Αν είσαι άνω των 30 πιστεύω ότι έχει περάσει από το μυαλό σου. Εάν έχεις περάσει δηλαδή τη φάση του clubbing και έχεις απομυθοποιήσει πολλά από όσα πίστευες στα 20, εάν έχεις καταλάβει ότι ο χρόνος σου είναι ότι πολυτιμότερο έχεις και αν έχεις κουραστεί από τους τρελούς ρυθμούς των μεγάλων πόλεων, έχει περάσει από το μυαλό σου.

Να ζούσες για παράδειγμα σε ένα νησί, η σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, ακόμα και σε ένα χωριό. Έχεις ονειρευτεί την ηρεμία, την ησυχία, τη Φύση. Τη μυρωδιά του φαγητού από τα σπίτια το μεσημέρι, τις καλημέρες των γειτόνων, μια νέα ζωή.

Οι γονείς μου γεννήθηκαν στην Αθήνα και δεν είχαμε ποτέ χωριό για να πάμε το Πάσχα ή το καλοκαίρι. Όταν μας ρωτούσαν στο σχολείο που πήγαμε διακοπές, δεν καταλάβαινα γιατί γελούσαν τα παιδάκια όταν απαντούσα «στη Βουλιαγμένη». Μεγάλωσα με αυτό το απωθημένο, να ζήσω τη ζωή του χωριού, μάλλον τη ζωή της επαρχίας.

Στο Πανεπιστήμιο γνώρισα παιδιά από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Πήγα όπου πρόλαβα, γύρισα την Ελλάδα με τους καινούριους μου φίλους και κάθε πόλη ήταν για εμένα μια έκπληξη: ένας κόσμος που δεν γνώριζα, ένας κόσμος που δε χόρταινα!

Από τότε κόλλησε στο μυαλό μου: να ζήσω στην επαρχία. Ποτέ δεν ταίριαξε στο πρόγραμμα ή στις επιλογές μου και ποτέ κανείς δε συμφώνησε ότι είναι κάτι που αξίζει να κάνω: θα βαρεθείς μου λέγανε όλοι.

Θυμάμαι και μια κουβέντα με τη μαμά μου, και γελάω ακόμη. Προσπαθούσα να την πείσω ότι τα παιδιά στην επαρχία μεγαλώνουν καλύτερα, παίζουν έξω, είναι πιο ελεύθερα, πιο χαρούμενα. Και ότι εγώ όταν κάνω παιδιά θέλω να τα μεγαλώσω κάπου αλλού. Αφού εξάντλησα τα επιχειρήματα μου και ακόμη με κοιτούσε με όλη τη δυσπιστία που διέθετε τη ρωτάω «δηλαδή εσύ δεν πιστεύεις ότι το παιδί μου θα μεγαλώσει καλύτερα στην επαρχία»; «Εξαρτάται … Αν θέλεις να γίνει ένας καλός αγρότης….». Γέλασα, αν και διαφωνώ. Ακόμα πιστεύω ότι τα παιδιά μεγαλώνουν διαφορετικά. Οι περισσότεροι φίλοι μου παραπονιούνται ότι βλέπουν τα παιδιά τους και τους συντρόφους τους ελάχιστα, ότι στο τέλος της ημέρας είναι εξαντλημένοι σωματικά και ψυχολογικά, η απάντηση όλων στο «τι κάνεις»; Είναι «τρέχω».

Ήρθαν έτσι τα πράγματα που μπορώ, στα 40 λίγο μου να ζήσω για ένα διάστημα στην επαρχία. Μαζεύω τα πράγματα μου και υπόσχομαι πολλές ιστορίες από αυτή την εμπειρία.

Η Αθηναία.