρισης. Οι σπουδές μας είναι 3 χρόνια, κι έχοντας σπουδάσει και στο Πολυτεχνείο με σιγουριά λέω ότι στην Δραματική ήταν πολύ πιο δύσκολα. Δε θέλω να συγκρίνω, αλλά δε γίνεται να υποβαθμίζονται οι καλλιτεχνικές σπουδές.

Θέλουμε να γίνει ένας σχεδιασμός – που είχε ξεκινήσει παλαιότερα, αλλά γκρεμίζεται σε κάθε αλλαγή υπουργείου – που θα ιδρύει Πανεπιστήμιο Παραστατικών Σπουδών. Αυτό βέβαια είναι κάτι που είναι χρονοβόρο, και το κατανοούμε. Οπότε σε πρώτη φάση ζητάμε διαπιστευτήρια ότι θα συμβεί. Όχι όμως προφορικές υποσχέσεις. Ούτε η ΚΥΑ που προτάθηκε βοήθησε, διότι έχει πολλά προβληματικά σημεία. Νομίζω ότι η σωστή λέξη που περιγράφει όσα θέλουμε είναι η «αναγνώριση». Εκτός από τη νομική φύση όλου αυτού, θεσπίζοντας αυτή την αναγνώριση, μπορούμε επιτέλους να ξεφύγουμε κι από αυτή την κοινωνική υποτίμηση, που προέρχεται πλέον και με την «βούλα» όχι μόνο από τους πολίτες, αλλά και από το κράτος.

Είσαι από τους ηθοποιούς που από την πρώτη μέρα βρίσκονται στον αγώνα κατά της υποβάθμισης των πτυχίων. Τι είναι αυτό που σου δίνει δύναμη να παλεύεις;

Εμπνέομαι και παίρνω θάρρος και δύναμη να παλέψω – παρά την κούραση – από τον κόσμο που παλεύει πιο πολύ από’ μένα για τα δικαιώματα μας. Μακάρι να μπορούσα να παλέψω παραπάνω.

Εσένα τι συναισθήματα σου προκαλεί όλο αυτό που συμβαίνει;

Αυτή τη στιγμή είμαι σοκαρισμένος, αλλά όχι με αυτό. Έγινε το δυστύχημα στα Τέμπη και έχει στραφεί δικαίως η προσοχή μας εκεί. Μιλάμε για ένα θέμα πραγματικής επιβίωσης, που δεν αφορά το οικονομικό ή το θέμα της αξιοπρέπειας. Μου φαίνεται υποδεέστερη η κατάσταση αυτή, όταν έχει συμβεί κάτι τόσο τραγικό. Αυτό που έχει συμβεί με τα Τέμπη, είναι ένα δείγμα του τι πραγματικά συμβαίνει στο ελληνικό κράτος. Είναι τραγικό! Είναι εγκληματικό! Αυτό που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι τα ψέματα, που δεν έχουν κόστος. Εγώ, αν εμπλακώ σ’ ένα δυστύχημα, και αποδειχτεί ότι φταίω, θα υποστώ τις ποινές που θα ορίσει η δικαιοσύνη. Οι υπόλοιποι; Θα υποστούν ποινές για όσα συνέβησαν;

Νιώθω ότι ακόμα και σε μια τέτοια τραγική κατάσταση τείνουν να σας «χτυπούν» ακόμα πιο πολύ εσάς τους καλλιτέχνες, σχολιάζοντας για παράδειγμα τις χαμογελαστές φωτογραφίες σας… Ποια είναι η άποψή σου;

