Φάρμακο χαρακτηρίζεται κάθε ουσία ή παρασκεύασμα που ανακουφίζει, είτε θεραπεύει, από ασθένειες ή πόνους του ανθρώπινου οργανισμού και γενικότερα αποκαθιστά την ανθρώπινη υγεία.

Φάρμακα. Παυσίπονα, αναλγητικά, αντιβιοτικά, αντισταμινικά, μυοχαλαρωτικά, ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά, αναπλαστικά, για την πίεση, για το κεφάλι, για την καρδιά, για την μύτη, για τον λαιμό, για τα μάτια, για τα αυτιά, για τους μύες, για τα Κόκκαλα. Κουτάκια, μπουκαλάκια, χάπια, σιρόπια, ενέσεις, αλοιφές, σε ένα ντουλάπι για όταν ο οργανισμός δεν μπορεί, δεν αντέχει, για όταν ο οργανισμός πονάει, για όταν ο οργανισμός χρειάζεται βοήθεια, μια “ώθηση” για να γίνει καλά. Φάρμακα σε δόσεις, μικρές ή μεγάλες, για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα για να σταματήσει να πάσχει ο οργανισμός. Φάρμακα χωρίς παρενέργειες, ή με παρενέργειες για να δυναμώσει ο οργανισμός.

Φάρμακα. Σε ντουλάπια, σε τσαντάκια, σε κουτάκια. Που βρίσκονται στο σπίτι και στην τσάντα για “ώρα ανάγκης” ή στο φαρμακείο περιμένοντας μας να πάμε να τα πάρουμε. Για να “γίνουμε καλύτερα”.

Περίεργη η σχέση των ανθρώπων με τα φάρμακα. Κάποιοι τα θέλουν και τα αποζητούν με την παραμικρή αφορμή – αρκετές φορές ακόμα και όταν δεν υπάρχει λόγος και αφορμή-κάποιοι δεν θέλουν να τα βλέπουν και αφήνουν την κάθε αρρώστια να κάνει τον κύκλο της και να περάσει μόνη της.

Κι αν το σκεφτείς κάπως έτσι είναι και η σχέση των ανθρώπων με τους “ανθρώπους φάρμακα”. Ξέρεις με εκείνους τους ανθρώπους που υπάρχουν στο “ντουλάπι”, σε κάποιο κινητό τηλέφωνο, σε πέντε δρόμους παραπάνω, που υπάρχουν για “ώρα ανάγκης”. Για όταν “πάσχουμε”, για όταν “δεν είμαστε καλά”, για όταν χρειαζόμαστε μια μικρή ώθηση μια μικρή βοήθεια για να νιώσουμε καλύτερα, για να μην “πονάμε”.

Οι “άνθρωποι φάρμακα” συνήθως δεν έχουν παρενέργειες. Συνήθων υφίστανται εκείνοι τις παρενέργειες που ξεκινούν μόλις λήξει η χρησιμότητα τους και μόλις “θεραπευτεί” εκείνος που τα κατανάλωσε.

Οι “άνθρωποι φάρμακα” συνήθως καταναλώνονται για μικρά διαστήματα. Δεν έχουν σαφείς οδηγίες χρήσεως, ούτε αυστηρά διαστήματα κατά τα οποία πρέπει να καταναλώνονται. Μοιάζουν περισσότερο με παυσίπονα που καταναλώνονται στιγμιαία και όταν αρχίσει ο πόνος που νιώθει ο άλλος. Συνήθως η χρήση τους σταματάει όταν ξεκινάει η δράση τους. Όταν σταματήσει ο πόνος του άλλου, σταματάνε και αυτοί.

Οι “άνθρωποι φάρμακα”, σπάνια μεν, συμβαίνει δε, μπορεί να είναι σαν τις αντιβιώσεις. Χορηγούνται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, π.χ για δέκα μέρες, και ανά τακτά χρονικά διαστήματα, π.χ πρωί- βράδυ. Όσο χρειάζεται ο άλλος για να γίνει καλύτερα.

