Ο μικρός μου αδερφός που ήρθε απροσδόκητα πριν 14 χρόνια στη καθημερινότητα μου και μου είπε, ”εί ψιτ εσύ, αγάπησε με λίγο, σου υπόσχομαι να σε αγαπήσω όσο κανένας”. Έτσι και έγινε.

Μετράω παλμούς, μετράω στιγμές, μετράω αναμνήσεις. Διαλέγω φωτογραφίες. Μετανιώνω που δεν έβγαλα κι άλλες. Βάζω το δάχτυλο μου μπροστά από το κινητό, αγγίζω την ψηφιακή του φυσιογνωμία και για αρκετά δευτερόλεπτα παγώνει ο χρόνος. Ο χτύπος της καρδιάς μου όμως αυξάνεται. Στο τέλος το όνομα του καταγράφεται με κόκκινο μελάνι στο ίδιο σημείο. Στη καρδιά μου, εκεί που ξάπλωνε πάντα. Μεθαύριο θα μπορώ να νιώσω και πάλι δυνατή σκέφτομαι. Ίσως να με έπιασε ταχυπαλμία γιατί βρίσκομαι σε σοκ ή γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Μαζί και εγώ.

Πονάμε για κάτι όταν το χάνουμε. Έτσι δεν λένε; Στην επίδοση της ημέρας βάζω τον αριθμό μηδέν, και ξέρω πως αν ήμουν με εκείνον θα βάζαμε στα σίγουρα ένα δεκαράκι.

Το τηλέφωνο μου μετράει ανθρώπους που τον αγάπησαν. Μηνύματα αληθινά και λέξεις που μαλακώνουν κάπως τον πόνο. Ελάχιστοι θα έρθουν να σε γεμίσουν ερωτηματικά και είναι αυτοί που δεν είχαν την τύχη να αγαπήσουν έναν σκύλο. Θα έρθει η σειρά τους μονολογώ και το εύχομαι. Θα έρθει και εκείνον ίσως κάποια στιγμή η ώρα και θα καταλάβουν.

Η προσωπικότητα μου σκιαγραφείται από εκείνον

Διαβάζω άρθρα για να επιβεβαιώσω τις σκέψεις μου, συζητάω με φίλους, ψάχνω για αυτό το μαγικό φάρμακο που θα απαλύνει τον πόνο. Λέγεται ότι οι άνθρωποι εξημέρωσαν τους σκύλους και οι σκύλοι με την σειρά τους έκανα ακριβώς το ίδιο. Ήρθαν στη ζωή μας για να εξημερώσουν τον άνθρωπο. Επιβεβαιώνω την παραπάνω ρήση και είμαι εδώ για να σου υπογραμμίσω την σημαντικότητα τους. Αυτή η αμοιβαία εξημέρωση οδηγεί τους ανθρώπους σε μια αγάπη άνευ προηγούμενου. Σε μια αγάπη που δεν διαχωρίζει τον σκύλο από ένα μέλος της οικογένειας, αφού ο σκύλος, ο δικός μου σκύλος, γινόταν αυτοθυσία αν χρειαζόταν πάντα για να με «σώσει».

My bodyguard

Έχει χαϊδέψει τον ώμο μου καλύτερα και από άνθρωπο, έχει ακούσει τις βρισιές, τις φωνές, αλλά και τα λόγια αγάπης μου. Δεν έφυγε, δεν μούτρωσε, δεν γύρισε ποτέ την πλάτη. Αντιθέτως, έχει κλάψει μαζί μου. Έχει χορέψει. Έχει μοιραστεί

το ίδιο φαγητό. Έχει κοιτάξει στα μάτια μου την ψυχή μου. Και εγώ; Εγώ δεν μπορούσα παρά να του λέω καθημερινά πόσο πολύ τον αγαπώ. Άλλοτε βιαστικά κι άλλες φορές ζουλώντας τον μέχρι να βαρεθεί την αγάπη μου.

Ακόμα παιδί

Παρέμεινα παιδί κοντά του και ελπίζω να παραμείνω. Ήταν το πρώτο πλάσμα που μου είπε θα σε βοηθήσω να αναπτύξουμε την συναισθηματική σου νοημοσύνη. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να τον εμπιστευτώ. Γίναμε όλοι πιο προσεκτικοί. Δώσαμε χώρο στα συναισθήματα των άλλων, αφού δια μαγείας από κοινού αποφασίσαμε πως πρέπει να αφουγκραζόμαστε τα συναισθήματα του σκύλου μας. Ο σκύλος μας έγινε εμείς και εμείς χωρίς καν να το σκεφτούμε, εκείνος.

Κατά τον Βίκτωρ, όλα όσα ζήσαμε μαζί δεν θα είχαν καμία αξία, αν δεν μας δίδασκε την αξία του να ζούμε στο τώρα. «Έχουμε χάσει τελείως την μπάλα, αν δεν συνεχίσετε να παίζετε με τα παιχνίδια μου, σας το λέω». Κάπως έτσι θα μας έλεγε αν επικοινωνούσαμε με τα λόγια. Και είμαι σίγουρη πως στεναχωριέται που έχω αφήσει τα παιχνίδια του εκεί που τα άφησε εκείνος. Είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνει όμως, πως δεν θα μου κρατήσει κακία. Πως θα με αφήσει να πάρω τον χρόνο μου.

Γιατί θα ήθελε να με βλέπει να ζω όπως πάντα. Όπως με γνώρισε, όπως τον γνώρισα. Όπως του εξιστόρησα πολλές φορές ότι ονειρεύομαι να ζήσω. Και θα το κάνω. Το υποσχέθηκα. Όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε εκείνον.

Ας το μάθουν όλοι λοιπόν. Ας μάθουν πως το κείμενο αυτό δεν θα είχε καμία αξία, αν δεν κατέληγα σε αυτή την μικρή αλλά σπουδαία συμβουλή: Να ακούτε τον σκύλο σας και κάθε ζωάκι αυτού του κόσμου. Μόνο έτσι θα μάθετε την έννοια της φιλίας. Μόνο έτσι θα μάθουμε όλοι πως η γλώσσα της καρδιάς δεν έχει ανάγκη από λέξεις για να εκφραστεί. Είναι γραμμένη στα μάτια.

Αφιερωμένο στο alter ego μου.