Διάσημοι ή μη, μπαίνουν στο μάτι του κυκλώνα επειδή επιλέγουν να ανεβάζουν περισσότερες φωτογραφίες και προσωπικές στιγμές από όσες αντέχουν οι λεγόμενοι «ακόλουθοι».

Γίνεται μάλιστα λόγος περί ιδιωτικότητας και το κατά πόσο είναι σωστό και πρέπον να γίνεται ξεπούλημα σε όλα τα επίπεδα, στον βωμό της διαφήμισης.

Σε αυτό το σημείο, δεν σου κρύβω πως πολλές φορές μου έχει γεννηθεί ένα ερώτημα και είμαι σίγουρη πως δεν είμαι η μόνη που αναρωτιέται. Τι γίνεται με όλους αυτούς που στον αντίποδα δεν επιλέγουν να ανεβάζουν κάτι στα σόσιαλ, παρ’ όλο που είναι απολύτως ενεργοί;

Μήπως βρίσκονται και αυτοί στην ίδια διάθεση με τη διαφορά ότι απολαμβάνουν την προβολή μέσα από μια κλειδαρότρυπα;

Είναι αλήθεια πως ένας άνθρωπος ο οποίος επιλέγει να εκθέτει συνεχώς την εικόνα του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι πιο πιθανό να δεχτεί με μεγαλύτερη ευκολία και ορισμένα πυρά. Όταν αποφασίζει κάποιος να απλώσει κομμάτια του εαυτού σου προς τέρψη, τότε αυτομάτως υπογράφει μια άτυπη συγκατάθεση αποδοχής κριτικής, και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα.

Αυτή θα λέγαμε πως είναι μια από τις σημαντικότερες αιτίες που ορισμένοι επιλέγουν να μην κάνουν αναρτήσεις: Ο φόβος της προβολής, και κατ’ επέκταση της κριτικής. Υπάρχει σαφώς στην περίπτωση αυτών των ανθρώπων και η πιθανότητα να κρύβονται πίσω από την ταμπέλα της εσωστρέφειας και σε πιθανή ερώτηση που θα τεθεί στους ίδιους σχετικά με τα social media, θα βρουν αρκετές ωραιοποιημένες απαντήσεις για να μπορέσουν να στοιχειοθετήσουν αυτή τους την αφάνεια.

«Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω». «Έχω πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθώ». «Αυτός ο τρόπος ζωής δεν μου ταιριάζει». «Τι θα μου προσφέρει ένα ποστάρισμα στα σόσιαλ;» Αυτές είναι μερικές από τις απαντήσεις που θα δεις να δίνουν άνθρωποι που κάτι σου θυμίζουν.

Κι αν με ρωτάς, καλά κάνουν αλλά δυο λεπτά. Γιατί είναι οι πρώτοι που θα δουν αυτό που θα ανεβάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Μια πιθανή ερμηνεία

Διάβασα, ρώτησα, αναρωτήθηκα και τελικά κατέληξα στα παρακάτω.

Είναι αρκετά δύσκολο όταν εσύ ο ίδιος ως άνθρωπος δεν έχεις αποδεχτεί ορισμένα στοιχεία του εαυτού σου να φοβάσαι σε μια ενδεχόμενη έκθεση, την προοπτική πως ίσως δεν φανείς αρεστός. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο σε ορισμένους, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν πλέον μια τεράστια δύναμη και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα, πράγμα που σημαίνει πως δεν έχουν μόνο μια ιδιότητα να προσφέρουν.

Η χρησιμότητα τους

Μερικές πρώτες σκέψεις που μπορώ να αναφέρω είναι ότι όσο κι αν μας απομακρύνουν από την αληθινή ζωή που αναζητάμε, είναι εδώ για να μας βοηθήσουν να αλληλεπιδράσουμε επαγγελματικά, προσωπικά αλλά και συναισθηματικά. Είναι ένα μέσο που μας βοηθάει να δείξουμε (αν θέλουμε) αρκετά στοιχεία του χαρακτήρα μας καθώς και τη θέση που έχουμε σε αυτό τον κόσμο.

Σου ακούγεται δυσάρεστο; Αν ναι, τότε θα συμφωνήσω αλλά θα ήθελα να σου υπενθυμίσω πως αποτελούν μια μικρογραφία της κοινωνίας μας, που έχει κι εκείνους τους γείτονες που ξέρουν ακριβώς πότε βγαίνεις και μπαίνεις από το σπίτι σου και ποιον φέρνεις μαζί σου όταν μπαίνεις αλλά και όταν βγαίνεις εκτός σπιτιού ή εκτός δουλειάς. Αν σε δουν στον διάδρομο όμως, μάντεψε; Μάλλον θα τρέξουν μην τυχόν τους προλάβεις και χρειαστεί να σε χαιρετήσουν.

