Ο Πάνος Τριανταφύλλου μοιάζει να συλλέγει μετάλλια. Ένα ασημένιο στη σπάθη, στην Παραολυμπιάδα του Ρίο, το 2016, ένα χάλκινο σ’ αυτη του Τόκυο, το 2020, ενώ τον Οκτώβριο του 2023 έκανε έναν σπουδαίο αγώνα που τον κατέταξε πέμπτο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιταλίας, μεταξύ πολλών άλλων.

“Είμαι και αθλητής του μπάσκετ αμαξιδίων αν και φέτος, δεν παίζω μπάσκετ. Γενικά, είμαι ένα ήσυχο πνεύμα που του αρέσει πολύ το τραγούδι και αυτή τη στιγμή είμαι και φοιτητής, με σκοπό να βγω προπονητής ξιφασκίας” συμπληρώνει όταν τον ρωτάω τι άλλο πρέπει να ξέρουμε για εκείνον.

Από νωρίς μετά το ατύχημά σου ασχολήθηκες ενεργά με τον αθλητισμό. Αρχικά εντάχθηκες στην Εθνική ομάδα μπάσκετ κι αφού δοκίμασες μερικά αθλήματα κατέληξες στην ξιφασκία όπου έχεις κατακτήσει όλες αυτές τις διακρίσεις. Θεωρείς πως ο σκοπός της ζωής μας τελικά έρχεται και μας βρίσκει όπως κι αν εξελίσσονται τα πράγματα;

Δεν ξέρω εάν ο σκοπός της ζωής έρχεται όπως και να εξελίσσονται τα πράγματα.

Θα μπορούσε κάλλιστα να μην ήμουν αθλητής εάν δεν είχα αυτό το ατύχημα. Πιστεύω πως πολλά πράγματα από αυτά που γινόμαστε, από αυτά τα πράγματα που είμαστε, έχουν να κάνουν με τις αποφάσεις που έχουμε πάρει στη ζωή μας, που έχουμε αποφασίσει τέλος πάντων να επενδύσουμε, τι ρίσκα έχουμε πάρει γενικότερα. Πιστεύω ότι το κομμάτι του αθλητισμού ναι μεν ήρθε αλλά ίσως τελικά να μην είναι ο σκοπός της ζωής μου. Ίσως μέσω του αθλητισμού να έχω καταφέρει και να έχω δώσει δύναμη σε πολλά άλλα άτομα τα οποία έχουν περάσει ή περνάνε μία πολύ μεγάλη δυσκολία στη ζωή τους, και αναφέρομαι σε κάποια σωματική αναπηρία.

Το αναφέρω επειδή έχω δεχτεί πάρα πολλά μηνύματα από άλλα άτομα και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο, να ξέρω δηλαδή ότι έχω δώσει δύναμη έστω και σε έναν άνθρωπο. Με κάνει περισσότερο χαρούμενο από το ότι έχω κατακτήσει ας πούμε ένα μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς αγώνες.

Ποια είναι τα στοιχεία της ξιφασκίας με αμαξίδιο και ποια από αυτά χρειάζονται για να τα καταφέρεις σ’ αυτό; Έχει κοινά με το μπάσκετ;

Το κάθε άθλημα είναι διαφορετικό και έχει διαφορετική τεχνική έτσι και το μπάσκετ με την ξιφασκία δεν έχουν πολλά κοινά. Σίγουρα μπορείς να χρησιμοποιήσεις κάποια πράγματα από το ένα και να τα μεταφέρεις στο άλλο. Όπως το ότι εγώ ξεκίνησα με μπάσκετ. Πήρα τη φυσική κατάσταση που έχτισα από το μπάσκετ και την εφάρμοσα στην ξιφασκία. Από εκεί και πέρα, όπως είπα κάθε άθλημα έχει διαφορετική τεχνική.