Αντί να ασχοληθούμε με την ουσία, να δείξουμε την κινητοποίηση του κόσμου, τον αγώνα που δίνουν μετά από αυτό το τραγικό γεγονός μέσω οργανωμένων πορειών, ασχολούμαστε με τις φωτογραφίες όπου χαμογελάμε. Δεν επιτρέπεται να γελάμε; Μέχρι και σε κηδεία να πας, θα δεις κόσμο να γελάει, και δε θα το κατακρίνουμε, γιατί έτσι είναι η ζωή. Με ρωτήσαν πρόσφατα σε μια συνέντευξη το ίδιο πράγμα και θα σου απαντήσω με τον ίδιο τρόπο. Είναι γελοίο να με ρωτάνε γιατί χαμογελάει ο οποιοσδήποτε σε μια φωτογραφία, και να μην ρωτάνε, πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Είναι δύσκολο να υπηρετείς την τέχνη εν έτει 2023 στην Ελλάδα;

Είναι πολύ δύσκολο να υπηρετείς την τέχνη στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει ένα νομικό σύστημα να μας προστατεύει. Το Σωματείο μας παλεύει για πράγματα που θα μας βοηθήσουν. Δεν υπάρχει κατώτατος μισθός. Μπορείς σαν ηθοποιός να δουλεύεις για 5 ευρώ το μήνα ή μπορεί να ξεκινήσεις να κάνεις δουλείες χωρίς αμοιβή απλά για να τις κάνεις και να μπορέσεις να φανείς. Επίσης, είμαστε αναλώσιμοι. Σίγουρα σαν ηθοποιός θα ακούσεις να σου λένε «αν δε θες να το κάνεις εσύ για 5 ευρώ, θα βρω κάποιον άλλον που θα θέλει». Το κράτος θα έπρεπε κι εμάς να μας φροντίσει. Δε συμβαίνει αυτό… συμβαίνει το αντίθετο.

Περίμενες τη μεγάλη απήχηση που είχε το Maestro; Πως αισθάνεσαι για το ρόλο σου, αλλά και για το γεγονός ότι πρόκειται για την πρώτη ελληνική παραγωγή που «εισβάλλει» στο Netflix;

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης σε ό,τι έχει κάνει είχε μεγάλη απήχηση. Χάρηκα που είμαι μέρος της σειράς Maestro, μου άρεσε πολύ το σενάριο, και κατάλαβα αμέσως ότι πρόκειται για μια πολύ καλή δουλειά που θα έχει αντίκτυπο στη κοινωνία. Όσο πιο εμπορικό είναι, τόσο το καλύτερο, καθώς η σειρά πραγματεύεται και παρουσιάζει ζητήματα μέσω των οποίων πολύς κόσμος έχει πάρει δύναμη. Είναι σπουδαίο που με την προβολή της σειράς, ο Ορέστης (Χαλκιάς) και ο Γιώργος (Μπένος), που υποδύονται το ομοφυλόφιλο ζευγάρι, έλαβαν μηνύματα από ανθρώπους που τους εξέφραζαν πόσο θάρρος και δύναμη έχουν πάρει. Όσον αφορά το ρόλο μου, τον Θάνο, θα «ξετυλιχθεί» περισσότερο στη δεύτερη σεζόν.

Είναι πολύ σημαντικό που ανοίγει το κεφάλαιο Netflix στην Ελλάδα … χαίρομαι πολύ!

Από τον Απρίλιο θα σε απολαμβάνουμε και στο Amazon Prime με το «Greek Salad»…

Είναι μια σειρά που η ονομασία της, Greek Salad, όσο γραφική κι αν είναι για τους Έλληνες, την περιγράφει ακριβώς. Πρόκειται για μια μίξη διαφορετικών στοιχείων, που στο τέλος σου αφήνουν μια πολύ ωραία γεύση. Σ’ αυτή την multilingual σειρά, υποδύομαι το αγόρι της πρωταγωνίστριας, έναν «ας πούμε» αναρχικό, που τρέχει μια δομή, μια κατάληψη με πρόσφυγες. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, υπάρχουν ηθοποιοί από διάφορες χώρες, κάτι που μου άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις. Ήταν μια φανταστική εμπειρία.

