H Μαρία Μανώλη Ζαφειροπούλου, δηλώνει “φαινομενικά travel blogger όμως στην πραγματικότητα είμαι απόφοιτη Business Administration με μεταπτυχιακό στο LSE και εργαζόμενη σε μια πολυεθνική εταιρεία”.

Ταξιδεύει μόνο με τις κανονικές άδειες της, τα σαββατοκύριακα και όταν βρίσκει ελεύθερο χρόνο, αλλά και για επαγγελματικούς λόγους. 

Στον λογαριασμό της στο Instagram φωτογραφίζει τα μέρη που επισκέπτεται και μοιράζεται προτάσεις και tips.

Tι είναι για σένα το ταξίδι;

Δεν νομίζω ότι μπορώ να το περιγράψω με λίγα λόγια. Προσωπικά το να ταξιδεύω σημαίνει να ζώ. Δεν μπορώ να διανοηθώ μία ζωή χωρίς ταξίδια. Μία από τις φίλες μου, μου έχει βγάλει το παρατσούκλι «Γκιούλιβερ», και νομίζω μου ταιριάζει απόλυτα. Αν ποτέ πάψω να ταξιδεύω, πιστεύω θα μαραζώσω. Είμαι κυριολεκτικά εθισμένη σε αυτά. Για μένα τα ταξίδια ειναι στιγμές, εμπειρίες, πρόσωπα, γεύσεις, χρώματα, μυρωδιές, ήχοι, εικόνες, χορός και μουσική.

Είναι δυνατά συναισθήματα προσδοκίας, ανεμελιάς, χαράς, λαχτάρας, συγκίνησης και ενθουσιασμού. Είναι σχολείο ζωής, περιπέτεια, ανακάλυψη, έκπληξη, μαγεία, αδρεναλίνη, αβεβαιότητα και ελευθερία. Είναι μια μικρή «βουτιά» σε έναν άλλο τρόπο ζωής. Είναι ένα διάλλειμα από τη δική μου καθημερινότητα και το να δραπετεύω από τη ρουτίνα μου ή το αλατοπίπερο που κάνει την καθημερινότητα μου «νόστιμη», αν πρόκειται για επαγγελματικό ταξίδι. Το ταξίδι όμως είναι και οι όμορφες αναμνήσεις του μετά, αλλά και οι ιστορίες που γεμίζουν ώρες συζητήσεων στις παρέες μου.

Υπάρχει κάποια πόλη, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, που πια να αποκαλείς ‘’σπίτι’’ σου;

Για μένα το «σπίτι» το κάνουν οι άνθρωποι και όχι τόσο το μέρος. Αν έπρεπε όμως να χαρακτηρίσω ένα τόπο ως «σπίτι» μου θα ήταν η Αθήνα; αφενός γιατί είμαι ερωτευμένη με αυτή την πόλη, και αφετέρου γιατί εκεί γεννήθηκα, μεγάλωσα, μορφώθηκα, εκεί έχω φίλους και οικογένεια, και εκεί είναι όντως το… σπίτι μου. Το δεύτερο μου «σπίτι» όμως είναι και θα είναι το Λονδίνο. Εκεί ζούσα 4 χρόνια, εκεί συνέχισα τις σπουδές μου, εκεί βρίσκεται η δουλειά μου, οι συνάδελφοι μου, αρκετοί φίλοι μου και το κυριότερο: η κολλητή μου! Πού με χάνεις πού με βρίσκεις, θα με βρεις πάρα πολύ συχνά εκεί. Η παράδοξη ιστορία βέβαια με το Λονδίνο, είναι ότι ήταν το μοναδικό μέρος στον κόσμο που έλεγα απο μικρή ότι δεν θέλω και δεν θα μείνω ποτέ (κυρίως λόγω του καιρού). Οπότε, ποτέ μη λες… ποτέ!

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση/δυσκολία στο να ταξιδεύεις πολύ συχνά;

Λόγω του ότι ταξιδεύω πολύ συχνά λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και όχι μόνο για αναψυχή, υπάρχουν κάποιες δυσκολίες στα διαδικαστικά, όπως για παράδειγμα τα ρούχα και οι αποσκευές. Για πρακτικούς λόγους, δεν παίρνω ποτέ μεγάλη βαλίτσα μαζί μου προκειμένου να αποφύγω να κουβαλάω στις διαδρομές από αεροδρόμια μεγάλα βάρη, να μην περιμένω την αποσκευή μετά την αποβίβαση από το αεροπλάνο ώστε να φεύγω γρήγορα κλπ. Οπότε καταλήγω πολλές φορές να παίζω κυριολεκτικά τέτρις για το πώς θα χωρέσω

τα πράγματα σε πολύ λίγο και μικρό χώρο, και όπως είναι προφανές δεν παίρνω πάντα αυτά που θέλω.

