Εικόνες σαν και αυτή δεν είναι από τις συνηθισμένες στα ελληνικά γήπεδα. Καθώς η επικρατούσα αντίληψη εδώ και χρόνια είναι ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα κατεξοχήν ανδρικό άθλημα. Στην Ελλάδα αυτό είναι μία πραγματικότητα. Ευτυχώς, στα γήπεδα της Ευρώπης τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.

Η γιαγιά της φωτογραφίας είναι η Κονσεπσιόν Αντράντε. Μια όχι και τόσο συνηθισμένη γιαγιά. Η ντόνα Κόντσα, η αγαπημένη γιαγιά – οπαδός της ομάδας της Μπέτις, η οποία έφυγε από την ζωή πριν λίγες μέρες, στα 92 της χρόνια. Ήταν ένα πρόσωπο συνδεδεμένο με το ποδόσφαιρο. Η ιστορία της, είναι ιστορία αγνής αγάπης και αφοσίωσης. Είναι μια ιστορία για το ποδόσφαιρο και το φίλαθλο πνεύμα, όπως πολλοί από εμάς θα θέλαμε να είναι.

Η γιαγιά Κόντσα, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι, πέρασε όλη της τη ζωή στο γήπεδο. Αγάπησε το ποδόσφαιρο και την Μπέτις και στήριξε την αγάπη της αυτή όσο και όπως ήθελε. Δεν έχανε αγώνα της αγαπημένης της ομάδας. Συνήθιζε να πηγαίνει στο γήπεδο με το λεωφορείο μαζί με την “νεολαία” και να γίνεται ένα μαζί τους. Τραγουδούσε, φώναζε συνθήματα. Ήταν στο γήπεδο σε κάθε αγώνα, χειροκροτούσε τους παίκτες, φώναζε στους αντίπαλους, πολλές φορές ξέφευγε και έβριζε, ζούσε τα παιχνίδια με τον δικό της μοναδικό τρόπο και αγωνία.

Τα τελευταία χρόνια ζούσε σε οίκο ευγηρίας, πάρα πολύ κοντά στο “άλλο” της σπίτι, στο γήπεδο της Μπέτις. Τυχαίο; Καθόλου, αν σκεφτείς ότι ηγιαγιά Κόντσα είχε πρωταγωνιστήσει σε αρκετά διαφημιστικά σποτάκια της Μπέτις, δείχνοντας και με αυτόν τον τρόπο το πόσο αγαπούσε την ομάδα της και το ποδόσφαιρο. Ήταν η ζωή της. Τον τελευταίο καιρό λόγω προβλημάτων υγείας η Ντόνα Κόντσα δεν πήγαινε τόσο τακτικά στο γήπεδο για να παρακολουθήσει την αγαπημένη της Μπέτις.

Οι άνθρωποι και μερικοί ποδοσφαιριστές της Μπέτις όμως, επισκέφθηκαν την γιαγιά Κόντσα και την τίμησαν, χαρίζοντάς της την φανέλα της Μπέτις με το όνομά της.

Στα 92 της, η ντόνα Κόντσα έκλεισε τα μάτια της για πάντα. Σε κάθε αγώνα της Μπέτις όμως, σίγουρα θα υπάρχει μια θέση στην κερκίδα για εκείνη. Η ιστορία της θα μείνει για πάντα. Και μαζί με αυτήν ελπίζουμε να μείνει και αυτό το ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο που αντιπροσώπευε η ντόνα Κόντσα, κι ας μοιάζει σιγά σιγά να χάνεται.