Ο Γιάννης Σαρακατσάνης δουλεύει στο θέατρο από το 2001, παίζοντας, γράφοντας και σκηνοθετώντας. Από το 2007 τον βλέπουμε και στο ομώνυμο κανάλι του στο YouTube όπου με το απολαυστικό καυστικό του χιούμορ σε βοηθά “να βλέπεις τα πράγματα όπως δεν τα είδες ποτέ”.

Είναι αλαζονεία να επιδιώκεις κάτι καλύτερο για σένα και δεν συμβιβάζεσαι; Δεν θα μπορούσε να είναι μια μορφή αυτοσεβασμού;

Φυσικά και είναι χρέος μας να επιδιώκουμε το καλύτερο για εμάς. Αλλά υπάρχει και ένα όριο. Αλαζονεία είναι όταν χάνουμε την επαφή με τους άλλους, όταν λειτουργούμε μόνο για τον εαυτό μας και τότε, αργά ή γρήγορα, το πληρώνουμε. Ακόμα και αν αποκτήσουμε “το καλύτερο για τον εαυτό μας” τι να το κάνουμε αν καταλήξουμε μόνοι μας; Η μοναξιά πονάει και ένας διαστρεβλωμένος αυτοσεβασμός δεν γιατρεύει αυτόν τον πόνο.

Μπορεί ο φθόνος να λειτουργήσει ως κινητήρια δύναμη για εξέλιξη και πρόοδο;

Πάντα ζήλευα αυτούς που έκαναν ωραία πράγματα στους τομείς που δραστηριοποιούμαι! Από μικρός, όταν έβλεπα ωραίες και έξυπνες παραστάσεις έσκαγα από τη ζήλια μου. Θεωρώ μάλιστα ότι αυτή η ζήλια αποτέλεσε σημαντικότατη κινητήριο δύναμη για μένα. Αυτό ισχύει με όλα τα “θανάσιμα αμαρτήματα” νομίζω. Όσο μας κάνουν δημιουργικούς, όσο μας κάνουν να μαθαίνουμε, να δουλεύουμε και να εξελισσόμαστε είναι θετικά. Αλλά αν ξεπεράσουμε το όριο γίνονται καταστροφικά. Η τέχνη της ζωής είναι η εύρεση αυτού του ορίου.

Τι μπορεί να σε βγάλει από τα όριά σου; Τι σε θυμώνει καθημερινά;

Με εξοργίζει η αδικία! Πεθαίνω όταν βλέπω καλές και τίμιες προθέσεις να μην αναγνωρίζονται. Εξοργίζομαι όταν βλέπω ηθικούς ανθρώπους να αντιμετωπίζονται με δυσπιστία επειδή “κατά βάθος όλοι κοιτάνε την πάρτη τους”. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν βλέπω αυτούς που ακολουθούν κανόνες να θεωρούνται κορόιδα.

Με τις ταχύτητες του 2023 μήπως η οκνηρία είναι περισσότερο αρετή παρά αμαρτία;

Τις πρώτες μέρες τις καραντίνας βίωσα ακριβώς αυτό. Δεν είναι μόνο ότι δεν είχα δουλειά ήταν ότι κανείς δεν είχε δουλειά και άρα δεν πείραζε που δεν έχω δουλειά. Ξαφνικά έφυγε από πάνω μου μια πίεση απόδοσης – απόλυτα συνυφασμένη με τον πολιτισμό μας – και για λίγο καιρό αισθάνθηκα μια ελευθερία που είχα να νιώσω από τα φοιτητικά μου χρόνια (γι’ αυτό δεν πήρα και πτυχίο ποτέ). Μέσα σε αυτήν την ελευθερία ξαναβρήκα τη χαμένη δημιουργικότητα μου και έφτιαξα το πρώτο μου βίντεο στο κανάλι.

Είναι κακό να τα θέλεις όλα; Και τελικά ποιος είναι άπληστος; Ο τζογαδόρος ή το καζίνο;

Ναι! Είναι κακό να τα θέλεις όλα! Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να τα έχεις όλα! Και έτσι θα είσαι πάντα δυστυχής! Το μυστικό της ευτυχίας είναι να μην τα θέλεις όλα. Να αξιολογήσεις αυτά που αξίζει να θες και να μάθεις να κάνεις συμβιβασμούς για τα υπόλοιπα.

Ζούμε σε έναν κόσμο που οι τάσεις κάνουν μόδα τη λιτή και στερητική ζωή, με δίαιτες μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μήπως θα έπρεπε να “πεινάμε” για περισσότερα; Μήπως δεν είμαστε τόσο λαίμαργοι τελικά;

Νομίζω πως ζούμε σε έναν κόσμο που, αντιθέτως, μας θέλει λαίμαργους! Και όχι μόνο για φαΐ φυσικά, αλλά για τα πάντα. Αν σταματήσουμε να καταναλώνουμε θα σταματήσει και ο πολιτισμός μας. Για να απαντήσω λοιπόν χρησιμοποιώντας τα “συστατικά” της ερώτησης: Πιστεύω ότι θα έπρεπε να πεινάμε για λιγότερα.

Γιατί ενώ το σεξ είναι πια παντού γύρω μας τελικά μάλλον κάνουμε λιγότερο σεξ;

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ κάνω λιγότερο σεξ επειδή έχω παιδί 3ων ετών.

Από ΄κει και πέρα η λαγνεία και το σεξ είναι απαραίτητα στη ζωή. Είναι ίσως τα τελευταία πράγματα που μας φέρνουν σε τόσο απόλυτη επαφή με το σώμα μας. Απλώς η εύκολη πρόσβαση στην πορνογραφία, η λαγνεία ως application και το σεξ ως χόμπι έχουν και έναν κίνδυνο. Το σεξ μπορεί να γίνει πρόχειρο. Σιγά σιγά μαθαίνουμε να κρυβόμαστε πίσω από αυτό και έτσι χάνουμε την συναισθηματική και πνευματική σύνδεση που μπορεί να μας προσφέρει.

Ποιο θα έπρεπε να είναι το 8ο αμάρτημα;

Η προκατάληψη της επιβεβαίωσης, κατά κόσμο το “confirmation bias”.

Αυτός είναι ο πιο μεγάλος κίνδυνος της εποχής μας. Η υποσυνείδητη τάση μας να αποφεύγουμε τις πληροφορίες που καταρρίπτουν αυτά που πιστεύουμε και η ανάγκη μας να μαζεύουμε αυτές που τα επιβεβαιώνουν.

Ύπουλη αμαρτία! Δεν πονάει, δεν την καταλαβαίνεις και δεν σε σώζει ούτε η εξυπνάδα σου. Απλώς βυθίζεσαι σε έναν καθησυχαστικό κόσμο, στον οποίο έχεις πάντα δίκιο ώσπου να μείνεις τελείως μόνος ή να πέσει πάνω σου η πραγματικότητα και να σε διαλύσει.

Φωτογραφία: Ραφαήλ Φωτόπουλος 

Ευχαριστούμε πολύ το Sinners Pizza για τη φιλοξενία.