Η άρνηση να πάρουμε μια ξεκάθαρη θέση στη ζωή

Το εν λόγω κείμενο ομολογώ πως με έβαλε σε αρκετές σκέψεις, κι ας μην έχει καμία σημασία αν κάποιοι πιο «μυστικοπαθείς» ή πιο «αγαπώ την ιδιωτικότητα μου» επιλέγουν να ζουν μακριά από την προβολή της ζωής τους.

Με έβαλε σε σκέψεις γιατί δεν σου κρύβω πως έχω βρεθεί πολλές φορές και στην αντίπερα όχθη, πράγμα που σημαίνει πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Ούτε λευκό ή μαύρο.

Υπάρχει όμως αυτό: «Ενώ είμαι ενεργός στα σόσιαλ, δεν αφήνω το προσωπικό μου στίγμα». Μήπως αυτό μεταφράζεται και κάπως έτσι; «Αρνούμαι να πάρω ξεκάθαρη θέση στη ζωή»;

Κοινώς, επιθυμούν ορισμένοι να έχουν γνώση για τις ζωές των άλλων ενώ οι ίδιοι επιλέγουν να έχουν καλά κρυμμένο τον εαυτό τους. Υποστηρίζουν πως από τη μία είναι μέλη μιας κοινότητας την οποία την ίδια στιγμή σνομπάρουν γιατί δεν είναι του γούστου τους και τελικά καταλήγουν εκτός της, λες και το να ζουν στον Άρη είναι προτιμότερο.

Θέλουν με νύχια και με δόντια να είναι και αυτοί εντός παιχνιδιού, μέρος του συνόλου, αρκεί να μπορούν να μένουν εκτός φαινομενικά. Αρκεί να έχουν την επιλογή να μην παίρνουν ξεκάθαρη θέση στα υπέρ και τα κατά. Με λίγα λόγια, η λέξη πρόθεση είναι μπερδεμένη στο μυαλό τους και είναι απόλυτα φυσιολογικό μ’ αυτό τον τρόπο να δημιουργείται σύγχυση, όχι μόνο στους γύρω τους, αλλά κυρίως στον εαυτό τους.

Joe, εσύ;

Δεν ξέρω αν έχεις δει το «You», τη σειρά του Netfilix, κι αν έχεις ιδέα τι πραγματεύεται αυτή η σειρά, πάντως πρόκειται για έναν stalker που επιθυμεί διακαώς να γνωρίζει τι γίνεται στις ζωές ορισμένων γυναικών. Και ναι, το σενάριο αυτό μπορεί να μοιάζει υπερβολικό όμως είναι λογικό να θέλεις να κάνεις «κουτσομπολιό» με τον ίδιο σου τον εαυτό, χωρίς να γίνεσαι και αντικείμενο αυτού. Τα social media είναι αλήθεια πως στο προσφέρουν αυτό και μάλιστα με πρωτοφανή ευκολία.

Ποιο το νόημα τελικά;

Το τελικό νόημα είναι κι εδώ μάλλον να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Και ό,τι γουστάρεις θα πει, κάνε τα γούστα σου, κάνε την τρέλα σου, κάνε τη μικρή εικόνα να μοιάζει με μεγάλη. Γιατί αν σου αρέσει να ζεις και έτσι, τότε γιατί να μην το κάνεις; Ποιος θα σε κρίνει και γιατί; Οποίος επιλέγει την αυτοκριτική πίστεψε με πως δεν επιλέγει να κριτικάρει κανενός τη ζωή, παρά μόνο του εαυτό του. Και αυτή είναι η μόνη αλήθεια.

Είναι δικαίωμα μας λοιπόν να κάνουμε πάντα αυτό που επιθυμούμε, κι ας διαφέρουν τα όρια μας. Κι ας μου αρέσει περισσότερο το μπλε χρώμα ενώ εσένα σου αρέσει αποκλειστικά το ροζ. Είναι κυριολεκτικά επιλογή μας, κι αν θέλουμε να είμαστε το επίκεντρο της προσοχής ή να παραμένουμε κρυμμένοι στο ασφαλές μας πλαίσιο, τότε ας το κάνουμε υπεύθυνα. Αρκεί να ξέρουμε το γιατί.