Η Βασιλική Τρουφάκου, αυτή την στιγμή μας καθηλώνει ως Σοφία, στη σειρά του Alpha “Ο Γιατρός“, πλάι στον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζεται να “αλλάξει” μορφή κι εποχή στην πολυαναμενόμενη σειρά του MEGA “Famagusta”, που θα ξεκινήσει να προβάλλεται τη νέα χρονιά. Εκτός όμως από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, η Βασιλική θα βρίσκεται στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού που παρουσιάζει στο “Θέατρον” του Κέντρου Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος”  τη θεατρική μεταφορά του έργου του Γρηγορίου Ξενόπουλου “Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας“.

Αυτή τη φορά αφήνει πίσω της τους ρόλους και απαντάει σε ερωτήματα ζωής.

Που και πως βρίσκεις το peace of mind σου;

Από τη μια πλευρά, θα έλεγα ότι βρίσκω το peace of mind μου στο “κουκούλι” μου. Στο σπίτι μου, στο χώρο μου, στον στενό πυρήνα των ανθρώπων μου, στην πολύ προσωπική μου ρουτίνα, στη μουσική μου, στο διάβασμά μου, σ’ έναν ατελείωτο καλό ύπνο. Από την άλλη, θα έλεγα πως το βρίσκω και σε μια απόδραση. Μπορεί να βρίσκεσαι εδώ, στη βάση σου, και μ’ ένα ταξίδι, ακόμα κι αν πρόκειται για μια διανυκτέρευση, να νιώθεις ότι όλα αλλάζουν, ότι σε υποδέχεται μια γαλήνη. Γυρνάς πίσω και νιώθεις πραγματικά ότι παίζει σε άλλο έργο της ζωής.

Είναι η αγάπη ένα είδος εθισμού;

Όχι. Τη θεωρώ βλακεία αυτή την διατύπωση. Τι σημαίνει “η αγάπη είναι ένα είδος εθισμου”; Η αγάπη είναι μια κινητήριος δύναμη. Η αγάπη είναι αυτό που δίνει νόημα σε αυτή την σκληρότητα και την αδιαφορία του σύμπαντος και της κοινωνίας απέναντί μας. Η αγάπη, και οι δεσμοί που δημιουργούμε από αυτή, με τους ανθρώπους που αγαπάμε, είναι όσα δίνουν πραγματικά νόημα στην καθημερινότητά μας, όσα μας κινούν να κάνουμε πράγματα. Όποιος δεν έχει αγάπη μέσα του, όποιος δεν έχει ενεργά, συγκεκριμένα, χειροπιαστά πράγματα που αγαπάει, πιστεύω πως βιώνει μεγάλο πόνο, μεγάλη ματαίωση.

Θα έκανες σχέση με τον εαυτό σου;

Δε νομίζω ότι είμαι τόσο νάρκισσος αρχικά. Αλλά γενικότερα, η φυσική μου έλξη τόσο σε φιλικό επίπεδο, αλλά και σε συντρόφους, βρίσκεται σε πράγματα που με συμπληρώνουν. Τα πράγματα στις σχέσεις πρέπει να λειτουργούν σαν παζλ, να συμπληρώνουν τα κενά. Είμαι περήφανη για όσα κάνω, χαίρομαι με μένα, ξυπνάω καλά στο δέρμα μου κάθε μέρα, δε με βασανίζει ο εαυτός μου, αλλά υπάρχουν πολλά άλλα “μοντέλα” χαρακτήρων, που με μεγάλη χαρά τ΄ αναγνωρίζω. Για να σου αντιστρέψω όμως και λίγο την ερώτηση, πρέπει να υπάρχει και μια συγγένεια στις σχέσεις, πρέπει να υπάρχουν κοινά στοιχεία.