Συμμετέχεις όμως και στη νέα σειρά του Ant1+, «Στα4», μια κωμική σειρά μ’ ένα έντονο κοινωνικό μήνυμα…

Ήθελα πάρα πολύ να κάνω κωμωδία -έχω μέχρι στιγμής κάνει μόνο στο θέατρο- οπότε το χάρηκα πολύ. Για την ακρίβεια πρόκειται για μια «συγκινητική» κωμωδία, καθώς η ιστορία βασίζεται στη καθημερινότητα μιας σύγχρονης γυναίκας σε αναπηρικό αμαξίδιο. Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται η δύσκολη καθημερινότητα των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα, χωρίς μιζέρια, αλλά με αυτοσαρκασμό και χιούμορ, που επιτίθεται στη γραφικότητα της κοινωνίας. Μου άρεσε πολύ ο ρόλος του κολλητού και υδροθεραπευτή της Στέλλας (Γεωργία Καλτσή).

Άλλο ένα κοινωνικό μήνυμα βρίσκουμε και στην ταινία «Listen»…

Πρόκειται για μια ταινία, όπου ο βασικός χαρακτήρας είναι μια κωφή κοπέλα, την οποία υποδύεται η Ευθαλία Παπακώστα. Συνήθως βλέπουμε μια αγιογραφία των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα, ενώ εδώ, στο Listen, βλέπουμε το πόσο «ολόκληρος» άνθρωπος μπορεί να είναι. Η ταινία, μιλάει για κάτι πολύ σημαντικό, για την ανάγκη να «ακούμε», με όλες μας τις αισθήσεις.

Στο Θέατρο Πορεία, θα σε δούμε στην παράσταση «Θάνατος στην Βενετία», βασισμένη στη γεμάτη πάθος νουβέλα του Τομας Μαν…

Μου είχε λείψει το θέατρο. Μου αρέσει αυτό που έχει φτιάξει ο σκηνοθέτης μας, ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Εμένα με συγκινούν πολύ κάποια πράγματα. Αυτό που με συγκινεί πολύ είναι ότι ο βασικός χαρακτήρας, αν κι αργά στη ζωή του, αφήνεται σ’ έναν πλατωνικό έρωτα και ξεχνά τις αντιστάσεις και τα «πρέπει» που είχε μέχρι τότε. Πόσο συχνά αφήνουμε τις άμυνες μας; Πόσο συχνά αφήνουμε τη μάσκα που φοράμε για ν’ αρέσουμε στους άλλους; Πόσο συχνά αφήνουμε τον εαυτό μας «γυμνό» μπροστά στα θέλω μας; Πολύ σπάνια… Στην παράσταση, αυτό θα δεις, αυτό το σπάνιο, μα τόσο όμορφο συναίσθημα που νιώθεις όταν αφήνεσαι.

Πολλοί αλλά κυρίως διαφορετικοί είναι οι ρόλοι που αναλαμβάνεις. Βρίσκεις τον Δημήτρη μέσα σε κάποιον από αυτούς;

Μεγάλωσα σ’ ένα χωριό στα Γιάννενα, με μεγάλη αγάπη για τη φύση και το βουνό. Αυτό ίσως να έρχεται κοντά – σε εξωτερικής φύσης χαρακτηριστικά – με το ρόλο που είχα στο .dog. Σαν χαρακτήρας ίσως μοιάζω και με το ρόλο μου στο Στα4, που έχει χιούμορ, που θέλει να βοηθάει τον κόσμο…Η αλήθεια είναι ότι στις ταινίες που έχω κάνει (Listen, .dog, Park) βρίσκω περισσότερα κοινά στοιχεία μεταξύ του εαυτού μου και του ρόλου μου, με το Listen να έχει την πρωτιά! Η ανθρώπινη τομή όμως είναι κοινή σε όλους, οπότε ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε χρονικής στιγμής ψάχνω να βρω τον εαυτό μου σε κάθε ρόλο, έτσι κι αλλιώς καλείσαι να βρεις τα κοινά στοιχεία όταν «γνωρίζεσαι» με τον εκάστοτε ρόλο…

Είναι για σένα κριτήριο συμμετοχής το μήνυμα που περνάει κάθε έργο στο κοινό;