Οι “άνθρωποι φάρμακα”, δεν έχουν μεγάλη διαφορά από τα απλά φάρμακα. Γιατί η χρήση τους γίνεται για τον ίδιο ακριβώς σκοπό για τον οποίο γίνεται και η χρήση των κανονικών φαρμάκων. Για να γίνει, για να νιώσει ο άλλος καλύτερα. Για να δυναμώσει, για να πάψει να πονάει. Σε μεγάλες δόσεις ή μικρές, για μεγάλα ή μικρά διαστήματα οι “άνθρωποι φάρμακα” χορηγούνται με διαφορετικό τρόπο από τα κανονικά φάρμακα.

Όχι σε ενέσιμη μορφή, όχι αραιωμένοι, όχι “από το στόμα”. Καταναλώνονται και χορηγούνται με ένα τηλέφωνο, με ενα μήνυμα, με μια τυχαία συνάντηση, με την φυσική τους παρουσία. Με ένα “θέλω να σε δω” ή με ενα “δεν είμαι καλά έλα” , ή με ένα “τι κάνεις τώρα;”, από τον άνθρωπο που δεν είναι καλά και έχει ανάγκη από ένα φάρμακο άμεσο και δραστικό. Και οι “άνθρωποι φάρμακα” αυτό ακριβώς κάνουν.

Άμεσα και δραστικά διαθέτουν τον εαυτό τους για να γίνει ο άλλος καλά. Για να δυναμώσει. Άμεσα και στιγμιαία. Προσφέρουν τον εαυτό τους για έναν καφέ, για ένα ποτό, για μια βόλτα, για μια συζήτηση, για μια “νύχτα πάθους”. Προσφέρουν τον εαυτό τους για όσο κρίνεται απαραίτητη η “λήψη” τους από τους ανθρώπους που τους έχουν ανάγκη. Για λίγο. Για όσο. Για έναν καφέ, για ένα ποτό, για μια βόλτα, για μια συζήτηση, για μια “νύχτα πάθους”. Για όσο κρατάει αυτό το “δεν νιώθω καλά”.

Οι “άνθρωποι φάρμακα” μετά την δράση τους τοποθετούνται πάλι στο “ντουλάπι”, στο “φαρμακείο”, για την επόμενη “ώρα ανάγκης” του πάσχοντα. Συνήθως τοποθετούνται στην θέση τους στο “ντουλάπι” κάπως άτσαλα, όπως ακριβώς τοποθετείται το οτιδήποτε που υπάρχει για το “ασ’το μωρέ να υπάρχει, μπορεί να χρειαστεί”.

Συνήθως οι “άνθρωποι φάρμακα” νιώθουν κολακευμένοι από την δράση τους στον  άλλο. Απολαμβάνουν το οτι τον “κάνουν καλά” παραβλέποντας το μονοδιάστατο του θέματος. Πως “καταναλώνονται” για λίγο και με έναν και μοναδικό απώτερο σκοπό, να νιώσει καλά ο άλλος. Παραβλέπουν πως όπως ακριβώς γίνεται και με τα κανονικά φάρμακα που κανείς δεν τα ρωτάει αν είναι καλά, έτσι γίνεται και με εκείνους. Αυτοί που τους χρησιμοποιούν δεν θα ρωτήσουν αν οι “άνθρωποι φάρμακα” είναι καλά και αν χρειάζονται κι εκείνοι αντίστοιχα μια βοήθεια, μια ώθηση, έναν καφέ, ένα ποτό, μια βόλτα, μια συζήτηση, μια “νύχτα πάθους”.

Και για τον λόγο αυτό, οι “άνθρωποι φάρμακα” δεν ζητούν θεραπεία, ούτε φάρμακα. Μένουν στο ντουλάπι που τοποθετήθηκαν “άτσαλα” μέχρι να τους ξαναζητήσουν. Ή μέχρι να καταλάβουν πως αξίζουν πολλά περισσότερα από το να είναι τοποθετημένοι σε ένα ντουλάπι άτσαλα και να περιμένουν να καταναλωθούν και να βγουν από το ντουλάπι έτοιμοι να δουν τα δικά τους “δεν είμαι καλά” και να ψάξουν μια θεραπεία “συνδιαστική”, από δύο ανθρωπους. Από εκείνους και από όχι απαραίτητα απο “ανθρώπους φάρμακα” αλλά από ανθρώπους “βιταμίνες”.