Η ξιφασκία γενικότερα χρειάζεται έκρηξη. Είναι δύναμη, στρατηγική, γενικά πρέπει να δουλεύει πάρα πολύ το μυαλό σου την ώρα του παιχνιδιού. Χρειάζεται η πρόβλεψη, να προβλέπεις την κίνηση του αντιπάλου σε συνέχεια. Η διαφορά με την ξιφασκία σε αμαξίδιο, είναι ότι χρειάζεται άψογη τεχνική στο χέρι λόγω το ότι είναι μικρή η απόσταση των δύο αντιπάλων σε σχέση με την ξιφασκία των αρτιμελών, οπότε η τεχνική στο χέρι πρέπει να είναι άριστη.

Στην ξιφασκία των αρτιμελών, επειδή υπάρχει απόσταση με τα πόδια μπορούν να πηγαίνουν μπρος πίσω και να ρυθμίζουν την απόσταση, κάτι το οποίο δεν γίνεται στην ξιφασκία με αμαξίδιο.

Αν δεν κάνω λάθος μέχρι σήμερα έχεις 2 συμμετοχές σε Παραολυμπιακούς Αγώνες αλλά και σημαντικές διακρίσεις σε παγκόσμιες διοργανώσεις όπως το χρυσό στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019. Τι σημαίνουν αυτά τα μετάλλια για σένα;

Όλα αυτά τα μετάλλια είναι η ανταμοιβή μου για όλες τις προσπάθειες τις οποίες έχω κάνει κάτω από αντίξοες συνθήκες αφού ένας αθλητής με αναπηρία στη χώρα μας, δυστυχώς συναντά πάρα πολλές δυσκολίες. Δυσκολίες από το πώς θα βγει από το σπίτι του, από το πώς θα πάει στην προπόνησή του και αν θα είναι εύκολη η προπόνησή του σε αυτούς τους προπονητικούς χώρους από θέμα πρόσβασης και συνάμα ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα κράτος και κατά επέκταση ομοσπονδίες που δεν ασχολούνται και δεν δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό που αρμόζει στον αθλητισμό.

Όταν δεν μας στέλνουν σε αγώνες με την αιτιολογία ότι δεν υπάρχουν χρήματα, όταν δεν στηρίζουν τους αθλητές για να μπορούν να υπολογίζονται ως επαγγελματίες ώστε να κάνουν μόνο αυτό και να τιμούν τη χώρα τους. Όταν λοιπόν υπάρχουν αυτές οι δυσκολίες και καταφέρνεις να ανταγωνίζεσαι χώρες του εξωτερικού όπου έχουν όλα αυτά τα θετικά, όλα αυτά τα προνόμια, καταλαβαίνεις ότι είναι τεράστια επιτυχία να καταφέρνεις να φέρεις κάποιο μετάλλιο. Εγώ μπορεί σιγά σιγά να φτάνω στο τέλος της αθλητικής μου καριέρας και λόγω ηλικίας ίσως, αλλά στα νέα τα παιδιά δυστυχώς δεν δίνονται ευκαιρίες για να προχωρήσουν στον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό.

Γιατί τον αθλητισμό μπορούν να το κάνουν όλοι, τον πρωταθλητισμό μπορούν να τον κάνουν λίγοι. Θα πρέπει να έχουν τα κότσια και τις αντοχές να ξεπεράσουν πάρα μα πάρα πολλά εμπόδια. Όχι μόνο τα εμπόδια της προσβασιμότητας αλλά και άλλα εμπόδια που θα βρεθούν μπροστά τους. Δεν το λέω αυτό για να αποτρέψω τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, γιατί ο πρωταθλητισμός είναι ένα μικρόβιο το οποίο δεν φεύγει καθόλου εύκολα, ίσα ίσα κάνει πάρα μα πάρα πολύ καλό στην ψυχή και στο σώμα μας αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα ο πρωταθλητισμός είναι δύσκολος. Όσοι είναι δυνατοί και όσοι μπορούν να το κάνουν, να το κάνουν γιατί πραγματικά στο τέλος αξίζει.

