“Με την κατάθλιψη ζεις για το παρελθόν, με το άγχος για το μέλλον και με τη φωτογραφία για το σήμερα και το τώρα.” Aυτά είναι ίσως τα ομορφότερα λόγια που είπε ποτέ η 23χρονη φωτογράφος Arielle Bob Willis σε διάφορες συνεντεύξεις της. Η ίδια κατάφερε -ή μάλλον προσπαθεί διαρκώς- να αντιμάχεται τις σκοτεινές πλευρές της ζωής με τα χρώματα και το φως στις φωτογραφίες της. Αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, μάλλον τα καταφέρνει καλά.
Η ίδια θέλει να βγάζει φωτογραφίες τον εαυτό της χωρίς να φαίνεται η ίδια μέσα σε αυτές
Και το πετυχαίνει με όλες αυτές τις αντιθέσεις χρωμάτων, τις νέον αποχρώσεις και τα σώματα που μπλέκονται και γίνονται ένα. Η πρώτη της επαφή με τη φωτογραφία έγινε στο λύκειο, όταν άλλαξε πόλη και σχολείο και κάπως έπρεπε να προσαρμοστεί. Φωτογράφιζε τοπία, λουλούδια και την οικογένεια της σε μια προσπάθεια να καταλάβει τι μπορεί να της προσφέρει η φωτογραφία. Όταν πια κατάλαβε, ήταν πλέον ξεκάθαρο. Η φωτογραφία για την Arielle στάθηκε ως το μοναδικό μέσο θεραπείας της κατάθλιψής της για πολλά χρόνια. Και κάπως έτσι έγινε καριέρα.
Όπως έχει δηλώσει και η ίδια, επηρεάζεται πολύ από τη ζωγραφική. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια που αγαπούσε την τέχνη και έτσι η επαφή της με τους μεγάλους καλλιτέχνες έγινε από πολύ νωρίς. Οι φωτογραφίες της όμως είναι επηρεασμένες κυρίως από τη ζωή. Συγκεκριμένα από τη ζωή που θα ήθελε η ίδια να ζει. Εκεί όπου μπορείς να ζεις άνετα με το να αισθάνεσαι άβολα. Στις φωτογραφίες της σπάνια θα δεις πρόσωπα. Ακόμα κι αυτό συμβαίνει για κάποιο λόγο. Το πρόσωπο, για την Arielle, δηλώνει την ταυτότητα και το ‘εγώ’ του καθενός. Εκείνη θέλει οι φιγούρες στις φωτογραφίες της να απαρνιούνται το εγώ τους και να γίνονται μέρος του συνόλου και της τέχνης.
Έχοντας πλέον συνεργαστεί με περιοδικά όπως η Vogue ή το New Yorker και με πολλές άλλες εταιρείες μόδας, ξέρει πως θέλει να δουλεύει. Θα βγει τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα για thrift shopping και θα αγοράσει τα ρούχα με τα πιο έντονα χρώματα. Είναι άλλωστε το χαρακτηριστικό της. Κι αν και πολλοί θεωρούν ότι πλέον η φωτογραφία είναι η δουλειά της, εκείνη επιμένει ότι είναι η θεραπεία της και θα το κάνει για όσο το έχει ανάγκη. Κάποτε για την Arielle η ζωή ήταν μονίμως γκρι και φλατ. Τώρα είναι νέον κίτρινο πάνω σε μπλε πάνω σε φούξια.
