Την δεκαετία του ’80 τα παιδιά έκαναν συλλογή από γραμματόσημα. Εμείς οι γεννημένοι την δεκαετία του ’90 κάναμε συλλογή από αυτοκόλλητα. Θυμάμαι αγοράζαμε μεγάλα άλμπουμ και δείχναμε κάθε φορά με καμάρι τα καινούργια αποκτήματα στους φίλους μας. Κάθε νέα καρτέλα από αυτοκόλλητα, γέμιζε και μια κενή σελίδα στην συλλογή. Κάναμε και ανταλλαγές, γιατί πάντα μοιραζόμασταν όχι όμως τα πάντα. Υπήρχαν βλέπεις κάποια συγκεκριμένα αυτοκόλλητα που δεν αποχωριζόμασταν ποτέ και τρέμαμε κάθε φορά που κάποιος τα επέλεγε για ανταλλαγή. Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια, ξεκάθαρη και χωρίς περιθώρια συζήτησης «Αυτό δεν το δίνω, διάλεξε άλλο». Κάποτε τα αγαπημένα μας αυτοκόλλητα πάλιωναν και τα αντικαθιστούσαν νέα, όμως πάντα παρέμεναν στον άλμπουμ μας. Κάθε αυτοκόλλητο είχε την δική του ιστορία, τη δική του μνήμη και μας θύμιζε κάτι. Ακόμη και αυτά που δεν ήταν αρχικά δικά μας αλλά έγιναν στην πορεία μέσω ανταλλαγής, μας θύμιζαν τους ιδιοκτήτες τους. Τελικά μεγαλώσαμε και σταματήσαμε να κάνουμε συλλογή. Ή μήπως όχι; Πρόσφατα κατάλαβα πως ποτέ δεν παύουμε να είμαστε συλλέκτες. Πλέον η συλλογή μας δεν αποτελείται από αυτοκόλλητα ή γραμματόσημα, αλλά από στιγμές, οι οποίες συνθέτους το άλμπουμ της ζωής μας. Η διαδικασία παραμένει ίδια όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Νέες στιγμές προσθέτονται καθημερινά, γεμίζοντας τις κενές σελίδες. Κάποιες από αυτές δεν μας αρέσουν τόσο και άλλες τις αγαπάμε πιο πολύ. Μερικές από αυτές είναι ξεχωριστές γιατί τις έχουμε μοιραστεί και έχουμε ανταλλάξει συναισθήματα με αγαπημένα μας πρόσωπα. Άλλες πάλι θέλουμε να τις κρύψουμε καλά και να τις κρατήσουμε μόνο για τον εαυτό μας. Οι στιγμές δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα σημαντικές για να προστεθούν στο άλμπουμ μας, αρκεί να μας γεννούν ένα οποιοδήποτε συναίσθημα όταν συμβαίνουν. Πριν μερικούς μήνες ήμουν σε ένα πάρκο στο Παρίσι, καθόμουν μόνη οκλαδόν σε ένα παγκάκι τρώγοντας παγωτό και μουτζουρώνοντας το σημειωματάριό μου, ενώ περίμενα την φίλη μου να έρθει από το μουσείο. Μια κυρία πέρασε και αυθόρμητα μου είπε πως μόλις με είδε να κάθομαι έτσι ανέμελη της θύμισα την επτάχρονη εγγονή της. Εκείνη η στιγμή ζωγράφισε στο πρόσωπό μου ένα χαμόγελο, εκείνη τη στιγμή ήμουν απλά πλήρης και ευτυχισμένη και έτσι η στιγμή προστέθηκε στο άλμπουμ μου. Με τον καιρό καταλαβαίνουμε πως οι απλές ή απρόσμενες στιγμές ίσως γεννούν τα μεγαλύτερα και πιο δυνατά συναισθήματα. Ένα συνηθισμένο απόγευμα με τους φίλους σου γεμάτο γέλια, η αγκαλιά των γονιών σου, ένας αποχωρισμός στο αεροδρόμιο, μια άφιξη που δεν περίμενες, ένα μου λείπεις ή ένα ποτάμι δάκρυα, ένα κοκτέιλ στην παραλία, οι στίχοι αγαπημένων τραγουδιών, η γεύση του αγαπημένου σου φαγητού… Χαρούμενες ή όχι, παλιές και νέες, ομαδικές ή ατομικές, όλες είναι οι δικές μας στιγμές και συμπληρώνουν την συλλογή της ζωής μας.