Κι ενώ τα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν τους βιαστές τους και κάποιοι από αυτούς οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη, εξακολουθούν να υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που βγαίνουν και υποστηρίζουν τους εγκληματίες κατηγορώντας τα θύματα. Απίστευτο, θλιβερό κι όμως αληθινό.

Και μάλιστα κάποιοι από αυτούς έχουν και δημόσιο λόγο. Όπως πολύ πρόσφατα, ο ηθοποιός Γιάννης Παπαθανάσης, έδωσε συνέντευξη σε έντυπο και τοποθετήθηκε σχετικά με τα θέματα σεξουαλικής κακοποίησης λέγοντας πράγματα τα οποία είναι το λιγότερο ανήκουστα.

Μερικά από αυτά ήταν “Δεν είμαι υπέρ αυτών που έγιναν τώρα, που βγήκε η Μαρία η κουτσή και μιλάει… και λέει ότι… αυτά που κατηγόρησαν τον Κιμούλη…και…και…Έχει πάρει η μπάλα τους πάντες. Φυσικά και υπήρχε σεξουαλική παρενόχληση, αλλά ήταν σε άτομα πάνω από 20 χρονών, ενήλικες, κι έπρεπε εκείνη τη στιγμή, αν είχαν την αξιοπρέπεια να το πουν, από τη στιγμή που δεν το λες τότε, αλλά μετά από κάποια χρόνια, πιστεύω ότι είσαι συνένοχη. Κάτω από τα 18 είναι ένοχοι, δεν υπάρχει δικαιολογία. Όταν μιλάμε για γυναίκες και άντρες 25 και 22 χρονών, πριν 10 χρόνια, κάποιοι έκαναν οικογένεια, οι γυναίκες γίνονταν μητέρες, οι άνδρες πατέρες. Δε μπορεί να μου λέει ότι «στα 22 δεν ήξερα και δεν ήθελα»… Άρα έχει να κάνει με αξιοπρέπεια”.

Kύριε Παπαθανάση, αποκαλείτε τα θύματα της σεξουαλικής κακοποίησης “κουτσές Μαρίες”. Δηλαδή πιστεύετε πως πρέπει να καταγγέλουν το βιασμό τους μόνον οι “Μαρίες Αντουανέττες;”

Πρέπει δηλαδή να είσαι “κάποιος” κατά την άποψή σας για να καταγγείλεις την κακοποίηση σου; Και με τι κριτήρια ορίζεται αυτό το ‘κάποιος;’ Tαξικά; Οικονομικά; Εμφανισιακά; Δηλαδή αν είσαι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος πρέπει να βιαστείς και να μην μιλήσεις;

Στη συνέχεια ταυτίζετε τη σεξουαλική κακοποίηση με την αξιοπρέπεια των θυμάτων με εντελώς λάθος τρόπο. Λέτε ότι αν είχαν αξιοπρέπεια θα το έλεγαν. Κάνετε λάθος. Η αξιοπρέπειά τους έχει θιχθεί σε τέτοιο βαθμό, που αν βγουν να το πουν, θα θιχθεί ακόμα περισσότερο από κάτι τύπους σαν κι εσάς που θα προσπαθήσουν να μειώσουν τη βαρύτητα του γεγονότος όπως ακριβώς κάνετε και τώρα.

Στη συνέχεια αναφέρετε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να βιαστεί μόνον όταν είναι ανήλικος. Δηλαδή οι ενήλικες θέλουν πάντοτε να κάνουν σεξ με τους πάντες; Δεν έχουν το δικαίωμα να το αρνηθούν; Είναι θέμα ηλικίας το να μην θέλεις να κάνεις σεξ με κάποιον άλλον;  Aν είσαι ανήλικος και σε βιάσουν φταίνε, λέτε. Αν είσαι ενήλικος και σε βιάσουν φταις, λέτε. Γιατί; Μετά τα 18 σου δικαιώνεται ο κακοποιητής λόγω ενηλικίωσης του θύματος; Τα ύστερα του κόσμου.

Και συνεχίζει ο ηθοποιός λέγοντας: “Πήγα να στηρίξω μια κοπέλα που δέχθηκε σεξουαλική παρενόχληση, με κατηγόρησαν, με κυνήγησαν και μου στέρησαν γύρω 6-7 χρόνια δουλειάς. Το έκανα, το «πλήρωσα» και δεν θα μου το δώσει κανένας πίσω. Γιατί να το κάνω, αφού μπορεί και μόνη της να σωθεί; Τη στήριξα, κι ήταν λάθος μου. Την Τρίτη έκανα τις δηλώσεις και την Τετάρτη με πήραν τηλέφωνο κάποιοι σκηνοθέτες και κάποιοι άλλοι που έλεγαν ότι δεν θα με ξαναπάρουν για δουλειά, γιατί αυτά τα πράγματα δεν λέγονται.”

