Ο Νίκος Γκέλια, ο ηθοποιός που έχει βρεθεί ήδη δυο φορές στις Κάννες (Xenia, Dodo), φέτος βρίσκεται σε μια από τις πιο πολυσυζητημένες παραγωγές της χρονιάς, το “Ναυάγιο”, τη νέα σειρά του MEGA. Υποδύεται τον Βασίλη, έναν οπερατέρ, που ο ίδιος αναφέρει πως τον έχει απασχολήσει πολύ, ενώ εμείς μπορούμε με μια μόνο επίσκεψη στο X (ex Twitter) να πούμε πως το κοινό, τον έχει αγαπήσει κι έχει συγκινηθεί μαζί του, όχι μόνο για την ιστορία του, αλλά και για την ερμηνεία του.

Αυτή τη φορά αφήνει πίσω τους ρόλους κι απαντάει σε ερωτήματα ζωής.

Που και πως βρίσκεις το peace of mind σου;

Ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό με αυτή την ερώτηση κι αυτό θα σου πω. Εκεί που βρίσκω τον εαυτό μου, και την ηρεμία του μυαλού μου είναι όταν οδηγώ κι ακούω μουσική. Κάνω μια δουλειά που μπορεί να χρειαστεί να έχω γύρισμα στο Μαρκόπουλο π.χ. και έπειτα στον Πειραιά, οπότε καταλαβαίνεις ότι οδηγώ τα χιλιόμετρα μου. Μέσα λοιπόν στο αμάξι, κι ακούγοντας μουσική, «φορτώνω» και «ξε-φορτώνω» συναισθηματικά και σωματικά. Κάνω μόνος μου μια μικρή συναυλία και περνάω τέλεια! Εκεί βρίσκω την ψυχή μου, τη γαλήνη μου και το peace of mind που μπορεί να ζητά ένας άνθρωπος στις στιγμές της καθημερινότητάς του.

Ποιο είναι το νόημα της ζωής;

Το νόημα της ζωής … νομίζω το ψάχνω κάθε μέρα. Είμαι σ’ αυτή τη διαδικασία. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει μόνο ένα νόημα, κι αν κάποιος έχει βρει μόνο ένα, τότε είναι πολύ τυχερός, γιατί ακολουθείς αυτό και είσαι ευτυχισμένος. Η κινητήριος δύναμη της ζωής μου είναι ο φόβος και η ελπίδα. Είναι ένα νόμισμα που το γυρνάμε κάθε μέρα. Από τη μια ο φόβος για να μη γίνει κάτι, κι από την άλλη η ελπίδα για να γίνει κάτι. Το νόημα της δικής μου ζωής είναι να είμαι ευτυχισμένος, και να πράττω έτσι ώστε να έρχομαι ολοένα και πιο κοντά σ’ αυτό.

Η δράση σου παρακινείται από την αγάπη ή από τον φόβο;

Θα πω από το φόβο. Χάρη στο φόβο δημιουργήθηκε ο πολιτισμός. Ο φόβος και η ελπίδα, που θεωρώ ότι συνδέονται, ήταν αυτά που μας έκαναν να εξελιχθούμε σαν άνθρωποι. Η αγάπη από την άλλη είναι η δύναμη που θα περιβάλλει το φόβο, που θα αγκαλιάσει τη δράση.

Ποιο είναι αυτό το ένα πράγμα που δεν θα κατανοήσεις ποτέ;

Δεν θα κατανοήσω ποτέ τον πόλεμο, για έναν και πολύ σημαντικό λόγο. Είχα διαβάσει κάποτε που ρωτούσαν έναν ιθαγενή, έναν Ινδιάνο, πως νιώθεις που σου πήραν τη γη. Εκείνος απάντησε ότι η γη δεν ήταν ποτέ δική του για να του την πάρουνε, ότι η γη απλά τον φιλοξενούσε. Όλοι εμείς είμαστε ένα είδος, το ανθρώπινο είδος, το οποίο μένει πάνω στη γη. Με ξεπερνάει, και δεν μπορώ να το καταλάβω ειλικρινά, πως εμείς που είμαστε ίδιοι, σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.

Για τι θα ήθελες να σε θυμούνται οι άνθρωποι;

Νομίζω πως δε θα με θυμάται κανένας, συγγνώμη που καταρρίπτω την ερώτησή σου. Κοίτα, θα ήθελα ιδανικά να με θυμούνται σαν έναν καλό ηθοποιό. Δεν έχω άλλη ιδιότητα. Δεν είμαι ολυμπιονίκης, φιλόσοφος, επιστήμονας, συγγραφέας… Αυτούς πρέπει να θυμάται η κοινωνία, για να προχωρήσει.

Τι μας ωθεί να μετατρέψουμε το «τίποτα» σε «κάτι»;

Η ζωή η ίδια. Τα πράγματα αλλάζουν όταν κάνεις κάτι, όταν ξυπνάς και κοιτάς να αδράξεις τη μέρα. Ο άνθρωπος ορίζει το κάθε τι με μια του μόνο απόφαση. Όταν θα διψάσεις, θα πιείς νερό, τόσο φυσικά. Αντίστοιχα, όταν θέλεις να στείλεις ένα μήνυμα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις; Να το στείλεις. Όλα είναι μια απόφαση μακριά. Αν θέλεις να μετατρέψεις το τίποτα σε κάτι, απλά μπες στη διαδικασία να το κάνεις. Είναι τόσο απλό.

Γιατί συμβαίνει αυτή η στιγμή;

Αυτή η στιγμή συμβαίνει διότι εμείς οι δυο γεννηθήκαμε, κυνηγήσαμε τα όνειρά μας, κι αυτό μας έφερε στο σημείο να κουβεντιάζουμε σήμερα εδώ. Υπάρχει μια πολύ ωραία ταινία που μπορεί να το εξηγήσει που λέγεται “Past Lives”. Εμείς οι δυο είχαμε κάτι να επικοινωνήσουμε και μας δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Όλοι οι άνθρωποι ήρθαμε με κάποιο τρόπο σε αυτό το σημείο και δημιουργήσαμε αυτή την στιγμή. Τώρα αν αυτό θα έχει κάποιον απώτερο σκοπό… δεν το ξέρω, θα το δείξει ο χρόνος.

Φωτογραφία: Ραφαήλ Φωτόπουλος  Make-Up: Έφη Γερουλάκου

Ευχαριστούμε πολύ το Peace of Mind (Πλατεία Υμηττού 3, Υμηττός) για τη φιλοξενία.