Τι έχει η αθλητική σου καθημερινότητα αυτή την περίοδο;

Αυτή την περίοδο η καθημερινότητά μου έχει μόνο προπονήσεις ξιφασκίας λόγω του ότι οι αγώνες δεν σταματάνε, έχουμε μπροστά μας τους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι και πριν από τους Παραολυμπιακούς έχω ένα Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα σε περίπου δύο μήνες, μετά ένα Παγκόσμιο κύπελλο. Βάζω τα δυνατά μου για να τα πάω όσο καλύτερα γίνεται σε αυτούς τους αγώνες με σκοπό να πάρω την πρόκρισή μου στους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι και εκεί να τα πάω όσο καλύτερα γίνεται και αν τα καταφέρω πρώτα ο Θεός, να ακουστεί και ο Εθνικός Ύμνος.

Τι σου έχει μάθει για τη ζωή ο αθλητισμός, το μπάσκετ και η ξιφασκία;

Ο αθλητισμός γενικότερα στη ζωή μου μου έχει μάθει πάρα πολλά πράγματα, θα διαχωρίσω λίγο το ατομικό με το ομαδικό άθλημα και θα το κάνω αυτό γιατί έχω περάσει και από τα δύο και θα πω πως ένα ομαδικό άθλημα σε κάνει να μπορείς να συνυπάρχεις με άλλα άτομα και να ξέρεις ότι κάποια πράγματα, κάποιος στόχος για να επιτευχθεί χρειάζεται ομαδική δουλειά, χρειάζεται συλλογική δουλειά και ειδικότερα πιο σωστή συλλογική δουλειά.

Το ατομικό με έχει κάνει να μαθαίνω από τα λάθη μου, να προσπαθώ να τα διορθώσω και να παίρνω γενικά στη ζωή μου πιο έτσι σκεπτόμενες και πιο ίσως σωστές αποφάσεις και άλλα πάρα μα πάρα πολλά πράγματα.

Υπάρχουν δυνάμεις με τις οποίες όλοι λίγο πολύ γεννιόμαστε μ’ αυτές αλλά δεν μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε εύκολα ή είναι δυνάμεις πιστεύεις που αναπτύσσουμε μέσα από συνθήκες και καταστάσεις;

Πιστεύω ότι όλοι γεννιόμαστε με κάποιες δυνάμεις τις οποίες προφανώς δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε εάν δεν έχει χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε κάποιες καταστάσεις ή κάποιες δυσκολίες στη ζωή για να τις ξεπεράσουμε. Έτσι και εγώ πιστεύω, εάν δεν είχα αυτό το ατύχημα, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω πάνω σε αυτό το οποίο βιώνω. Εάν δεν είχα πιάσει για πρώτη μου φορά μπάλα και είχα πάει σε μία ομάδα δεν ξέρω εάν μπορούσα να παίξω μπάσκετ και ούτω καθεξής. Οπότε πιστεύω ακράδαντα ότι μόνο μέσα από τις δυσκολίες της ζωής και από πράγματα τα οποία μας έχουν συμβεί μπορούμε να μάθουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να τις καταλάβουμε. Και όταν δεν υπάρχει επιλογή να αλλάξουμε μία κατάσταση τότε χρησιμοποιούμε τις δυνάμεις μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να μπορέσουμε να είμαστε όσο πιο δυνατοί γίνεται να είμαστε για να ανταπεξέλθουμε σε αυτή την κατάσταση.

Είναι ο πρωταθλητισμός όσο δύσκολος φαίνεται;

Ο πρωταθλητισμός είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολος και κάτι το οποίο έχω ξανά πει είναι: αθλητισμό μπορούν να κάνουν όλοι, πρωταθλητισμό λίγοι και αυτό γιατί απαιτεί να είσαι ερωτευμένος με τον πρωταθλητισμό, απαιτεί να αφιερώσεις την προσωπική σου ζωή σε αυτό, να αφιερώνεις όλον σου τον χρόνο πάνω σε αυτό. Θεωρώ πως για να κάνεις πρωταθλητισμό πρέπει να είσαι ερωτευμένος και παθιασμένος με αυτό το οποίο κάνεις, και ίσως το σύγκρινα και με μία δουλειά, την οποία αγαπάς και θες συνεχώς να εξελίσσεσαι και να γίνεσαι όλο και καλύτερος προσπαθώντας να φτάνεις, να αγγίξεις την κορυφή. Ο πρωταθλητισμός θέλει γερά νεύρα, να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε έντονο στρες και σε έντονη σωματική και ψυχική κούραση.

