Κάθεσαι πάλι και διαβάζεις να δεις τι θα σου γράψω. Μα δυστυχώς σε εσένα που απευθύνομαι, τα λόγια μου που ποτέ δε φτάνουν. Οι λέξεις ξεθωριάζουν και χάνονται όσο προχωράς, και ποτέ δεν καταλήγεις να καταλάβεις. Θέλω να νευριάσεις, να προβληματιστείς, να  φέρεις αντίλογο, κάτι να μου δείξεις πως συνεχίζεις άνθρωπος να είσαι.

Θέλω να καταλάβεις πως πνίγεσαι στα δικά σου βαλτωμένα νερά, μα με κούρασες. Με κουράζεις κάθε μέρα που σε βλέπω να αδιαφορείς για τα σημαντικά. Αναλώνεσαι σε φαύλους κύκλους που τίποτα δεν έχουν να σου προσφέρουν. Σου φταίνε οι «πολιτικοί», μα σαν και αυτούς είσαι. Κάποτε ήθελα να σου χαρίσω έναν καθρέφτη να δεις την κατάντια σου, μα ποιος μπορεί να τη χωρέσει; Υπνωτισμένος συντηρείς ένα κουφάρι και το σέρνεις περήφανα σε κοσμικές εκδηλώσεις. Γιορτάζεις μαζί τους την ανυπαρξία που έχεις βυθιστεί.   Αναπνέεις το ξέρω, μα βιωμένος χρόνος δεν υπάρχει. Παρασιτείς σε έναν αρμονικά καμωμένο κόσμο και βρωμίζεις τον αέρα μου με όσα χαρά θαρρείς πως δίνουν.

Και εγώ κάθομαι εδώ και σου γράφω πάλι. Σκέφτομαι για ποιο λόγο καμώνεσαι πως άνθρωπος συνεχίζεις να ‘σαι. Μα εγώ δε βλέπω παρά μια μηχανή. Μια μηχανή που την κουρδίζουν όπως τους βολεύει ασήμαντες καρικατούρες ανθρώπων. Οι μεγάλοι άνθρωποι ποτέ δεν ασχολήθηκαν με την πεζή εκμετάλλευση για χάρη του χρήματος. Όχι επειδή δεν το αγάπησαν, μα γιατί δεν τους έμεινε ποτέ χρόνος να σκεφτούν τι να κάνουν με δαύτο. Βυθισμένοι στις σκέψεις και στο όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, ποτέ δεν περίσσεψε χρόνος. Γιατί το να συντηρείς και να τρέφεις τους ανόητους, τους ηλίθιους, τους κοιμισμένους, που σαν ζόμπι περιφέρονται άσκοπα μέσα στον μικρόκοσμό τους, είναι το πιο εύκολο πράγμα. Μα να εμφυσήσεις ζωή σε ανθρώπινα κουφάρια είναι εξαιρετικά δύσκολο και μια ζωή δε φτάνει. Δεν έχεις χρόνο να ανησυχήσεις για ανθρώπινες φαντασιώσεις, και άσκοπα παιχνίδια που περιστρέφονται γύρω από χαρτιά.

Ανθρωποκεντρική πολιτική ζητάτε, μα βλέπετε πολίτες; Βλέπετε σκεπτόμενους ανθρώπους; Μηχανές να φωνάζουν αδιάκοπα: Θέλουμε λεφτά, Θέλουμε πολιτικούς να λύσουν τα προβλήματά μας!

Μηχανές προγραμματισμένες όλος παραδόξως μοναχά να θέλουν. Μα πολύ έξυπνα προγραμματισμένες, ποτέ να μην ξέρουν πως να διεκδικούν.

Πολιτική, Θρησκεία, Ανθρωπιά, όλα μπερδεύονται στο μυαλό σου. Δέσμιοι της δικής σου απροθυμίας να σκεφτείς και να πράξεις, αναμασάς τις τελευταίες δεκαετίες τις ίδιες δικαιολογίες γι’αυτή σου την αδράνεια. Για την οικονομική κρίση γκρινιάζεις, μα και πριν 20 και 30 χρόνια για τα ίδια φώναζες. Ποτέ όμως δεν έστρεψες το δάχτυλο στον εαυτό σου. Δεν περιμένω να το κάνεις τώρα, δε γελιέμαι πια. Το ίδιο θλιβερός θα συνεχίσεις να είσαι, ανίκανος να ανήκεις στο έλλογο είδος.

Για εσάς που ελπίζετε σε ένα καλύτερο αύριο, με λύπη μου σας ενημερώνω πως όσο το αύριο χτίζουν άτομα, δυστυχή κακέκτυπα του χθες, αυτό δε μπορεί να αποτελέσει μέλλον. Μία καρικατούρα ενός θλιβερού παρελθόντος,  με φτιασίδια τις φάτσες μιας δήθεν νέας γενιάς. Αυτό ζούμε.

Αναγκασμένη να ζω κοντά σας και να σας παρατηρώ, σας γράφω. Δεν ήρθε η ώρα, δεν έχετε τη θέληση ακόμα. Εφόδια δεν υπάρχουν. Κοιμηθείτε  και ελπίζω κάποιοι από εσάς να προλάβετε να ξυπνήσετε.