Έβαλα λίγα λουλούδια στο βάζο για να καλωσορίσω την πρώτη άνοιξη σ’ αυτό το σπίτι. Με εντυπωσιάζει πως τα πράγματα ξέρουν να προχωρούν μόνα τους, όπως η άνοιξη που έφτασε χωρίς να το καταλάβουμε για να μας καλοπιάσει. Συνηθίζω να δυσκολεύομαι με τις αποφάσεις που πρέπει να πάρω και περισσότερο με τον χρόνο που πρέπει να τις πάρω. Όταν ζορίζομαι κάνω ένα βήμα πίσω κι αφήνω τα πράγματα να με οδηγήσουν εκεί που θέλουν και συνήθως ξέρουν. Ο ήλιος τρύπωσε στα σπίτια και μας μαλάκωσε. Άνοιξα τις κουρτίνες, τον υποδέχτηκα και χαμογέλασα παιδικά βλέποντας τον γαλαξία που δημιούργησε μαζί με τους αιωρούμενους κόκκους σκόνης λίγο πάνω από την βιβλιοθήκη μου. Έμεινα να τον κοιτάζω για λίγο ώσπου αποφάσισα πως θα μάζευα την «αστρική σκόνη» με υγρό πανί.

Η λίστα μου γράφει πως η σημερινή δραστηριότητα περιλαμβάνει καθαριότητα κι οργάνωση βιβλιοθήκης.

Στοιβάζω βιβλία στο πάτωμα και σκέφτομαι πως έχω να τα κουνήσω από τότε που μετακόμισα. Δεν καθαρίζω, ασχολούμαι μαζί τους, τα ξεφυλλίζω, κοιτάζω την πρώτη σελίδα τους. Βλέπω ανακατεμένους μήνες και χρονολογίες. Θυμάμαι που και γιατί τα αγόρασα. Δεν ξέρω τι κάνει ακριβώς κάποιος που δουλεύει σε βιβλιοπωλείο αλλά θα μου άρεσε να δούλευα εκεί, να περιβαλλόμουν από σελίδες κόπου. Πολλοί συγγραφείς λένε πως όνειρό τους ήταν να γράψουν ένα βιβλίο, άρα τα βιβλιοπωλεία με κάποιο τρόπο είναι οι αποθήκες των ονείρων που έγιναν πραγματικότητα. Ίσως γι΄αυτό να θέλω να δουλέψω εκεί.

Βρίσκω το βιβλίο που είχα μαζί μου στις διακοπές, διαβάζω λίγο από αυτό άναρχα και θυμάμαι. Ωραίο είναι το καλοκαίρι. Θα ξανάρθει. Βάζω δυνατά μουσική και ξεσκονίζω χορεύοντας. Νιώθω πως βρίσκομαι ακριβώς μέσα σε αυτό που κάνω, δεν ξεφεύγει το μυαλό μου, οι σκέψεις μου δεν τρέχουν πέρα δώθε, αισθάνομαι ότι απολαμβάνω το ξεσκόνισμα των βιβλίων κι όλο μου το είναι κατευθύνεται στην τοποθέτηση τους από το πιο αγαπημένο μέχρι το λιγότερο. Λέτε να πέτυχα αυτό που λένε ότι μπορεί να συντονίζεσαι με το μέσα σου; Καλά να καθαρίσω έπρεπε τόσο καιρό;

Καλύπτετε κι εσείς την πραγματικότητα με σκόνη;

Μήπως με τυχαίες συναντήσεις και εξόδους που δεν έχουν αληθινή διασκέδαση; Εγώ τελικά αυτό κάνω. Ή μόνο αυτό έκανα. Όχι, όχι πιο σωστά, μόνο αυτό δεν θα ξανακάνω. Σπαταλάω τον χρόνο μου σε κοινωνικά στερεοτυπικές συνήθειες. Πηγαίνω για ποτό τις Παρασκευές, ξενυχτάω τα Σάββατα και τις Κυριακές βγαίνω για πρωινά. Δεν μένω μόνη πραγματικά, μένω συμβατικά. Ως και τον εγκλεισμό δεν είχα μείνει ξανά με τον εαυτό μου. Μου πήρε έντεκα μέρες καραντίνας για να με συμπαθήσω. Θα βγω το βράδυ στις 21:00 στο μπαλκόνι και θα χειροκροτήσω όλους τους ανθρώπους που περνάμε την καραντίνα μόνοι κάνοντας παρέα τον εαυτό μας! Ο πρώην μου λέτε να είχε μείνει με την πραγματική πλευρά του εαυτού μου, πριν από εμένα, γι΄αυτό να με χώρισε; Δεν μπορώ να ξέρω, δεν έχω καταφέρει να γνωρίσω τίποτα ακόμη, μόνο να συνειδητοποιήσω ότι για κάθε εσωτερικό μου αναβρασμό φταίω εγώ που δεν με άκουγα. Για το άγχος μου φταίει ο κορονοϊός, δεν θα πάρω κι όλο το βάρος επάνω μου. Τραβάω το δώρο του παλιού αγαπημένου μου, Η τέχνη της ρουτίνας– Masson Currey, προφητικό δώρο σκέφτομαι και διαβάζω την αφιέρωσή του.