Στην επόμενη ζωή μου θέλω να έχω τη φωνή του Eddie Vedder. Καλά και τα μαλλιά του, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Πάντα θα θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα το Alive των Pearl Jam στο MTV και φρόντισα να τη θυμάται και ο πατέρας μου, αφού τον έσερνα στο Μοναστηράκι για να μου αγοράσει μπλούζα με τη στάμπα τους.

Η αναζήτηση σε δουλειές του, συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, μέχρι που έπεσε στα χέρια & τα αυτιά μου το Soundtrack της ταινίας Into the Wild: ακουστική κιθάρα και φωνή Eddie Vedder. Οι προσδοκίες ήταν υψηλές και επιβεβαιώθηκαν στο έπακρο. No ceiling, Hard sun, Society και όλα τα υπόλοιπα διαμάντια, αγκάλιασαν τέλεια τα αυτιά μου. Η επόμενη κίνηση ήταν να κατεβάσω την ταινία.

Σκηνοθετικά, είναι ίσως η καλύτερη ταινία του Sean Penn: φοβερή φωτογραφία και μαγευτικά τοπία, που έδεναν άψογα με τη μουσική που είχα ήδη ακούσει (και μάθει απέξω). Ο ήρωας της ταινίας, η οποία βασίζεται σε αληθινή ιστορία, είναι ο 24χρονος Christopher, γνωστός κυρίως σαν Alexander Supertramp: φοβερός μαθητής & φοιτητής, μεγαλωμένος σε ένα περιβάλλον γεμάτο υλικά αγαθά, στα πλαίσια μιας κοινωνίας του “πρέπει” και του “φαίνεσθε”. Ο ίδιος λοιπόν, αρνείται το μέλλον του καθώς πρέπει βολεμένου, ψαλιδίζει κυριολεκτικά τις πιστωτικές του κάρτες, δωρίζει τα χρήματά του, απαρνιέται τη βόλεψή του και ξεκινάει ένα ταξίδι ρομαντικό, χωρίς κανένα εχέγγυο, χωρίς κανένα μαξιλαράκι ασφαλείας: ξεκινάει το ταξίδι με προορισμό το πεπρωμένο του.

Ο Alexander ζει ένα μαγικό ταξίδι, γνωρίζει πανέμορφα τοπία και καταφέρνει να επιβιώσει για αρκετό διάστημα, παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες. Κάνει καινούριες παρέες, ζει έναν αυθεντικό και αγνό έρωτα.

Δεν μπορώ να μην κάνω σύγκριση με το τώρα και το εδώ. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ πόσα ίδια άτομα έχει τύχει να γνωρίσω, ανθρώπους που τα είχαν όλα έτοιμα, αλλά αντί να είναι ευγνώμονες, φέρθηκαν με απληστία, σαν τους χειρότερους κακομαθημένους και, κυρίως, εις βάρος άλλων. Αναπόφευκτα, δεν μπορώ να μη θαυμάζω τον ήρωά μας, το θάρρος του και την πίστη στο όραμά του, το ότι δεν έμεινε ένας βολεμένος κηφήνας στην comfort zone υλισμού που του είχαν ετοιμάσει οι γονείς του.

Σκέφτομαι ότι η κοινωνία έχει ανάγκη από πολλούς Alexander Supertramps, από άτομα που τολμάνε να ξεβολευτούν, που δεν πατάνε σε κεκτημένα άλλων και που, κυρίως, δεν καυχιούνται για πράγματα που βρήκαν έτοιμα και δεν τα έχουν κατακτήσει, όπως π.χ. την περιουσία της οικογένειάς τους. Πόσο πολύ λείπουν άτομα με παιδεία, μόρφωση και πόσος κορεσμός υπάρχει από ανθρώπους που ψοφάνε για επίδειξη υλισμού και showoff, στην πραγματική ζωή και στα social media.

Άραγε, αν ο κόσμος ήταν τυφλός, πόσο κόσμο θα εντυπωσίαζαν;

https://www.youtube.com/watch?v=T_K__3OKkFg