Μια μηχανή που παράγει ήχο, κίνηση, εικόνα.
Που δέχεται και λαμβάνει ερεθίσματα, δρα και αντιδρά, κινείται και μένει στάσιμη, σπάει και κολλάει, χαλάει και φτιάχνεται, θέλει συντήρηση, θέλει αλλαγή, θέλει προσοχή, σέρβις, καθάρισμα, φροντίδα.
Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι μια φωτογραφική μηχανή, που ανοιγοκλείνει τα μάτια του σαν το κλείστρο του φακού και αποτυπώνει, “φυλακίζει” στην μνήμη του όσα είδε, όσα του έκαναν εντύπωση και θέλει να κρατήσει μέσα του.
Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ένας γερανός, που σηκώνει φορτία βαριά για να τα εναποθέσει κάπου, εκεί που θέλει να τα ακουμπήσει είτε για να τα κρύψει και να μην τα βλέπει, είτε για να τα “στολίσει”, να τα τοποθετήσει ψηλά, τόσο ψηλά που να μην μπορεί να τα φτάσει, ή να τα τοποθετήσει στο κατάλληλο ύψος που να μπορεί να τα φτάσει.
Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ηλεκτρονικός υπολογιστής, που έχει μνήμη και καταγράφει. Όσα τον πόνεσαν, όσα τον χαροποίησαν, όσα του προκάλεσαν χαμόγελα, όσα του έφεραν δάκρυα. Καταγράφει στη μνήμη του λεπτά, μέρες, μήνες, χρόνια, ανθρώπους, καταστάσεις, επιτυχίες, αποτυχίες, ταξίδια μακρινά ή κοντινά, ταξίδια κυριολεκτικά, ταξίδια μεταφορικά. Καταγράφει και θυμάται εικόνες, ήχους, μυρωδιές, λέξεις, στιγμές. Στιγμές που φάνηκε “μεγάλος”, που φάνηκε “μικρός”. Που αγάπησε και αγαπήθηκε, που πλήγωσε και πληγώθηκε, που πρόδωσε και προδόθηκε, που έδωσε και πήρε, που έπεσε και σηκώθηκε. Στιγμές, μνήμες, ανάσες. Δάκρυα, χαμόγελα, αγγίγματα, νεύματα, βλέμματα. Μνήμες…Που ή θα κρατήσει φυλαγμένες στον “σκληρό” δίσκο, ή θα πετάξει στον “κάδο”.
Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ραδιοφώνο, mp3, κασέτα, δίσκος, cd, συσκευή αναπαραγωγής μουσικής. Που παράγει ήχους. Που μπορεί να ταξιδέψει κάποιον με τον ήχο της φωνής του, να τον θυμώσει ή να τον κάνει να λυπηθεί με τον τόνο της φωνής του, που μπορεί να κάνει κάποιον να νιώσει ζεστασιά, ασφάλεια, κατανόηση, αγάπη με το χρώμα της φωνής του.
Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ρομπότ. Που εκτελεί μηχανικές, προσαρμοσμένες, ρυθμισμένες, κανονισμένες, τακτικές κινήσεις. Απλά και μόνο για να εκτελέσει και να επιτελέσει ένα έργο. Όταν έχει κουραστεί να σκέφτεται, όταν έχει κουραστεί να νιώθει, όταν απλά “δεν μπορεί”. Όταν απλά και μόνο του αρκεί να κινείται τόσο όσο χρειάζεται να επιτελέσει και να εκτελέσει. Ένα έργο ή τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ένα πλυντήριο. Που πλένει και ξεπλένει, στύβει όσα είναι βρώμικα. Όσα χρειάζονται καθάρισμα για να ξαναχρησιμοποιηθούν. Όσα ντρέπεται να δείξει και να χρησιμοποιήσει επειδή είναι βρώμικα. Όσα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει επειδή είναι βρώμικα και ανθυγιεινά για αυτόν.
Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι αυτοκίνητο ή μηχανή. Πολυτελειάς ή σπορ, που αναπτύσσει μεγάλη ταχύτητα ή απλά αναπτύσσει την ταχύτητα που χρειάζεται για να πάει κάπου. Για να πάει εκεί που θέλει ή έχει ανάγκη να φτάσει. Που χρειάζεται “λάδια” για να μπορεί να κινείται με ασφάλεια και “όπως πρέπει”. Σωστά, κανονικά. Που έχει “αποθέματα”. Για εκείνον και για τους άλλους. Που κάποια στιγμή αυτά τα αποθέματα τελειώνουν. Για κάποιους άλλους. Μέχρι να ξαναγεμίσουν. Για κάποιους άλλους άλλους.
Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μηχανή. Που, γιατί και επειδή φτιάχτηκε από ανθρώπους.
Και καμιά φορά μπορεί να έχει “κατασκευαστικά” λάθη αλλά μπορεί να συνεχίσει να παράγει έργο, ήχο, κίνηση, εικόνα. Γιατί η διαφορά του ανθρώπου από τις μηχανές είναι ότι ο άνθρωπος νιώθει, αισθάνεται. Μπορεί να νιώθει και να αισθάνεται.
Και ακριβώς για αυτό μπορεί να διορθώσει τα “κατασκευαστικά” λάθη, τις ζημιές από την υπερβολική χρήση ή την ακινησία, να επουλώσει τα σημάδια από τις “γρατζουνιές”, από τα χτυπήματα που προκάλεσε εκείνος ή άλλοι, από τα ελαττώματα από την “λάθος χρήση”.
Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι μια μηχανή.
Αλλά ευτυχώς είναι άνθρωπος.
Και πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να τίθεται εντός λειτουργίας και να μην θεωρείται “προηγούμενο μοντέλο”.
