Θα ξεκινήσω λέγοντας πως δε μου αρέσουν καθόλου οι εκπλήξεις (εκτός αν είναι γενεθλίων – και πάλι με επιφύλαξη). Ένας άνθρωπος σαν εμένα δεν θα αισθανόταν άνετα να αφήσει την τύχη των πραγμάτων στα χέρια κάποιου -οποιουδήποτε- άλλου. Ούτε θα μπορούσε να αισθανθεί οικεία σε ένα άγνωστο περιβάλλον, με ανθρώπους με τους οποίους δεν σχετίζεται άμεσα. Ένας άνθρωπος σαν εμένα θα ήθελε ιδανικά το πρωί που ξυπνάει να ξέρει ακριβώς τι έχει να κάνει και τίποτα απ’ όσα έχει σχεδιάσει να μην ανατραπεί. Οι αλλαγές μου προκαλούν αμηχανία. Το ξαφνικό μου προκαλεί αμηχανία. Ό,τι δεν έχω σχεδιάσει, δεν ξέρω πώς να το χειριστώ.

Κανείς, όμως, όσο control freak κι αν είναι, δεν μπορεί να ελέγξει τα πάντα. Το απρόοπτο είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής, αργά ή γρήγορα θα έρθει. Και δεν είμαι εδώ για να μιλήσω για τα δυσάρεστα απρόοπτα, αλλά για εκείνες τις μικρές ή μεγαλύτερες πόρτες ευκαιριών που σου ανοίγονται και φοβάσαι ακόμη και να κρυφοκοιτάξεις για να δεις τι υπάρχει στην άλλη πλευρά. «Άσε», λες, «τουλάχιστον εδώ ξέρω πού βρίσκομαι, τι συμβαίνει, τι έχω να αντιμετωπίσω. Πού να βγαίνω εκεί έξω, στο άγνωστο».

Κι εδώ είναι που έρχεται ο σοφός λαός και λέει ότι «η ζώνη ασφαλείας σου είναι ένα πολύ όμορφο μέρος, αλλά τίποτα δεν αναπτύσσεται ποτέ εκεί». Ακόμη κι αν εσύ δεν κάνεις καμία κίνηση να βγεις από αυτή τη ζώνη, έρχεται κάποια στιγμή που η ζωή σε «πετάει» αναγκαστικά έξω από αυτή. Κι ευτυχώς για εμάς, ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Είναι σαν μια μεγάλη, σοφή κυρία, που κάθεται κρυμμένη σε μια σκοτεινή γωνία και παρακολουθεί. Καμιά φορά, κρυφογελά. Είναι τότε που ξέρει ότι σου ετοιμάζει κάτι καλό. Κάτι που στην αρχή θα σε φέρει στην αμηχανία που λέγαμε πριν, σύντομα όμως θα ανακαλύψεις ότι ήταν για καλό.

Στην ταινία «Yes Man» o μονόχνωτος Καρλ Άλεν (Jim Carey) αντιμετωπίζει μια καθημερινότητα γεμάτη αρνητισμό, μέχρι που αποφασίζει να ακολουθήσει τη συμβουλή ενός προγράμματος αυτοβοήθειας, που στηρίζεται σε μια βασική αρχή: Να λες «ναι!» σε όλα. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορώ να ταυτιστώ αρκετά με αυτή την ταινία. Γιατί προφανώς υπάρχει μια δόση υπερβολής, ταυτόχρονα όμως υπάρχει και μια ουσία που αξίζει την προσοχή μας.

Πρόσφατα, μου ζητήθηκε να αναλάβω μια επαγγελματική αποστολή. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως δεν ήθελα καθόλου να το κάνω. Κάτι είχε έρθει να ταράξει τα ήρεμα νερά της καθημερινότητάς μου, να φέρει ανατροπή, να με βγάλει από τη ζώνη όπου ένιωθα οικεία. Δε μπορούσα να φέρω αντίρρηση. Σήμερα, ευγνωμονώ την τύχη μου γι’ αυτό. Χαίρομαι που δεν είχα επιλογή, γιατί, αν είχα, δεν θα το είχα ζήσει ποτέ. Ήταν ένα απρόοπτο που μου χάρισε πολλά, πολλά περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσα να φανταστώ.

Μετά από τόσο ανατρεπτικές εμπειρίες, ακόμη κι ο πιο ξεροκέφαλος άνθρωπος βάζει μυαλό. Η αντίθεση ανάμεσα στον αρχικό αρνητισμό μου και την τελική ευγνωμοσύνη μου έμεινε βαθιά χαραγμένη στο νου μου. Φυσικά, το πώς νιώθεις για ορισμένες καταστάσεις δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, ίσως και ποτέ. Το πώς αντιδράς, όμως, σε αυτές μπορεί να αλλάξει.

Έτσι, λίγο καιρό μετά, μου συνέβη κάτι πολύ πιο απλό: Έλαβα μια πρόσκληση για μια συνάντηση. Μάντεψε! Πάλι δεν ήθελα να πάω. Ένιωθα αμήχανα, σκέφτηκα «τι δουλειά έχω εγώ εκεί; πώς μπορώ να αρνηθώ ευγενικά;». Πριν προλάβω να απαντήσω, θυμήθηκα τι συνέβη την τελευταία φορά που ένιωσα έτσι. Κι έτσι αποφάσισα να το δω σαν παιχνίδι. Ένα παιχνίδι πρόκλησης του εαυτού μου. «Θα έρθω», είπα πριν προλάβω να το σκεφτώ περισσότερο. Το αποτέλεσμα; Δεν θα άλλαζα εκείνη τη βραδιά με τίποτα.

Κι όλα αυτά γιατί έκανα το βήμα. Ένα μικρό βηματάκι προς το άγνωστο. Στην τελική, ποιο είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί; Να μην περάσω καλά. Και τι έγινε; Όσα θα μπορούσα να κερδίσω ήταν σίγουρα πολύ περισσότερα απ’ αυτά που θα κινδύνευα να χάσω.

Αν πω ότι άλλαξα, θα είναι ψέματα. Αν πω πως την επόμενη φορά που θα μου σκάσει κάτι απρόοπτο, θα το αντιμετωπίσω αυτόματα με χαρά ή ενθουσιασμό, θα είναι πάλι ψέματα. Τώρα, όμως, πήρα το μάθημά μου. Ανοίγω την πόρτα στις ευκαιρίες. Εκθέτω τον εαυτό μου εκεί έξω, στο άγνωστο, το αμήχανο. Κι αυτό έχει πολλή ομορφιά.

Κι αν όλα αυτά μπορούν να έρθουν από μια απλή πρόσκληση, σκέψου τι μπορεί να σου συμβεί αν ανοίξεις την πόρτα στα σημαντικά…