Oι γονείς των περισσότερων από εμάς είναι υπέροχοι άνθρωποι και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Αλλά τα social media τους καθόλου. Σε περίπτωση που και οι δικοί σου γονείς έχουν φτιάξει έναν λογαριασμό στο Facebook ή το Instagram θα συμφωνείς.

Όταν ζούσε ο πατέρας μου, ένας αδιανόητα μορφωμένος άνθρωπος με ρωτούσε αν θα του ήταν χρήσιμο να φτιάξει ένα προφίλ στο Facebook. Του είχα πει ότι δεν θα του ήταν και τόσο χρήσιμο και ευτυχώς με άκουσε. Δεν πίστευα πως θα ήταν ντροπιαστικό για εμένα το να έχει ο μπαμπάς μου Facebook, το έβρισκα όμως άβολο επειδή τον ήξερα. Και αυτό το πίστευα καθώς δεν άνηκε με τίποτα σε μια γενιά που θα μπορούσε να διαχειριστεί σωστά αυτή την υπηρεσία.

Και όχι, δεν είχε να κάνει με την ικανότητα ή την κατάρτισή του, αλλά με την νοοτροπία της ζωής του.

Ο πατέρας μου δεν ήταν καν boomer, άνηκε στην silent generation, καθώς ήταν γεννημένος το 1936. Παρόλα αυτά, αγαπούσε πολύ την τεχνολογία, διάβαζε, μάθαινε, προσπαθούσε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερνε. Αλλά όταν τον κοιτούσα, θεωρούσα πως το να ανοίξει ένα account στα social θα του στερούσε πραγματικά πολλά από την πραγματική του εικόνα, καθώς αυτός ο άνθρωπος δεν είχε μεγαλώσει αφομοιώνοντας την διαδικτυακή του περσόνα.

Ήξερε μονάχα τον αληθινό του εαυτό και μέσα από κάτι τέτοιο μάλλον θα έβγαινε εκτεθειμένος, κάτι το οποίο δεν ήθελα να δω να του συμβαίνει. Προσωπικά ευτυχώς το απέφυγα, αλλά αρκετοί άλλοι φίλοι, φίλες, γνωστοί και γνωστές έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τα προφίλ των γονιών τους. Και σχεδόν κανείς τους δεν είναι πάρα πολύ χαρούμενος για αυτό. Οι περισσότεροι μάλιστα προσπαθούν να το κρύβουν.

Αλλά ας αντιμετωπίσουμε τα προφίλ των γονέων εκεί έξω με λίγο χιούμορ διότι είναι καλύτερο να το κάνουμε έτσι. Οι μαμάδες συνήθως έχουν για φωτογραφία προφίλ μια σαν αυτές που έβγαλαν κάποτε σε ένα χορό του εξωραϊστικού συλλόγου του χωριού τους και οι μπαμπάδες έχουν τραβήξει πραγματικά μια selfie με τη χειρότερη τεχνική που θα μπορούσε να γίνει, λες και κάποιος τους ζήτησε να αυτοφωτογραφηθούν όσο πιο χάλια μπορούν. Αρκετές φορές δε, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, και οι μεν και οι δε, έχουν ανεβάσει την ίδια φωτογραφία δέκα φορές, την οποία κάποιες από αυτές έχουν στολίσει με μερικές γιρλάντες που αναβοσβήνουν και τις κρατάνε με τη μύτη τους πουλάκια. Γενικά η αισθητική των γονιών στα social media είναι κάτι σαν την συνέχεια μετά το μαγνητάκι “μπαμπά μην τρέχεις” που ήταν κολλημένο στα παρμπρίζ των Toyota Corrola. Αυτήν ξέρουν, αυτήν εμπιστεύονται.