Έχω μιλήσει πολλές φορές για τα κοινωνικό – πολιτικά μηνύματα που περνάει κάθε δουλειά. Δεν είναι σπουδαία μόνο όσα πραγματεύονται παραδείγματος χάρη τη βία, την ομοφυλοφιλία, κ.λπ. Η αλήθεια είναι ότι πολλά πράγματα που εμείς δεν καταλαβαίνουμε με την πρώτη ματιά είναι εξίσου κοινωνικό – πολιτικά. Ένα ερωτικό γράμμα, η αισθητική, η ομορφιά, είναι πολιτική, είναι ουσία. Μπορούν εξίσου να μας κάνουν να ενεργήσουμε διαφορετικά και πιο θετικά απέναντι στον κόσμο.

Τι είναι αυτό που πραγματικά σε γεμίζει στο επάγγελμά σου;

Είναι ένα επάγγελμα, που σε αναγκάζει -και αυτός είναι νομίζω ο λόγος που το επέλεξα … ίσως ασυνείδητα- να βγάλεις στο φως πτυχές του εαυτού σου που δεν ήθελες να τις δεις, κι έτσι να τις απαλύνεις, να τις διαχειριστείς. Μέσα από την υποκριτική γνωρίζεις καλύτερα την ανθρώπινη φύση. Η περιέργεια για αυτή, είναι ανεξάντλητη. Καλείσαι μέσω αυτού του επαγγέλματος να αντιμετωπίσεις το μέσα σου. Σε φέρνει κοντά στο παιδί που ήσουν…, στο παιχνίδι, στο «μαζί». Πολλές φορές εγώ όλο αυτό το χάνω, μα ταυτόχρονα το βρίσκω. Η τέχνη είναι ένα εργαλείο, που σε κάνει να βλέπεις την ουσία. Ένα ποίημα, ένα τραγούδι, θα σε κάνει να «βγεις» για λίγο από τις υλικές ανάγκες που έχεις και να αντικρίσεις κάτι τελικά όμορφο και ουσιώδες.

Αποτελείς παράδειγμα για πολλούς ανερχόμενους ηθοποιούς λόγω των έργων που έχεις «κατακτήσει». Τι θα συμβούλευες κάποιον που θα σου έλεγε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός;

Δε μπορείς να δίνεις τις ίδιες συμβουλές σ’ όλους τους ανθρώπους. Δε μπορώ να συμβουλέψω κάποιον χωρίς να ξέρω τι ακριβώς θέλει. Πρώτα θα ρωτήσω «γιατί;». Δε σημαίνει ότι πρέπει να ξέρεις το γιατί, ούτε εγώ το ήξερα. Αλλά αυτό είναι το πιο σημαντικό, να δούμε τι είναι αυτό που έχουμε ανάγκη από το συγκεκριμένο επάγγελμα. Από εκεί και πέρα πορευόμαστε …

#RuleBreakers … τι σε κάνει να σπας τους κανόνες του σήμερα;

Όταν κάτι θεωρείται δεδομένο, εγώ προσπαθώ να το αμφισβητήσω. Όταν κάτι θεωρείται κανόνας, εγώ ψάχνω να βρω γιατί θεωρείται κανόνας, και πως μπορεί να σπάσει. Λειτουργώ εξαρχής μ’ αυτόν τον τρόπο. Αμφισβητώ το δεδομένο, κι ελπίζω αυτό να το αποτυπώνω και στους δικούς μου ασυνείδητους κανόνες… μέχρι να τους σπάσω.

Προσεχώς, ο Δημήτρης Κίτσος θα συνεχίσει την πορεία του ως Θάνος στη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Maestro», ενώ με τη νέα σεζόν θα συμμετέχει στην πολυαναμενόμενη σειρά της ΕΡΤ «Η Παραλία» που βασίζεται στο μυθιστόρημα «Το Κορίτσι Με το Σαλιγκάρι» της Πηνελόπης Κουρτζή.