Η άνοιξη έρχεται πολύ ξαφνικά. Είναι εκείνη η μέρα που θα βγεις από το σπίτι ντυμένη σαν κρεμμύδι με το χοντρό σου παλτό και τις μπότες ως το γόνατο, γιατί νομίζεις ότι ο ήλιος είναι ακόμα «παραπλανητικός». Είναι εκείνη η μέρα που θα μπεις στα μέσα μεταφοράς και θα περιτριγυρίζεσαι άξαφνα από ξεγυμνωμένους και από άπλυτους 60άρηδες για τους οποίους άρχισε η σεζόν «άνοιξη/ καλοκαίρι ξεχνώ το αποσμητικό μου». Είναι εκείνη η μέρα που όλοι θα σου λένε «πάμε για καφέ, έχει τέλεια μέρα και τόση ζέστη!» αλλά εσύ θα θέλεις να χωθείς κάτω από το πάπλωμα, γιατί για πόσο θα κοιμάσαι μαζί του;
Η άνοιξη μπήκε αλλά το δικό σου κέφι φτάνει με τον καρβουνιάρη. Τέλεια έχεις και εσύ ανοιξιάτικη κατάθλιψη, δεν είναι τόσο άσχημο όσο ακούγεται… ή μήπως είναι; Με ένα γρήγορο google search ανακάλυψα ότι τελικά δεν πρέπει να χρησιμοποιώ τόσο εύκολα τη φράση «ανοιξιάτικη κατάθλιψη», γιατί όντως είναι υπαρκτό ψυχολογικό ζήτημα. Πριν αρχίσω να ψάχνω τον κατάλληλο γιατρό και θεραπεία γιατί ας το παραδεχτώ ΠΑΣΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ, σκέφτηκα ότι ίσως είναι μια αντίστοιχη περίπτωση όπως όταν αναζητώ λήμματα τύπου «σε τι οφείλεται ο πονοκέφαλος» στο google και το μόνο που δεν μου βγάζει είναι ένα ρολόι να μετράει αντίστροφα τις τελευταίες μου ώρες. Ναι, υπάρχει η εποχιακή κατάθλιψη στην οποία εμπίπτει αυτή της άνοιξης, αλλά στη δεδομένη περίπτωση νιώθεις παρατεταμένες διαθέσεις ότι ο κόσμος σε απειλεί, ότι όλοι είναι χαρούμενοι εκτός από σένα, κοιμάσαι λιγότερο, έχεις περισσότερο άγχος και λιγότερη όρεξη για φαγητό. Ναι, άμα εμπίπτεις σε αυτές της κατηγορίες λέει, πως καλό θα ήταν να επισκεφτείς έναν ειδικό ψυχικής υγείας.
Αφού λοιπόν σας κατέπληξα με τις ψυχολογικές μου (ανα)γνώσεις, -Φρόιντ;; ποιος είναι αυτός;- κατάλαβα πως δεν έχω εποχιακή κατάθλιψη γιατί ας το παραδεχτώ και αυτό ΖΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΩΩ και όχι το αντίθετο. Ύστερα από αυτά τα άμεσα και τόσο εμπεριστατωμένα συμπεράσματα, ψυχογραφώντας την κοινωνία (τόσο μπροστά βρίσκομαι), θεώρησα ότι η πλειοψηφία ανήκουμε στη κατηγορία της περιστασιακής θλίψης τουτέστιν τη θλίψη που αντικατοπτρίζει τη διαφορά του έξω μας που είναι γεμάτο ζωντάνια, ήχους, χρώματα και του μέσα μας που ίσως φαίνεται πιο σκοτεινό. Περνάει λένε.
Τώρα που έμαθα από τι πάσχω, όταν μου λένε «έχει 25 βαθμούς γιατί φοράς παλτό;» το να τους απαντάω «έχω περιστασιακή θλίψη λόγω άνοιξης» μοιάζει λογική λύση. Πόσο κακό να είναι το ότι ακόμα ελπίζω πως θα κρυώσει ο καιρός και η μετάβαση από τους 10 βαθμούς στους 30 θα γίνεται ένα-ένα βαθμό κάθε μέρα; Για κάποιους σαν εμάς η αλλαγή στον καιρό και το γεγονός ότι από αρχές Απρίλη κόψαμε τα καλσόν είναι φλέγον ζήτημα. Δεν μονοπωλεί η οικογένεια Καρντάσιαν τις συζητήσεις μας, αλλά ο Τάσος Αρνιακός και οι προβλέψεις του κάθε βράδυ στις 8 νταν.
Παλιά ενθουσιαζόμουν με τον ερχομό της άνοιξης, ενώ πια παρακαλώ να έρθει όσο πιο ομαλά γίνεται. Έτρεχα στους διαδρόμους του σχολείου έφηβη και τσίριζα πως είμαι η άνοιξη και τώρα έφτασα να τη φοβάμαι. Όταν φτάνει η αγαπημένη σου εποχή αγχώνεσαι, αναρωτιέσαι «θα προλάβω να τη χαρώ όπως θέλω ή πάλι θα φύγει χωρίς να το καταλάβω;». Η ώρα αλλάζει, τα απογεύματα επιμηκύνονται, ο καιρός μαλακώνει. Εκείνη η ώρα γύρω στις 7 που άμα τύχει να βρίσκεσαι στο σπίτι χωρίς υποχρεώσεις και τρεχάματα στο κεφάλι σου, σκέφτεσαι πόσο θα ήθελες να χτυπούσε το τηλέφωνο, να βγεις στους πεζόδρομους της πόλης σου και να ξεκινήσεις από νωρίς τα κοκτέιλς, γιατί αύριο ποιος ξέρει που θα είσαι και αν θα μπορείς τελικά.
Την επόμενη φορά λοιπόν που η περιστασιακή θλίψη θα σου χτυπήσει την πόρτα, σκέψου ότι όντως δεν ξέρεις αν θα μπορείς αύριο να περάσεις καλά. Σήκω από τη ραθυμία του κρεβατιού σου και πάρε τους φίλους, τους γνωστούς σου, τη γάτα σου ή τον ίδιο σου τον εαυτό, πλύσου, ντύσου και βγες «αυτή» τη βόλτα. Στο κάτω-κάτω για πόσο καιρό ακόμα θα κοροϊδεύουμε τους γύρω μας και θα δικαιολογούμε τους εαυτούς μας για τη σοβαρότητα της ανοιξιάτικης κατάθλιψης. Κάποια μέρα θα το γκουγκλάρουν και αυτοί και η δικαιολογία μας θα ατονήσει μια για πάντα.
Phot0 by Hsiao – Ron Cheng