Απο την άλλη, μιά άλλου είδους πρόκληση, και πιο ουσιαστική, είναι το να μην χάνεις τη μαγεία. Όσο αυξάνεται η συχνότητα μιας δραστηριότητας, τόσο πιο συνηθισμένη και «καθημερινή» γίνεται. Είναι πολύ εύκολο να το αντιμετωπίζεις σαν κάτι απλό, να γίνει συνήθεια και να μην ενθουσιάζεσαι το ίδιο. Προσπαθώ λοιπόν το κάθε ταξίδι να μην το θεωρώ δεδομένο, να ανυπομονώ και να ενθουσιάζομαι το ίδιο έντονα για το κάθε ένα, αλλά και να το βλέπω σαν κάτι που πάω να κάνω πρώτη φορά, έτσι δεν χάνω ποτέ αυτή τη… μαγεία!

Ποιο κομμάτι απολαμβάνεις περισσότερο σε ένα ταξίδι;

Το κάθε ταξίδι μου δεν ξεκινάει τη στιγμή που φτάνω σε ένα προορισμό ούτε τελειώνει τη στιγμή που γυρίζω. Αρχίζει από πολύ πριν την αναχώρηση (από την οργάνωση και το κλείσιμο των εισιτηρίων) και θεωρητικά δεν τελειώνει ποτέ και μένει πάντα μέσα μου μέσα απο τις γνωριμίες, τις αναμνήσεις, τις φωτογραφίες, και απολαμβάνω το κάθε δευτερόλεπτο. Πάραυτα, το πιο αγαπημένο μου κομμάτι είναι η στιγμή που κατεβαίνω από το αεροπλάνο/πλοίο/αυτοκίνητο (και κατεβαίνω πάντα με το δεξί!) και ξέρω ότι εκείνη τη στιγμή ξεκινάει η «περιπέτεια»…

Έχεις κάποια ανάμνηση από τα ταξίδια που έκανες στην παιδική σου ηλικία;

Ταξίδευα αρκετά από την παιδική ηλικία μαζί με τους γονείς μου, πράγμα που εξακολουθώ να κάνω αρκετές φορές μέχρι και σήμερα. Το «μικρόβιο» των ταξιδιών το πήρα από αυτούς. Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό ήταν μαζί τους όταν ήμουν 6 χρονών και πήγαμε στο Παρίσι. Ίσως ακουστεί περίεργο, αλλά θυμάμαι κάθε παραμικρή λεπτομέρεια του ταξιδιού αυτού, από συζητήσεις μέχρι μέρη που φάγαμε και επισκεφθήκαμε; προφανώς με αποκορύφωμα την Disneyland που επίτηδες μου την είχαν φυλάξει για την τελευταία μέρα για να είμαι «καλό» παιδί κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου ταξιδιού. Σηκωνόμουν κάθε πρωί νωρίς για να ρωτήσω αν ήρθε η μέρα!

Ανεξάρτητα όμως από το πρώτο μου ταξίδι, θυμάμαι με μεγάλη λεπτομέρεια και όλα τα υπόλοιπα ταξίδια και εκδρομές, είτε Ελλάδα είτε εξωτερικό, γιατί πάντα ήταν οι πιο όμορφες και δυνατές στιγμές της εκάστοτε χρονιάς μου.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος σε όλο τον κόσμο και γιατί;

Αυτή είναι πιο συχνή ερώτηση που μου κάνουν. Και η απάντηση είναι πολύ απλή: Όλα τα μέρη. Κάθε ταξίδι προσωπικό ή επαγγελματικό, μακρινό ή κοντινό, μεγάλης ή μικρής διάρκειας, έχει κάτι να μου δώσει. Κανένα ταξίδι δεν είναι τέλειο και κάθε προορισμός είναι μοναδικός για μένα. Κάθε μέρος έχει το δικό του «χρώμα», τη δική του αύρα, τη δική του προσωπικότητα. Ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο μέρος γιατί μ αρέσει να βλέπω το κάθε ένα με τις δικές του ομορφιές.

Τι σε έχουν διδάξει τα ταξίδια και οι εκδρομές σας;

Κάθε ταξίδι το θεωρώ την καλύτερη επένδυση και το πιο σημαντικό σχολείο που θα μπορούσε να πάει κανείς. Μια επένδυση που σε κάνει πιο πλούσιο (σίγουρα όχι στην τσέπη!) και ένα σχολείο που σου ανοίγει τα μάτια και το μυαλό. Που σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα γύρω σου με άλλο μάτι και οπτική. Που σε βγάζει από τη φούσκα σου και την άνεση σου. Ένα πράγμα που δεν αντέχω, είναι να ακούω κάποιον να λέει ότι ένα μέρος ήταν «βρώμικο», «χωρίς γούστο» ή «φτωχικό».

Ακόμα και έτσι να ήταν, αυτά τα χαρακτηριστικά είναι μέρος της προσωπικότητας και του χαρακτήρα ενός τόπου που πρέπει να μάθει κανείς να τα αναγνωρίζει αλλά και να μην τον εμποδίζουν να βλέπει την κουλτούρα, την ιστορία και την πραγματική ομορφιά πίσω από αυτά.

Mέσα από τα ταξίδια μαθαίνω να μην ψάχνω το συνηθισμένο, το γνώριμο, το οικείο, το κοινότυπο για εμένα αλλά μαθαίνω να αναζητώ το διαφορετικό. Και να το αμφισβητώ, μα και να το κατανοώ. Και να το αποδέχομαι. Και να το αγαπώ.