Το τελευταίο διάστημα πηγαίνω πολύ συχνά στην πλατεία Μαβίλη.  Ίσως φταίει το γεγονός ότι το γραφείο είναι σχεδόν απέναντι και βολεύει. Αλλά από την άλλη έχω πιάσει τον εαυτό μου να κανονίζει για καφέ ή ποτό και αντί να προτείνει Σύνταγμα ή Μοναστηράκι ή έστω πλατεία Καρύτση πετάει πάντα την πρόταση για Μαβίλη.

Αυτή την πλατεία την «γνώρισα» κάπου στα 20 μου. Ήμουν φοιτήτρια και με την κολλητή μου και συμφοιτήτρια βρεθήκαμε να ετοιμάζουμε ρεπορτάζ για το εργαστήριο Δημοσιογραφίας με θέμα το συγκεκριμένο μέρος. Ως σωστές ρεπόρτερς πιάσαμε ένα ένα τα μαγαζιά, μιλήσαμε με τον περιπτερά για να μας πει μερικές ιστορίες, μάθαμε για τα αγάλματα της πλατείας και κλείσαμε το ρεπορτάζ δοκιμάζοντας βρώμικο από τη γνωστή καντίνα.

Τη συγκεκριμένη πλατεία την αγαπώ όμως και γιατί μου θυμίζει παλιά Αθήνα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως είναι ο συνδυασμός πλατείας, δέντρων και των μαγαζιών που την περιτριγυρίζουν. Είναι αυτό που λέμε γειτονιά! Όπως παλιά που έβγαινες από το σπίτι για να πας στην πλατεία να ψωνίσεις ψωμί από το φούρνο, να πιεις τον καφέ σου στο διπλανό καφενείο, να πάρεις τσιγάρα από το περίπτερο. Όλα ήταν εκεί, μαζεμένα. Και στη μέση η πλατεία που σε περίμενε να καθίσεις σε ένα από τα παγκάκια της και να πιάσεις κουβέντα με κάποιον γείτονα.

Να, αυτά σκεφτόμουν ένα βράδυ βγαίνοντας από το μετρό του Μεγάρου Μουσικής, σε μια από τις νυχτερινές μου βόλτες στο κέντρο, και τσουπ, έξω ακριβώς από το σταθμό πέφτω πάνω στη συγκεκριμένη φωτεινή επιγραφή. ΑΘΗΝΑ.

Ναι, την αγαπώ την Αθήνα, την αγαπώ κυρίως για το παρελθόν της αλλά και για το μέλλον της που μπορεί για την ώρα να μη διαγράφεται λαμπρό… αλλά τι στο καλό! Μια φωτεινή επιγραφή μπορεί να είναι σίγουρα η αρχή για πιο φωτεινές και αισιόδοξες ημέρες! (Όχι, δεν κατεβαίνω  υποψήφιος στις εκλογές).