Η διεύθυνση μιας ορχήστρας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης φαίνεται να το γνωρίζει καλά.

Ο ολιστικός τρόπος διαχείρισης των δημιουργιών του που συμπεριλαμβάνει από το σενάριο και τη σκηνοθεσία, την ερμηνεία ως πρωταγωνιστής μέχρι και τη μουσική επιμέλεια που θα ταιριάξει άρτια σε συγκεκριμένο πλάνο της κάθε σκηνής προϋποθέτουν ένα σχέδιο και μια οργάνωση που αποτελεί σήμα κατατεθέν σε κάθε σταθμό της καριέρας του –τηλεοπτικό και κινηματογραφικό- μέχρι σήμερα.

Και μετά έρχεται το Maestro.

Ε λοιπόν, πάρε όλα τα παραπάνω και πολλαπλασίασέ τα. Επί 100.

Το εξαιρετικό tempo

Με ένα σενάριο που ακροβατεί ανάμεσα στον ρομαντισμό και το μυστήριο, στον έρωτα και τα σκοτεινά μυστικά μιας μικρής κοινωνίας, το πέρασμα από την κομεντί στην έξαρση του δράματος γίνεται με έναν ρυθμό που απαιτεί την αμείωτη προσοχή σου και σε καθηλώνει.

Μυστικά, ψέματα και πάθη συνθέτουν μια σεναριακή μελωδία που κρατάει τον θεατή δέσμιο των καταιγιστικών εξελίξεων ήδη από το πρώτο επεισόδιο.

Το πρώτο βιολί

Όλα τα μέλη της ορχήστρας πρέπει να συντονίζονται αρμονικά μεταξύ τους. Με τέτοιο λαμπερό καστ ηθοποιών, το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Εξαιρετική όπως πάντα η Μαρία Καβογιάννη, απογειώνει δραματουργικά το ρόλο της κακοποιημένης συζύγου και μητέρας, ρόλος που παίρνει τραγικές διαστάσεις στο context της σύγχρονής μας καθημερινότητας.

Εκπληκτική και η Χάρις Αλεξίου στον ρόλο της σοφής γιαγιάς της κεντρικής οικογένειας, ένα ζεύγος πρωταγωνιστριών που δικαιωματικά καταλαμβάνουν τη θέση του πρώτου βιολιού από τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη.

Μετά από χρόνια κωμωδίας, ο Φάνης Μουρατίδης επιστρέφει σε δραματικό ρόλο και κεντά ως υποψήφιος δήμαρχος που καθώς φαίνεται κρύβει πολλά περισσότερα από όσα το πρώτο επεισόδιο άφησε να φανούν. Πολλά υποσχόμενη και η πρωτοεμφανιζόμενη Κλέλια Ανδριολάτου στην οποία δίνεται ο χώρος να αναδειχθεί στον ομώνυμο ρόλο που της επιφύλαξε ο συμπρωταγωνιστής της και δημιουργός της σειράς.

Ειδική μνεία στη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου στον ρόλο της Σοφίας που με τον λεπτό χειρισμό της ερμηνείας της ανέδειξε την ανάγκη και την απελπισία στην οποία βρίσκεται προσπαθώντας να σταθεί σε κάθε μέλος της οικογένειάς της.

Το μαγευτικό τοπίο

Για να απολαύσεις το έργο της ορχήστρας πρέπει να βρίσκεσαι στον κατάλληλο χώρο. Οι Παξοί, μαγευτικοί και ειδυλλιακοί, σε προσκαλούν μέσα από την εξαιρετική φωτογραφία του Αντώνη Ζκέρη, να βουτήξεις στα νερά του πάθους και του μυστηρίου που λαμβάνουν χώρα με αφορμή το μουσικό φεστιβάλ που θα διοργανωθεί από τον Ορέστη.

Πλάνα ώριμα και εμφανώς κινηματογραφικά, απότοκα της εμπειρίας που αποκόμισε τα τελευταία δέκα χρόνια ο Παπακαλιάτης, σκιαγραφούν το μέρος σαν ένα ονειρικό φόντο και συνθέτουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να ξετυλιχθεί η πλοκή. Κλείσε από τώρα δωμάτιο στους Παξούς για το καλοκαίρι, δεν βλέπουμε να μένει ούτε κεραμίδι ξενοίκιαστο στο νησί.

Οι διεθνείς προδιαγραφές της σύνθεσης

Πλάνα, πλοκή, εξαιρετικές ερμηνείες. Το τρίπτυχο κάθε δραματουργικής τηλεοπτικής σύνθεσης που αποσκοπεί να ξεπεράσει τα στενά όρια της χώρας που παράγεται, στόχος πλέον εφικτός σε μια εποχή που οι ξένες πλατφόρμες ροής έχουν τον πρώτο λόγο στη δημιουργία διεθνών τηλεοπτικών hit σε παγκόσμια κλίματα.

Η αλλαγή του τίτλου από «Ο Δάσκαλος» σε «Μaestro» είναι το κλείσιμο του ματιού σε μια τέτοια προοπτική και μια παραγωγή τέτοιου μεγέθους δικαιολογεί απόλυτα τις ολοένα και εντονότερες φήμες πως το Netflix είναι πολύ κοντά στην παγκόσμια διανομή της σειράς. Υπενθυμίζουμε, κλείστε δωμάτιο στους Παξούς από τώρα.

Ο Maestro

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης πιο μεστός σκηνοθετικά και σεναριακά από ποτέ, παρουσιάζει μια σειρά που θυμίζει το πρώτο μέρος μια κινηματογραφικής ταινίας. Πιστός πάντα στη λεπτομέρεια σε κάθε στάδιο της παραγωγής, μοιάζει για πρώτη φορά σε τηλεοπτική του δουλειά -κι ενώ πάντα κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο- να δίνει στους υπόλοιπους ήρωες τον χώρο να αναπτυχθούν και να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, σε σημαντικότερο βαθμό απ’ ό,τι ο δικός του Ορέστης.

Μοιάζει, τουλάχιστον σε αυτό το πρώτο επεισόδιο, να στέκεται ένα βήμα πίσω, προκειμένου να δώσουν όλοι οι άλλοι που βρίσκονται μπροστά.

Ο μεγάλος διευθυντής ορχήστρας Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν είχε πει κάποτε πως «η τέχνη της διεύθυνσης ορχήστρας περιλαμβάνει τη γνώση του πότε να σταματήσεις να διευθύνεις για να παίξει η ορχήστρα μόνη της».

Κι αυτή η ορχήστρα του Maestro φαίνεται τόσο καλοκουρδισμένη που το κατάφερε στο πρώτο ρεσιτάλ.