Γενικά λοιπόν, η αισθητική, είναι ένα πρόβλημα στα μαμαδο- και μπαμπαδο-προφίλ. Και δεν πιστεύω πως στην πραγματική τους ζωή είναι στ’ αλήθεια κακόγουστοι, αυτό που συμβαίνει, είναι ότι οι κυβερνοπερσόνες τους είναι αδύναμες λόγω της μικρής τριβής με το αντικείμενο και δεν μπορούν να βρουν το στυλ τους. Σαφώς και δεν είναι όλοι έτσι, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, ενώ μεγάλο ρόλο παίζει και η ηλικία τους. Προφανώς και ένας άνθρωπος στα 50s του έχει περισσότερες πιθανότητες να διαχειριστεί πιο σωστά την διαδικτυακή του προσωπικότητα καθώς έχει  σχετικά μεγαλύτερη αντίληψη από έναν άνθρωπο στα 70s που δεν έχει γαλουχηθεί με την κουλτούρα των κοινωνικών δικτύων.

Οι φωτογραφίες από τοπία, οι καλημέρες που αναβοσβήνουν, οι θρησκευτικές εικόνες και τα κολάζ με ελληνικές σημαίες είναι αρκετά από τα στοιχεία που βλέπει κανείς σε μαμαδομπαμπαδοπροφίλ χωρίς απαραίτητα να τα ασπάζονται στην προσωπική τους ζωή: απλά δεν ξέρουν νομίζω πως να διαχειριστούν τη φάση. Δεν τους το έμαθε ποτέ κανένας. Και οι φίλοι τους είναι σαν αυτούς. Και ο ένας βλέπει τον άλλον με αποτέλεσμα να μην έχουν διαφορετικά ερεθίσματα.

Και αυτό είναι τελικά ένας ατελείωτος neon φαύλος κύκλος.

Όσον αφορά τις αναρτήσεις τους, ή τα σχόλιά τους κάτω από φωτογραφίες, είναι κάτι ανάμεσα σε “καλημέρα φίλοι μου” και “χρόνια πολλά Παναγιώτη μου να σε χαίρονται οι γονείς σου και καλή Παναγιά”, φράσεις που αν τις ακούσεις στην ρεαλιστική καθημερινότητα είναι απολύτως φυσιολογικές και ίσως χαριτωμένες, όμως στο feed μοιάζουν γραφικές. Εκεί δε που έρχεται η πραγματική καταστροφή είναι στον σχολιασμό της επικαιρότητας που αρκετές φορές άλλο θέλουν να πουν, άλλο λένε και άλλο καταλαβαίνουν οι άλλοι. Πρόκειται για το απόλυτο χάος.

Ok, ακόμα κι εμείς που αποφύγαμε τον σκόπελο του να έχουν οι δικοί μας γονείς social media, όλο και κάποιο συγγενικό μας πρόσωπο στην ηλικία τους θα εμφανιστεί στο προφίλ μας να παίξει αυτόν τον ρόλο, επομένως μπορώ να μπω άνετα στην ψυχολογία του να βλέπω τη μάνα μου να γράφει κάτω από ένα στάτους μου στο Thank You Next “Στα ‘λεγα εγώ, αντί να βρεις ένα καλό παιδί διορισμένο στο Δημόσιο να κάνετε οικογένεια, τώρα έχεις δυο γάτες”.

Ώρες ώρες θυμώνω με τη μάνα μου που της έχω δείξει εκατονεβδομηνταπέντε φορές πως να στείλει μήνυμα από το κινητό και δεν μπορεί να μάθει, μετά όμως αλήθεια ανακουφίζομαι γιατί αυτό μπορεί να την είχε οδηγήσει στο να διαχειρίζεται το τάμπλετ με τα γυαλιά της πρεσβυωπίας όχι μόνο για να βλέπει συνταγές του αγαπημένου της Άκη Πετρετζίκη, αλλά να διαχειρίζεται και κανέναν λογαριασμό στο τουίτερ και να ξεματιάζει αριστερά τρολ. Ας κάνει ότι θέλει από το σταθερό τηλέφωνο. Είναι η συσκευή με την οποία μεγάλωσε, την παίζει στα δάχτυλα και της ταιριάζει απόλυτα. Και για να καταλάβετε, δεν την ακουμπάω καν. Της την έχω παραχωρήσει άνευ όρων.

Κι ακόμα γελάω όταν μου λέει “Μια ώρα μιλούσα με Αλεξανδρούπολη, θα πλήρωσα πολλά, το τηλεφώνημα ήταν υπεραστικό”.