Η Πολιτεία πόσο δίπλα βρίσκεται στην προσπάθεια των παραθλητών;

Η πολιτεία δυστυχώς δεν βρίσκεται δίπλα στους πρωταθλητές. Δυστυχώς τους σκέφτεται μόνο όταν έχουν πάρει κάποιο μετάλλιο, για να τους κάνουν κάποια βράβευση ίσως απλά για να φανούν. Η πολιτεία έχει αφήσει τη δική μας Ομοσπονδία, την Ομοσπονδία για τα άτομα με αναπηρία, φτωχή, να μην μπορεί να ανταπεξέλθει σε όλες τις ανάγκες των αθλητών σε όλα τα αθλήματα.

Δυστυχώς, δεν είναι δίπλα μας η Πολιτεία. Μεν έχει καταφέρει κάποιες οικονομικές επιβραβεύσεις οι οποίες δίνονται για να μπορεί να συντηρηθεί ένας αθλητής και να μπορεί εφόσον έχει κατακτήσει κάποιο μετάλλιο σε μεγάλους αγώνες, να μπορεί να συνεχίσει να προπονείται. Έχει καταφέρει δε, να χρωστάει πάρα πολλά χρήματα, θα αναφέρω για παράδειγμα ότι οι συμμετοχές στο Τόκιο το 2021 δεν έχουν πληρωθεί ακόμα και κάποια προνόμια τα οποία αποκτούν οι αθλητές δεν τους δίνονται.

Η Πολιτεία θα πρέπει να στηρίζει και τους αθλητές με μετάλλια και τους αθλητές που έχουν καταφέρει να μπουν σε οκτάδα και σε άλλες θέσεις και τα νέα τα παιδιά τα οποία θέλουν να ασχοληθούν με τον πρωταθλητισμό. Εάν δεν υπάρχει αυτή η στήριξη, πάρα πολλά ταλέντα θα χαθούν και πάρα πολλά νέα παιδιά δεν θα καταφέρουν να μπουν σε αυτό το μονοπάτι που λέγεται πρωταθλητισμός.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιό σου μέχρι σήμερα που έχεις φτάσει σ αυτό το επίπεδο;

Το μεγαλύτερό μου εμπόδιο μέχρι στιγμής είναι η εύρεση χορηγών. Ποτέ μου δεν είχα χορηγούς, οι οποίοι να μπορούν να με στηρίξουν αρκετά πάνω στον πρωταθλητισμό, πάνω στο άθλημα στο οποίο έχω επιλέξει, γιατί καλώς ή κακώς είναι ένα ακριβό άθλημα. Ο εξοπλισμός είναι ακριβός, πρέπει να τον αλλάζεις συνεχώς, χρειάζεται ένα αναπηρικό αμαξίδιο το οποίο είναι επίσης πολύ ακριβό. Οι χορηγοί όπως και να έχει χρειάζονται γιατί η χώρα και το κράτος δεν μπορεί να σε στηρίξει ώστε να αγωνιστείς για τα «χρώματα» της χώρας σου.

Έχουμε βρεθεί πολλές φορές να μην μπορούμε να πάμε σε κάποιους αγώνες στο εξωτερικό, καθώς δεν υπάρχει η οικονομική στήριξη. Επίσης συνεχώς προσπαθούμε να φτάσουμε στο επίπεδο των άλλων αθλητών του εξωτερικού, καθώς οι περισσότερες χώρες κατεβαίνουν με δύο και με τρεις προπονητές, με γιατρό αποστολής, με φυσικοθεραπευτές, με μασέρ, κάτι το οποίο για εμάς ακούγεται άπιαστο όνειρο. Παλιότερα σε κάποιες περιπτώσεις την αποστολή συνόδευε γιατρός, πλέον δεν υπάρχει ούτε αυτό.

