Όταν ακόμη δεν έχεις μάθει πολλά για την ταινία, από τον τίτλο και μόνο φαντάζεσαι ότι αφορά την περιπλοκότητα της μητρότητας. Το Parallel Mothers του Πέδρο Αλμοδόβαρ, όμως, αποτελεί το όχημα μέσα από το οποίο ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει κατά μέτωπο ένα θέμα που απέφευγε από την αρχή της καριέρας του: το σκοτεινό παρελθόν της Ισπανίας.

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ απέφευγε τις πολιτικές αναφορές στις ταινίες του

Κι όταν δεν μπορούσε να τις αποφύγει, αυτές σίγουρα δεν είχαν να κάνουν με τη δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία. Ωστόσο, αυτή ακριβώς η περίοδος και τα κατάλοιπά της φαίνεται να έρχονται στο προσκήνιο με τη νέα του ταινία. Η Ana και η Janis, οι δύο ηρωίδες της ταινίας, εκφράζουν τις δύο αντικρουόμενες απόψεις που υπάρχουν ακόμη και σήμερα στη χώρα. Όταν μετά το τέλος της δικτατορίας του Φράνκο περισσότεροι από 100,000 αγνοούμενοι άνθρωποι θεωρήθηκαν αυτόματα νεκροί, οι οικογένειές τους δεν μπορούσαν να το αποδεχθούν.

Σε αυτή την περίπτωση ανήκει και η Janis, που επιμένει να ανασκαλεύει το παρελθόν ώστε να επέλθει δικαιοσύνη. Από την άλλη, υπάρχει η Αna, το νέο πνεύμα της εποχής, που θεωρεί ότι κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται. Για εκείνη, η αναζήτηση στο παρελθόν είναι μία αφορμή για να ξανανοίξουν παλιές πληγές.

Η Ισπανία δεν έχει καλές σχέσεις με το παρελθόν της

Αυτό είναι κάτι που εμείς σαν Έλληνες μπορούμε να το καταλάβουμε καλά. Στη σύγχρονη τέχνη, το τραύμα και ο διχασμός του Εμφυλίου πάντοτε υπονοείται. Ωστόσο, κανένα έργο ποτέ δεν προσπαθεί να πάρει θέση σε αυτή τη διαμάχη που υποβόσκει μέχρι σήμερα. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της ισπανικής δικτατορίας. Μόνο που αυτή τη φορά ο Αλμοδόβαρ αποφάσισε να πάρει θέση. Αν μη τι άλλο, θέλει να δείξει στις νέες γενιές πως χρειάζεται να κοιτούν το παρελθόν. Όπως έχει αναφέρει και σε πρόσφατες συνεντεύξεις του, οι νέοι μόνο κοιτώντας το παρελθόν τους θα κατανοήσουν τα προβλήματα του σήμερα.