Και συνεχίζοντας να διαβάζουμε  εξωφρενικά πράγματα που δήλωσε ο κύριος Παπαθανάσης, έχουμε να πούμε τα εξής: Αυτό που έπρεπε να αντιληφθείτε λοιπόν κύριε, δεν ήταν ότι κάνατε λάθος που υποστηρίξατε όπως λέτε την κοπέλα, αλλά ότι οι κακοποιητές της θέλανε εκτός από το να καταστρέψουν εκείνη, να καταστρέψουν κι εσάς. Δηλαδή ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που τελικά βρίσκεστε να υποστηρίζετε, όχι μόνον βιάζουν ψυχές και σώματα, αλλά σταματούν με κάθε τρόπο κι όσους πάνε να βοηθήσουν. Αυτό,αντί να σας κάνει να σταθείτε με το μέρος των θυμάτων σας έκανε τελικά να σταθείτε με το μέρος των θυτών. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Είναι όλο λάθος.

Αν υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα στην κοινωνία, δεν είναι μόνον ότι 1 στις 3 γυναίκες παγκοσμίως δέχεται κακοποίηση. Είναι ότι έχουμε γεμίσει εκτός από κακοποιητές και από δικαιολογητές τους ή ακόμα χειρότερα από αρνητές της κακοποίησης. Είναι ανήκουστο να βγαίνουν άνθρωποι και να προσπαθούν να βρουν ενοχοποιητικά στοιχεία για τα θύματα ενώ υπάρχουν τόσα μα τόσα πολλά για τους θύτες μπροστά στα οποία εθελοτυφλούν. Ο κόσμος μας για να γίνει καλύτερος, πρέπει η κοινωνία να ξεκινήσει να βρίσκεται στη σωστή πλευρά. Και η σωστή πλευρά δεν είναι αυτή των θυτών.

Ο ηθοποιός δικαιολογεί τη στάση του λέγοντας ότι έχασε τη δουλειά του επειδή ‘μίλησε’ για την κακοποίηση κάποιας συναδέλφου του και εξηγεί: «Έκανα τα πάντα, πήγα και δούλεψα στη λαχαναγορά, έχω δουλέψει σε περίπτερα, σε αλουμίνια, έκανα μεροκάματα για να ζήσω, γιατί δεν με έπαιρναν για δουλειά, όμως δεν βγήκα στα κανάλια να κατηγορήσω. Τους συγχωρώ, γιατί έτσι πίστευαν ότι θα σώσουν το θέατρο από μένα, επειδή πήγα να πω την αλήθεια. Ο καθένας να είναι στη θέση που πρέπει για την προσωπικότητα του, όχι για τη σεξουαλικότητα του. Να μ’ εκδικηθούν έτσι, επειδή στήριξα μια κοπέλα που της έκαναν σεξουαλική παρενόχληση…; θέλω να τους αγαπώ κι ας μη με αγαπούν»

Σε όλη αυτή τη συλλογιστική κυριαρχεί μια τεράστια σύγχυση. Αγαπά ποιους; Αυτούς που του στέρησαν τη δουλειά αντί να αγαπήσει το θύμα που υποστήριξε; Και τι σχέση έχει η αξιοκρατία που υπονοεί με την σεξουαλικότητα και την προσωπικότητα; Και τελικώς ενώ αντιλαμβάνεται ότι τον εκδικήθηκαν, γιατί βγαίνει σήμερα τόσα χρόνια μετά κι αντί να τους κατακεραυνώσει εκείνος τους αγαπά; Μήπως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν άνθρωπο που έχει Σύνδρομο της Στοκχόλμης;

Η ψυχοσύνθεση του συγκεκριμένου ανθρώπου είναι φανερά μπερδεμένη. Δεν έχει καταλάβει ούτε τι έγινε, ούτε πως έπρεπε να το μεταβολίσει. Τα έχει κάνει όλα έναν αχταρμά από τον οποίο έχει εξάγει πολλά λάθος συμπεράσματα. Και τον έχει οδηγήσει στην εντελώς λάθος μεριά της ιστορίας. Και το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος.

Το πρόβλημα είναι πως η κοινωνία ήταν μέχρι σήμερα γεμάτη με πολλούς ‘ωχαδερφάκηδες’ και ‘πουναμπλέκειςτώρα’ τύπους οι οποίοι προτιμούσαν να κοιτάνε τη δουλίτσα τους, παρά να υψώσουν το ανάστημά τους με κάθε τίμημα και να παλέψουν το κακό. Αυτό λοιπόν που πρέπει να αλλάξει είναι η νοοτροπία. Όσο ακούς ‘βοήθεια’ γύρω σου και δεν πας να βοηθήσεις γιατί φοβάσαι να ξεβολευτείς, έτσι δεν θα έρθει κανείς να βοηθήσει κι εσένα όταν φωνάξεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι μας συμβουλεύουν αν μας τύχει κάτι να φωνάξουμε ‘φωτιά’. Περισσότεροι φοβούνται εκεί έξω μην πάρουν και τα μπατζάκια τους.