Είσαι πρεσβευτής του ευρωπαϊκού προγράμματος «Combating Hate Speech in Sport». Πες μας δύο λόγια για τη σχέση ρητορική μίσους και αθλητισμού; Πιστεύεις είναι έλλειψη παιδείας ο σεβασμός;

Μαζί με τον Ιωάννη Μελισανίδη και την Εβίνα Μάλτση είμαστε πρεσβευτές στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Καταπολέμησης Της Ρητορικής Του Μίσους στον Αθλητισμό. Δεν επιτρέπεται πουθενά η ρητορική μίσους πόσω μάλλον στον αθλητισμό. Ο αθλητισμός ενώνει τις χώρες, ενώνει τον λαό και ο Ιωάννης, η Εβίνα κι εγώ έχουμε περάσει από πολλά σχολεία και έχουμε μιλήσει για τον υγιή αθλητισμό. Είναι κάτι το οποίο συνεχίζουμε να το κάνουμε όποτε κι όπου μας δίνεται η ευκαιρία. Θα συνεχίσουμε να το κάνουμε με μεγάλη μας χαρά. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που ανήκω και εγώ σε αυτό το πρόγραμμα. Η ρητορική του μίσους και αντίθετα ο σεβασμός είναι καθαρά θέμα παιδείας και όλα ξεκινούν από το σχολείο κι από την οικογένεια.

Οπότε, πηγαίνοντας σε σχολεία, ελπίζουμε πως η πληροφορία φτάνει και στα σπίτια. Αν όλοι εμείς οι αθλητές μιλάμε για τον υγιή αθλητισμό ίσως μπορέσουμε να καταπολεμήσουμε κατά πολύ τη ρητορική μίσους. Βρισκόμαστε στην αρχή αυτού του προγράμματος και πιστεύω ότι στο μέλλον θα γίνουν αρκετές δράσεις με σκοπό την καταπολέμηση της ρητορικής του μίσους στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.

Έχεις κάποιον δικό σου τρόπο να αποφεύγεις να πέφτεις στην παγίδα των αρνητικών σκέψεων όταν έχεις αμφιβολίες ή δεν πιστεύεις –έστω για λίγο- στις δυνάμεις σου;

Σίγουρα είναι ανθρώπινο να γίνονται θετικές και αρνητικές σκέψεις. Στις αρνητικές προσωπικά προσπαθώ να σκέφτομαι -ανάλογα την περίπτωση- πόσο πιο άσχημα θα μπορούσαν να είχαν συμβεί τα πράγματα.

Όταν χτύπησα και συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορώ να ξανά περπατήσω, είπα δόξα τον Θεό που έχω τα χέρια μου, κάποιοι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να κουνήσουν ούτε τα χέρια τους, δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν. Οπότε, πολλές φορές σκέφτομαι μία χειρότερη κατάσταση και σκέφτομαι τα θετικά της δικής μου κατάστασης.

Εάν πιστεύω ότι δεν έχω τις δυνάμεις να το κάνω τη δεδομένη χρονική στιγμή, κάθομαι και σκέφτομαι ότι εάν το προσπαθήσω και τελικά τα καταφέρω κάτι καλύτερο θα βγει. Έτσι νομίζω πως πρέπει να σκεφτόμαστε οι περισσότεροι για να εξελισσόμαστε και να προχωράει η ζωή μας όσα πιο ποιοτικά γίνεται για εμάς και για τους άλλους γύρω μας.

Με τι θα ήθελες να σε συνδέσει ο κόσμος μετά από χρόνια αθλητικής πορείας; Για τι θα ήθελες να σε θυμάται;

Για τις φορές που κατάφερα να ανυψώσω την Ελληνική σημαία ψηλά ανά τον κόσμο και να θυμάται ότι άφησα και εγώ ένα λιθαράκι στην ξιφασκία. Ότι κατάφερα να ασχοληθούν και άλλα νέα παιδιά και ότι έχει γίνει πιο γνωστό ένα άθλημα που δεν είναι τόσο δημοφιλές στην χώρα μας.