Φοβάσαι τον ίδιο τον θάνατο σου ή στεναχωριέσαι για όσα θα γίνουν μετά, χωρίς εσένα;

Δε φοβάμαι τίποτα από τα δυο. Δεν έχει ενεργοποιηθεί τουλάχιστον ακόμα κάποιος από αυτούς τους φόβους. Πιο πολύ φοβάμαι την απώλεια δικών μου ανθρώπων όσο είμαι εν ζωή, ή και της δικής μου υγείας, αλλά τον ίδιο το θάνατο όχι. Γιατί όπως λέει και ο Επίκουρος, “εκεί που είμαι εγώ δεν είναι ο θάνατος, εκεί που είναι ο θάνατος δεν είμαι εγώ”. Μεγαλώνοντας αυτό που αισθάνομαι όμως μπορεί να αλλάξει. Προς το παρόν δεν έχω νιώσει έντονα το φόβο του θανάτου, μάλλον έχει μεταμφιεστεί σε κάποια άλλη νεύρωση μου, σε κάποιο άλλο άγχος.

Μπορεί ένας μόνο άνθρωπος να αλλάξει τον κόσμο;

Ένας ανθρωπός δε μπορεί ν’ αλλάξει σχεδόν τίποτα, πόσο μάλλον τον κόσμο. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που εκπέμπουν ένα πολύ δυνατό “σήμα”, κάτι πολύ ισχυρό σε συλλογικό επίπεδο. Αλλά πρέπει να υπάρχει το σωστό timing, η σωστή εποχή, στην οποία και οι υπόλοιποι άνθρωποι θα είναι ανοιχτοί να το δεχτούν. Καταλήγω όμως πως είναι δουλειά όλων μας να αλλάξουμε τον κόσμο.

Η δράση σου παρακινείται από την αγάπη ή από το φόβο;

Η αλήθεια είναι ότι δε μπορείς να προχωρήσεις αν φοβάσαι συνέχεια, αν είσαι αυτό που λέμε “φοβικός”, αν παντού βλέπεις νάρκες και συνωμοσίες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω το συναίσθημα του φόβου κοντά μου, αλλά δε μου υπαγορεύει τι να κάνω. Κάνω το risk assessment μου, την εκτίμηση κινδύνου. Κάποιες φορές πολλοί με κατηγορούν, μου λένε “μην σκέφτεσαι πάντα το χειρότερο”. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι, το σκέφτομαι μ’ ένα λογικό τρόπο, δηλαδή δε φέρνω την καταστροφή. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι να μην αντέχουν να σκεφτούν το χειρότερο σενάριο, κι είναι λογικό, εμένα όμως μου αρέσει να απλώνω τα χαρτιά μου και να γνωρίζω τι μπορεί να χρειαστεί να αντιμετωπίσω. Βέβαια η ζωή δεν είναι σενάριο, απλά θέλω να έχω υπόψιν μου κάποια ενδεχόμενα κάθε φορά. Αν κι όπως καταλαβαίνεις έχω τον φόβο και τον κίνδυνο πάντα στο μυαλό μου, θα έλεγα ότι περισσότερο με παρακινεί η αγάπη μου για κάτι. Ή μάλλον, το πιο σωστό είναι ότι με παρακινεί η επιθυμία μου για κάτι.

Για τι θα ήθελες να σε θυμούνται οι άνθρωποι;

Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να σου πω την αλήθεια την υστεροφημία μου.  Θα ήθελα όμως να αφήσω ένα αποτύπωμα στο χώρο μου, στη δουλειά μου, και νιώθω ήδη έτσι σ’ έναν βαθμό. Ποιός ηθοποιός δε θα ήθελε σε βάθος χρόνου να μην τον θυμούνται, να μην αναγνωρίζουν όσα έχει κάνει στο χώρο του; Αλλά και σε προσωπικό επίπεδο νιώθω το ίδιο. Δε νιώθω ότι περνάω σα νερό πάνω από τους ανθρώπους, ούτε πως οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μου είναι “κομπάρσοι”. Σημασία όμως έχει όσο υπάρχουμε, να γινόμαστε όλο και καλύτεροι, ακόμα και αν σε κάποιες συνθήκες αυτό δεν είναι εφικτό.

Φωτογραφία: Ραφαήλ Φωτόπουλος  Make-Up: Έφη Γερουλάκου

Ευχαριστούμε πολύ το Peace of Mind (Πλατεία Υμηττού 3, Υμηττός) για τη φιλοξενία.